Op een ochtend, de winter is nog maar nauwelijks voorbij, wat heet: was-ie al voorbij dan? De meeste mensen hopen vermoedelijk nog stiekem op een elfstedentocht. Goed, de zon schijnt en in de middag voel je 'm al branden op je huid; de vroegste vogeltjes zijn al aan het zingen geslagen en een zweem van jong groen is verschenen op de kale grond. Maar 's morgens is het nog bijtend koud, bedekt een vliesdun laagje ijs de sloten en tekent rijp het landschap ...
Op zo'n ochtend dus, het kan ook tegen de avond zijn als het laatste schemerlicht de schaarse wolkenflarden rood kleurt en winterse kou weer de stad in trekt. Dan kan het gebeuren dat ineens de zanglijster zingt. De zanglijster, dat is die vogel die op zó'n moment als een hogepriester zit te orakelen in een verre boom. Luidkeels en bij decreet kondigt-ie het voorjaar af. Als een Russische president. En de bomen mogen nog kaal zijn, ganzen mogen nog in breed uitwaaierende vluchten de hemel doorboren, dan is het voorjaar definitief begonnen. Daar helpt geen moedertjelief aan.
Zo treedt stukje bij beetje de winter terug en maakt plaats voor de lente. De lente die voetje voor voetje voortschrijdt en telkens nieuwe mijlpalen passeert, volgende ankerpunten achter zich laat. De eerste dag dat de heggemussen zingen. De eerste ochtend, nacht is het eigenlijk nog, dat de merels van zich laten horen, nachtegalen van de gewone man zoals ik ergens las. De eerste bloeiende bomen in de straat, het eerste bloeiende speenkruid in het bos, en dan: de eerste tjiftjaf! En zo verder. Telkens begint het voorjaar een beetje opnieuw. Telkens zet het een volgende stap en niets, geen depressie, sneeuwstoring of plotseling invallende koude, geen Erwin Krol of minister-president kan dat tegenhouden. En telkens opnieuw vieren we een klein feestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten