Na de hoogtij-twitchdagen de afgelopen weken was ik weer eens toe aan enige rust en bezinning in eigen omgeving. Gewoon kijken hoe het er daar voorstaat. Gewoon zonder enige verwachting zien waar je tegenaan botst. Het is er de tijd voor want volop trek dus alles kan. En intussen voel ik me, merk ik, heerlijk thuis in die wat saaie nieuwbouwbosjes bij mij om de hoek, die eenvoudige haagjes en ruigtes en die door en door modale velden waar ik nooit eens een soort vinden kan die er echt toe doet. Hoewel, laatst toch maar even een bladkoning, een minuutje of zo fanatiek roepend voor-ie er weer het zwijgen toe deed. Nooit meer iets van vernomen. Verder is het dezer dagen ook hier druk. Vliegt ook hier van alles over je heen. Uitgestrekte zwermen van honderden spreeuwen die laag over het land trekken of hoge vluchten van aalscholvers of kolganzen. Graspiepers, vinken, koperwieken, veldleeuweriken, alles is onderweg. Ook kruisbekken zijn in beweging. Al verschillende keren had ik groepjes over de polder. En ook alweer wat grote zilverreigers. Het zal niet lang duren voor ze hier weer neerstrijken.
Vogeltrek: de lucht is er vol van.
Waar de lucht ook vol van was de afgelopen week, waren wolken en buien. Water, nattigheid. Sloten lopen ervan over, het water staat bijna (en soms helemaal) op de oevers. Paden staan onderwater, plassen van oever tot oever staan op de velden. En die wat saaie nieuwbouwbosjes bij mij om de hoek staan met de poten in de nattigheid.
Op een bepaalde manier is Nederland vol, bedacht ik. Er kan langzamerhand geen druppel meer bij. En even stelde ik me een hoogblonde schreeuwlelijk voor die staat te orakelen: ‘Een tsunami van regen, van wolken, van water overspoelt ons land. Van alle kanten komt het op ons af. Het maakt ons het leven in ons land nog eens onmogelijk. Als het zo doorgaat verdwijnen we straks allemaal onder water. Dit kan zo niet langer! Dit moet een halt toegeroepen worden. Er moet iets gebeuren. Ik pleit voor actie, deze stroom moet gestopt worden! Het verdrag van Maastricht kan niet langer van toepassing zijn op regen! Wolken moeten worden uitgesloten van het vrije verkeer door de Europese unie! Strengere controles aan de grenzen zijn onvermijdelijk! Alleen dan kan ons land eindelijk zijn bestemming vinden: een land te zijn waar het heerlijk wonen is, waar het altijd zonnig en warm is en nooit meer regent.’
Zonnig en warm, ja ja, het is heerlijk dromen. Voorlopig is het koud en nat. Maar dat hoort bij de herfst en ik hou van de herfst, met zijn spinrag dat glinstert in het vale ochtendlicht. Het riet dat zo mooi oranje kleurt en fier zijn volle pluimen draagt, maar ook hier en daar al bruinig wordt en slap hangt. Stille wateren achter de rietschermen met verlepte waterleliebladeren en in stilte ruiende eenden. Het dauwnatte gras en het erbarmelijk gekrijs van een waterral. En het schrille ijlen van koperwieken, de breed uitwaaierende vluchten van ganzen, de eindeloze vluchten van vogels op wereldreis naar hun overwinteringsgebieden. En we speuren langs bosjes en hagen met het idee dat we daar de weerslag van die eindeloze vluchten kunnen terugvinden en dat in elk bosje en in elke haag de soort van de dag verscholen kan zitten. Dat is de charme van de herfst, vind ik. En ook al is de kans daarop op een Waddeneiland veel groter, ook in de Gagelpolder is de herfst een feest voor vogelaars.
15 oktober 2013
Meer uit het Utrechtse: Lekkere trek
Vogeltrek: de lucht is er vol van.
Waar de lucht ook vol van was de afgelopen week, waren wolken en buien. Water, nattigheid. Sloten lopen ervan over, het water staat bijna (en soms helemaal) op de oevers. Paden staan onderwater, plassen van oever tot oever staan op de velden. En die wat saaie nieuwbouwbosjes bij mij om de hoek staan met de poten in de nattigheid.
Op een bepaalde manier is Nederland vol, bedacht ik. Er kan langzamerhand geen druppel meer bij. En even stelde ik me een hoogblonde schreeuwlelijk voor die staat te orakelen: ‘Een tsunami van regen, van wolken, van water overspoelt ons land. Van alle kanten komt het op ons af. Het maakt ons het leven in ons land nog eens onmogelijk. Als het zo doorgaat verdwijnen we straks allemaal onder water. Dit kan zo niet langer! Dit moet een halt toegeroepen worden. Er moet iets gebeuren. Ik pleit voor actie, deze stroom moet gestopt worden! Het verdrag van Maastricht kan niet langer van toepassing zijn op regen! Wolken moeten worden uitgesloten van het vrije verkeer door de Europese unie! Strengere controles aan de grenzen zijn onvermijdelijk! Alleen dan kan ons land eindelijk zijn bestemming vinden: een land te zijn waar het heerlijk wonen is, waar het altijd zonnig en warm is en nooit meer regent.’
Zonnig en warm, ja ja, het is heerlijk dromen. Voorlopig is het koud en nat. Maar dat hoort bij de herfst en ik hou van de herfst, met zijn spinrag dat glinstert in het vale ochtendlicht. Het riet dat zo mooi oranje kleurt en fier zijn volle pluimen draagt, maar ook hier en daar al bruinig wordt en slap hangt. Stille wateren achter de rietschermen met verlepte waterleliebladeren en in stilte ruiende eenden. Het dauwnatte gras en het erbarmelijk gekrijs van een waterral. En het schrille ijlen van koperwieken, de breed uitwaaierende vluchten van ganzen, de eindeloze vluchten van vogels op wereldreis naar hun overwinteringsgebieden. En we speuren langs bosjes en hagen met het idee dat we daar de weerslag van die eindeloze vluchten kunnen terugvinden en dat in elk bosje en in elke haag de soort van de dag verscholen kan zitten. Dat is de charme van de herfst, vind ik. En ook al is de kans daarop op een Waddeneiland veel groter, ook in de Gagelpolder is de herfst een feest voor vogelaars.
15 oktober 2013
Meer uit het Utrechtse: Lekkere trek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten