Een zoekplaatje was het, die griel in polder Willeskop bij Oudewater. ‘Zie je daar die oogstreep niet?’ ‘Kijk, nu zie ik zijn staart!’, alsof dat het was waarvoor we helemaal naar Willeskop waren gesneld. Vanmorgen ineens die melding op internet, jawel, moderne communicatie. Normaal ben ik niet iemand die meteen achter al die meldingen aanholt, maar een griel ...! en zo dichtbij! En ach, ik had geen afspraken vanmiddag dus ik op de fiets, anderhalf uur ploeteren tegen de wind en daar stond ik dan, nat van het zweet en bijna koud ondanks het warme lenteweer, oog in oog met een paar rugveren, misschien, of was dat toch gewoon een kromme rietstengel? Sommige aanwezigen wisten precies aan te wijzen waar ik kijken moest: een krom takje, daar schuin achter een bosje groen en precies daartussen, in dat gat in de vegetatie, een oog! Alleen, als je een meter opzij stond gaf datzelfde gat geen zicht op een oog, maar op nog meer riet, of misschien op een stukje achterhals, ik kon het niet zien.
Maar soms wordt geduld beloond. Na anderhalf uur kwam er ineens beweging in al die eventuele stukjes griel. Zagen we achter het riet langs een rug bewegen, was ineens een kop zichtbaar, met een reusachtig geel oog, en zo verenigden al die mogelijke stukjes griel zich geleidelijk tot een echte griel, een griel van vlees en bloed, en toen die griel eindelijk, eindelijk het riet uit stapte en daar aan ons verscheen, open en bloot, om zich heen keek, even de vleugels strekte en even zich poetste voor-ie weer terug zijn rietbosje in stapte, toen was dat toch weer alles, al het zweet en heel die vooral aan snippertjes griel besteedde middag waard.
3 mei 2004
Meer: Waterspreeuw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten