Twee gezichten

Twee gezichten had het DBA-vogelweekend op Texel afgelopen zaterdag en zondag. (Ja ik weet het, officieel duurde dat weekend langer dan zaterdag en zondag maar voor mij bestaat een weekend nog altijd uit twee dagen.) Dat had ik ook wel een beetje zien aankomen. Zaterdag, dat zou overleven worden, want zaterdag was ik in mijn eentje op de fiets en het dreigde langdurig te gaan regenen. Maar had ik de zaterdag eenmaal overleefd, dan zou zondag het ware genieten volgen: met de auto en bovendien met, zoals het er vrijdag naar uitzag, veel beter weer.

Niet dus.

Want wat viel het zaterdag mee! Heerlijk toeven was het op het eiland: weinig wind en weinig regen en ook niet al te koud. Met een klein beetje zon af en toe was het zelfs een prachtige herfstdag. In alle rust peddelde ik over het eiland en raapte de ene zeldzaamheid na de andere op. Het liep op rolletjes.
Meer dan een uur besteedde ik aan de struikrietzanger die al enkele dagen nabij het reddingsboothuisje door een rommelstruweel sloop. Met enig geduld zag je hem af en toe even omhoog kruipen. Even liet hij zich dan aardig zien, om meestal al gauw weer te verdwijnen in de diepte onder de bramen, de duindoorns, de vlierstruikjes en een paar plukjes varens. Soms kon je aan de bewegende takjes zien waar de vogel zich ophield en dan kon je wachten tot-ie weer omhoog je kijkerbeeld in kroop. Goed te zien waren dan de markante koptekening, de wat koudbruine kleur en met wat goede wil ook het geringe contrast in tertials en handpennen. De korte handpenprojectie heb ik zelf niet vast kunnen stellen maar was op sommige foto’s duidelijk te zien.
Struikrietzanger is zo’n soort die tot voor kort eigenlijk alleen door ringers gezien werd. De meeste jaren worden er wel een of twee gevangen en je mag aannemen dat elke gevangen struikrietzanger staat voor misschien wel vijftig of honderd vogels die de netjes van de ringers niet gevonden hebben. Tientallen moeten er dus jaarlijks ongezien door Nederland sluipen. De laatste paar jaar lijkt er wat vaker eentje in het veld te worden opgemerkt, alsof ‘we’ langzamerhand leren hoe we ze vinden en herkennen moeten. Maar zo’n langdurig twitchbare vogel als deze, dat is nog altijd een buitenkansje.
Intussen vloog een fraaie velduil over en trokken vier sneeuwgorzen naar noord. Even verderop, bij de Robbenjager, vond ik een beflijster en op het renvogelveldje, vlak onder de vuurtoren, een tapuit en een kleine barmsijs. Bij de vuurtoren onder andere een zwartkop en een man zwarte roodstaart en in de tuintjes vlak voor me op het pad een mooie keep. Allemaal geen zeldzaamheden maar wel van die leuke trekkertjes die samen de neerslag vormen van de trekgolf die dezer dagen over ons heen komt. Dat gold ook voor de roodborsten: een gewone vogel natuurlijk maar ik zag er zo veel, dat was niet gewoon meer.
Op weg naar paal 29, aan zee, vloog luid roepend laag een grote pieper over me heen. Dat was dan weer wel betrekkelijk zeldzaam. En toen even later het bericht doorkwam van een bergfluiter in de tuintjes, ontpopte deze aanvankelijk zo gevreesde zaterdag zich tot een topdag zonder weerga. Ja, het was weer goed geregeld door de hoge heren van de DBA.
Bergfluiter vond ik overigens best lastig. Ik had al een vuurgoudhaan en diverse tjiffen toen ik 'm eindelijk in de kijker kreeg. Maar uiteindelijk heb ik 'm herkenbaar gezien. Dat wil zeggen: herkenbaar als bergfluiter. Maar daarvan heb je er twee en aan de discussie die inmiddels is losgebarsten over de vraag welke van de twee we hier hadden, kon ik op basis van wat ik gezien heb niet meepraten. Mogelijk zou het een balkanbergfluiter betreffen, de zeldzaamste van de twee en voor mij mijn tweede lifer van de dag, maar dat moet de komende tijd blijken.
Een feestdag was het hoe dan ook. Zo’n dag dat je opgetogen je medevogelaars begroet. Wat een dag hè. Ja, wat een dag! De stemming was feestelijk, ’s avonds in het Eierlandse huis waar de vogelaarsgemeenschap elke avond bijeenkwam. En het bleef nog lang gezellig in het huisje waar ik logeerde, omhuld door de duisternis van het nachtelijke eiland.

Maar oei wat viel het zondag tegen. Een snoeiharde zuidoostenwind en door die wind opgezweepte regen maakten ons het vogelen vrijwel onmogelijk. Met de excursiegangers van vogelwacht Utrecht die vandaag naar het eiland waren gekomen, stonden we op de plek van de struikriet te kijken naar het woelende en schuddende gewarrel waarin de beweging van een stil sluipende struikrietzanger natuurlijk onopgemerkt zou blijven. En omhoog kruipen zou die met dit weer wel uit zijn hoofd laten. Nee, die bleef lekker verscholen in de luwte onder het struweel. Kansloze affaire dus. Ook de bergfluiter van de tuintjes hield zich schuil. En niet alleen de bergfluiter: waar gisteren ook nog diverse tjiftjaffen, een paar roodborsten en onder andere een vuurgoudhaan zich lieten zien, was vandaag geen vogel te bekennen.
De enige plek buiten waar het nog een beetje uit te houden was, was in de luwte van de zeereep. Veel echte zeevogels mochten we met die oostenwind niet verwachten, maar een roodkeelduiker, een noordse stern en een dwergmeeuw konden we nog meepikken. Hoogtepunt van de dag waren twee houtsnippen die apart van elkaar over zee kwamen aanvliegen, over het strand vlogen en over de zeereep verdwenen. En eerlijk is eerlijk, die juveniele pontische meeuw op het strand mocht er ook best zijn. Ik ben een voorzichtig mens wat dit soort typjes betreft, maar deze was zo overduidelijk en ook zo fraai, dat ik de determinatie wel aandurfde.
Een herfstdag op Texel met als opbrengst een pont en twee houtsnippen: het is mager. Er viel dan ook met dit weer zo goed als niks te beginnen. Vooral voor degenen die pas vandaag naar het eiland waren gekomen, moet dat slikken zijn geweest. Gedeelde smart is halve smart, maar in dit geval kon ik de smart niet delen. Voor de groep een mislukte excursie, voor mij, ik kan niet anders zeggen, een prachtig weekend. Maar wat was ik blij dat ik zaterdag al was gegaan. Zelden zo’n goede keus gemaakt.
Om drie uur namen we de boot terug naar het vasteland.

13 oktober 2013


Meer lezen? Dutchbirding vogelweekend op Texel