Glas

Voor de een is het glas half vol, voor de ander half leeg, zegt men. Nou is dat mooi gezegd, maar de praktijk is soms anders. Voor ons twitchers, vogelaars die af en toe op zoek gaan naar zeldzame vogels, is het glas soms angstvallig leeg, maar een week later kan het alweer tot de rand toe gevuld zijn. Het is een wonderlijk glas. Zo liep ik een paar weken terug in één weekend drie leuke soorten op rij mis. Het glas voelde toen even behoorlijk leeg aan. Maar de week daarna dook in de omgeving een groep van rond de twintig bijeneters op. Een geweldig evenement was het gevolg, vogelaars uit heel Nederland kwamen erop af en het glas raakte weer aardig gevuld. En afgelopen weekend was het glas weer tot de nok toe gevuld met de heerlijkste godendrank: in drie dagen tijd achtereenvolgens kleine klapekster, terekruiter, roodmus, kleinst waterhoen en steltkluut. En niet zomaar, nee, allemaal prachtig gezien (ja, ook kleinst waterhoen) en de meeste langdurig en uitvoerig (nee, niet kleinst waterhoen). Zo zie je maar: het kan verkeren. Dan kun je een onhaalbare bonte tapuit wel weer even hebben. Beest zat op verboden terrein dus nou ja, dan houdt het op.

Naast deze jammerlijke bonte tapuit is er momenteel nog een reeks van leuke soorten wel beschikbaar, waar ik reikhalzend naar uitzie maar die ik nu, midden in de week, nog even moet laten zitten want er moet ook nog gewerkt worden. En waarvan je je maar moet afvragen wat daarvan komend weekend nog aanwezig is. Voor je het weet is alles weg en is het glas weer half leeg. En zo parelen weer de zweetdruppels en is er ineens weer het gevoel dat je alles mist. En mocht het er toch allemaal nog zitten van ’t weekend, dan weet ik weer niet waar ik het zoeken moet want ik kan ze niet allemaal doen. Zo is het ook nooit goed.

En zo gaat dat maar door. Euforie en teleurstelling wisselen elkaar af, spanning en bevrijding. Het ene moment in zak en as, het andere zielsgelukkig. Het leven van de twitcher: het is net het echte leven. Hooguit in wat verhevigde vorm, maar dat geldt voor zoveel merkwaardige bezigheden waarmee mensen zich plegen bezig te houden, of je nou postzegels verzamelt of je aan een zijltje van bergwanden stort. Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar dat ultieme geluk, naar dat ene moment dat alles waard is. Vind je dat moment, dan kun je er weer een weekje tegenaan.

Je hebt natuurlijk ook nog de niet-twitchers. Die laat dit allemaal koud. Ze genieten gewoon van wat ze tegenkomen buiten, ongeacht zeldzaamheid. Voor hen is inderdaad het glas altijd half vol. Minstens. Een bevoorrecht type. Gelukkig zijn we uiteindelijk allemaal ook een beetje niet-twitcher. Toch?

5 juni 2013