‘Wie zijn geluk laat sturen door Waarneming.nl, ontgaat de essentie van vogels kijken. De natuurwetten dicteren: het accepteren van het onverwachte’, schrijft Jean-Pierre. Onder meer. (Spotvogels, door Jean-Pierre Geelen en Saskia van Loenen.) Nou is het zo dat als er iets is wat de natuurwetten niet dicteren, dat wel het onverwachte is. Die dicteren juist de absolute voorspelbaarheid. Het onverwachte treedt slechts op voor zover wij de natuurwetten niet begrijpen. Maar dit is haarkloverij. Het is niet de essentie van wat Jean-Pierre wil zeggen, denk ik. Wat de essentie is van vogels kijken, is natuurlijk niet aan Jean-Pierre. Ook niet aan mij, uiteraard. Iedereen moet wat mij betreft vooral zelf bepalen wat voor hem of haar de essentie is van vogels kijken. In zoverre is het dan weer wel aan Jean-Pierre, en aan mij.
Jean-Pierre houdt niet van twitchen, zoveel is wel duidelijk. Dat is helemaal niet erg hoor. Ik hou wel van twitchen. Op zijn tijd. Jawel, ik ben er zo eentje die zijn geluk laat sturen door Waarneming.nl, zoals Jean-Pierre dat uitdrukt. Soms. Die weleens kijkt waar een leuke soort te halen valt en daar dan op af gaat. Nou ja, oké, best vaak eerlijk gezegd. Dus ja, ik ben een twitcher. Maar niet alleen, niet altijd. En dat is nu even mijn punt. Dat twitchen ontzettend leuk kan zijn, gezellig, spannend en ook uitermate onvoorspelbaar soms, daar gaat het me niet om. Kwestie van smaak. Mijn punt is: niemand is alleen, niemand is altijd twitcher. Niemand laat zijn geluk uitsluitend sturen door Waarneming.nl. Het aardige van al die vogelaars is: ze vormen geen vaste, vast omlijnde groepen. Dat geldt trouwens vast ook voor muziekliefhebbers die het ene moment van free jazz kunnen houden en het andere van een strak georkestreerde symfonie van Beethoven, of voor journalisten die het ene moment doorwrochte analyses schrijven in een landelijke krant en het volgende vogelstukjes in een vogelblaadje. En dat geldt dus ook voor vogelaars. Het ene moment kun je tot de ene ondersoort behoren, het andere moment tot een andere. Meestal zelfs op hetzelfde moment, ja, wij eten van twee walletjes. Of meer. Als ik sta te wachten op het verwachte, ben ik voortdurend gespitst op het onverwachte dat intussen ook langs kan glippen. Nergens worden zoveel zeldzame soorten ontdekt als waar al een zeldzame soort ontdekt was. En als ik hem eenmaal heb, ga ik in de buurt op zoek naar het onverwachte. Zo’n twitch kan ook een aanleiding zijn om naar een bepaalde plek toe te gaan en dat kan tot onverwachte resultaten leiden. En eenmaal weer thuis ga ik de volgende dag lekker weer fietsen in mijn eigen omgeving, zien hoe de zaken er daar voorstaan. En als het moment daar is ga ik op een trektelpost staan, gewoon afwachten wat er voorbij komt. En als er dan een melding komt van een extreem zeldzame dwaalgast, ben ik als het effe kan daar zo weer weg want dan moet ik naar die zeldzame dwaalgast toe. Zo zit ik in elkaar. Gebeurt trouwens niet vaak, zeldzame dwaalgasten zijn zeldzaam.
Overigens wil ik hiermee helemaal niemand ompraten hoor, ik hoef niemand te overtuigen en ik hoef al helemaal niet mezelf te verantwoorden. Je kunt je afvragen waarom ik dit dan schrijf. Er zijn zoveel belangrijker zaken om over te schrijven. Ik zou het ook niet weten, maar goed, het is geschreven.
30 mei 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten