Marker Wadden

Nieuwe natuur, wat heet: nieuw land. Nieuw Nederland. Pioniers werden we na afloop genoemd. Nou lijkt me dat een beetje teveel eer. Gezien de velen die me al voor waren geweest, ben ik eerder het tegendeel van een pionier. Een slow adapter. Deelnemer aan de mongolenwaaier. Wat ook meer overeenkomt met het beeld dat ik van mezelf heb. (Waar komt dat woord, mongolenwaaier, trouwens ook alweer vandaan? En kan dat nog wel door de beugel tegenwoordig?)
Maar hoe dan ook was het voor mij wel een gebeurtenis: de eerste keer dat ik voet aan de grond zette op de Marker Wadden. Op het nieuwste stukje land van Nederland. Een jaar of vijf terug was hier alleen nog maar Markermeer, aldus dezelfde dame die ons zojuist pioniers had genoemd, en dit keer waag ik het niet haar tegen te spreken. En nu dus dit: zandduinen, kades, Landal-huisjes, steigers, zeilboten, WC-gebouwtjes en niet te vergeten hectare na hectare ongerept natuurterrein. Een ruwe schets, grotendeels nog in te vullen door moedertje natuur zelf. Op dit moment vooral zandduinen, open water, drassige oeverlanden en onafzienbare rietvelden die af en toe aan enkele gelukkigen een korte blik op een roerdomp gunden, in vlucht laag boven het riet. Je moest wel op het goede moment kijken, anders was je te laat.
Het was een mooie dag. Aan het weer had het niet gelegen, zei onze dame meermaals, wat natuurlijk voor tweeërlei uitleg vatbaar is. Je kunt daarmee ook zeggen dat het ondanks het weer, ondanks de felle zon en de 30+ graden Celsius een mooie dag was geweest. Zo zal ze het niet bedoeld hebben, maar ik vind die interpretatie ook wel verdedigbaar. De associatie van warmte met mooi weer wordt hoe langer hoe minder vanzelfsprekend. Maar een mooie dag was het. Met tientallen waren we uitgestort over de enkele kilometers wandelpad (hoeveel eigenlijk? Dat heeft onze dame ons dan weer niet verteld. Hadden we het maar moeten vragen) die het hoofdeiland doorkruisen en die buiten de werktijden van het bootpersoneel waarschijnlijk leeg en verlaten zijn. Zoals de Marker Wadden buiten deze paden ook op een zonovergoten zaterdag in juni leeg en verlaten zijn. Althans, wat mensen betreft. Vogels waren er natuurlijk wel volop, al waren die eerlijk gezegd wel een beetje voorspelbaar: visdieven en kokmeeuwen, kleine en bontbekplevieren, een paar kluten en volop eenden. Ook de casarca’s, tientallen casarca’s in de waterbakken, waren van te voren al aangekondigd, evenals die eenzame, verre flamingo die er al weken zit. Onverwachts was daarentegen de grote stern die ons luid roepend voorbij vloog. Bepaald niet alledaags in het IJsselmeergebied. Soort van de dag was ongetwijfeld het baardmannetje. Voorspelbaar, zeker, het gebied heeft wat die soort betreft een reputatie hoog te houden, maar mij boeide dat in dit geval niet. Ik ken niet veel plekken (dat wil zeggen: momenteel geen) waar baardmannen zo talrijk zijn, waar ze keer op keer met tientallen door de rietvelden trekken en waar ze zich geregeld zo prachtig laten zien. We houden er een warme herinnering aan over.

10 juni 2023