Op station Utrecht stond de ICT naar Bazel al klaar. Een verleidelijke gedachte kwam in me op, natuurlijk kwam die in me op, maar ik liet ‘m gaan, de ICT naar Bazel, hij vertrok zonder mij. Het werd vandaag gewoon Sittard, en de herfstige glooiingen van noordelijk Zuid Limburg. Ook leuk.
Waterkoud was het, en de hele dag nevelig en grijs. Geen spatje zon. Een tamelijk sombere dag dus, een goede voedingsbodem voor een flinke winterdepressie, zou je zeggen, voor wie daar gevoelig voor is. Maar mooi!! Die verstilde schoonheid, die vervaagde werkelijkheid, die gesleten kleuren, als een landschapsschildering die al te lang in de berging heeft gelegen en nodig toe is aan een opknapbeurt maar laten ze er asjeblieft vanaf blijven want zo is-ie op zijn mooist. Dat je ergens langs de bosrand staat, aan de rand van het veld, en dat er niks gebeurt, woordeloos genot, het is al door zovelen in welsprekende bewoordingen beschreven, wat kan ik daar nog aan toevoegen? Het perfecte medicijn tegen een winterdepressie, voor wie daar last van heeft. Ik niet. Daarvoor is de herfst veel te mooi. Net als de winter trouwens. Vandaag bevonden we ons op het scharnierpunt tussen beide: de bomen waren al volop kaal en de velden naakt onder die al bijna winterse kou. Maar tegelijk hing er nog dat weliswaar verschoten maar toch herkenbare herfstkleed aan de bosranden die roodbruin en vaalgeel verzonken in de glooiingen van de eerste uitlopers van Limburgs heuvelland.
Akkers en velden rond Puth en Doenrade waren de bestemming van vandaag. Verrassend mooie stukjes gevonden daar, die in niets onderdeden voor de mooiste stukjes mergelland in de veel bekendere regio rond Valkenburg en Gulpen. Maar wel veel stiller. Ook hier die bijna intieme laagtes waar de bosranden bijna over je heen buitelen. De door uitbundig hellingbos overspoelde heuvels. De oeroude, met klimop behangen boomstammen. De wilde hagen die door het veld kruipen. Er waren ook mooie stukken braakliggend land en akkers met de plantenresten er nog op. Ideaal voor overwinterende vogels. En die zaten er dan ook. Vinken, groenlingen, ringmussen, rietgorzen, een kneu en tientallen geelgorzen, onder meer. En twee fraaie vrouwtjes blauwe kiekendief. Veldleeuweriken ook, en verrassend veel grote zilverreigers in de verwilderde akkers. Doelsoort was vandaag de grauwe gors. Die was nog knap lastig. Weliswaar zag ik er al in het begin twee in een kale boom, forse, tamelijk lompe vogels zonder kenmerken van betekenis, maar die waren al gauw vertrokken en de verdere dag heb ik ze niet meer teruggezien.
Terug in Utrecht stond de ICT naar Amsterdam al klaar. Uit Bazel, veronderstel ik.
30 november 2014
Meer Zuid Limburg: Ondertussen in Limburg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten