Voor Jan

Het was zo’n bericht waar alle vogelaars hard van schrokken. Zo’n bericht dat al die heerlijke twitches en al die afschuwelijke dips zo ontzettend, ontzettend onbelangrijk maakte. Jan de Jong geschept door een auto en in kritieke toestand in het ziekenhuis. Toenemende druk in zijn hoofd, schedel gelicht, botbreuken, noem maar op. Dat is echt heftig, realiseer je je. Ook ik ken Jan grotendeels van internet, van het forum op Waarneming.nl en van Facebook. Al ben ik ‘m ook in het veld weleens tegen gekomen. Maar dan blijkt al die moderne, digitale verbondenheid toch ergens goed voor: veel, heel veel mensen voelden zich betrokken bij Jan. Het aantal likes, het aantal reacties van afschuw, die stonden denk ik voor een eerlijk en oprecht gevoel dat zonder internet nooit op die schaal bestaan zou hebben. Al zou Jan daar weinig mee zijn opgeschoten als hij niet zou zijn hersteld. Maar dan een foto op dat onvolprezen, vermaledijde Facebook: Jan in een rolstoel buiten het ziekenhuis. Het gaat dus goed. Het gaat steeds beter. En hij is in elk geval de kritieke fase te boven. Een zucht van verlichting gaat door het wereldje van vogelaars: het komt goed met Jan.

Vogelen is, zoals dat natuurlijk evengoed voor allerlei andere subculturen geldt, ook een sociaal gebeuren. Als je bij weer eens een mooie mega behalve die mega ook allerlei medevogelaars tegenkomt. Mensen die je alleen kent van die mega’s, van die toptwitches. En van internet. Als je, bij weer zo’n prachtsoort, toch even de lijst doorkijkt van wie ‘m allemaal ook hebben, en wie niet. Met enige jaloezie, als je ‘m zelf gemist hebt, of met voldoening: ja, ik heb ‘m ook! Het missen van zo’n soort voelt dan ook, als die door honderden anderen wel gezien is, altijd een stuk pijnlijker, vind ik, dan als die maar door een handjevol geluksvogels is gezien. Die je het dan van harte gunt. Wat dat betreft was die bonte tapuit vorige week een stuk draaglijker dan die bruinkeelortolaan vorige maand, waar ik nog wel eens nachtmerries van heb (maar niet heus). Of dat nou een positief neveneffect is van internet of een negatief neveneffect, daar ben ik nog niet helemaal uit. Het werkt ook een zekere jaloezie in de hand en dan kun je jezelf wel voornemen daar niet aan toe te geven, vooral niet ongelukkig te zijn om wat je mist maar vooral gelukkig om wat je wel ziet, maar dat is niet altijd zo eenvoudig.

Maar gezellig is het wel, soms, als we weer eens met zijn allen naar een leuke soort staan te kijken. Of vergeefs op die leuke soort staan te wachten. Gedeelde smart is halve smart. En binnenkort weer met Jan.

10 juni 2013