Breskens

Het is het walhalla van trektellend Nederland. Het is heilige grond, het Wembley, het Wimbledon voor iedereen die geïnteresseerd is in vogeltrek over de lage landen: telpost Breskens. Dus het leek een heel goed plan om eind april een dagje die kant op te gaan. Alleen: het was helemaal de verkeerde dag. Grijs, miezerig, koud. De noordoostenwind leek ook niet erg gunstig. En de regen kwam eraan, zo was ons voorspeld. Gewijde grond, ja, maar het was toch een beetje als Wembley als er niet gevoetbald wordt, Wimbledon als er geen Wimbledon is. Lege tribunes, een leeg veld, een verlaten centercourt.
En toch was er iets van de magie van Breskens te bespeuren. Dat er het ene moment geen gierzwaluw te zien is en er het volgende ineens tientallen voor je boven het veld foerageren. En dat al die gierzwaluwen daarna ineens weer uit beeld zijn. Waarna even later toch weer een groep gierzwaluwen, helemaal aan de andere kant. Tientallen zwaluwen beneden op een hekje of in een paar boompjes en een volgend moment zwermend boven het natuurgebiedje daar, en af en toe een paar die doorgaan. En dat je er ineens een paar oeverzwaluwen tussen ontdekt, en wat huiszwaluwen, die waren er zojuist nog niet. Wat gele kwikken over, een paar groenpootruiters, twee zwartkopmeeuwen, een paar rosse grutto’s. Het is niet heel erg veel maar toch: voortdurend druppelt het door. Beneden ontdekken we liefst drie koppels patrijzen en dat is eigenlijk ook erg leuk want daarvoor moet je tegenwoordig behoorlijk je best doen. Nachtegaal zingt, grasmus zingt, veldleeuweriken zingen maar krenten? Nee, geen krenten vandaag. Na pakweg twee uur koukleumen gaan we iets anders proberen.
Dat blijkt een goed idee. In De Blikken bij Groede zien we onder andere een mooie zomerkleed zwarte ruiter. altijd een lekker snoepje. In de inlagen bij Ellewoutsdijk onder andere een steltkluut en twee zomerkleed zilverplevieren. En de Prunje verblijdt ons met twee verrukkelijke strandplevieren. Hoeveel jaar is het alweer niet geleden dat ik die nog zag? Daarmee sloten we Zeeland voor vandaag af. Op de terugweg nog even langs de iberische tjiftjaf van Heerjansdam. Meestal vind ik iberische tjiftjaf maar een suf ding. Maar deze deed zijn uiterste best mijn oordeel naar boven bij te stellen. Hij zat voortdurend te zingen en liet zich daarbij geregeld helemaal vrij zien. En inderdaad, zo is-ie helemaal zo saai niet. Dan kon de Barendrechtse buffelkop er ook nog wel bij, een oude bekende. We waren immers toch in de buurt. En uiteindelijk is ook dat natuurlijk gewoon een heel mooi eendje waarvan er maar erg weinig zijn in Nederland. Als je de vogelkooien niet meetelt.

29 april 2018