Klapekster

Twee keer al in dit nog prille jaar ben ik een klapekster misgelopen op plekken waar er verder vrijwel dagelijks een gezien wordt. Eerst op het Leersumse veld, waar ik overigens wel grote kruisbekken had dus daarover geen klachten. En daarna op het Hazewater bij Leusden. In beide gevallen was-ie de volgende dag gewoon weer present. Dat kon ik natuurlijk niet op me laten zitten. Dus vandaag effe heen en weer naar Maarn voor een tochtje naar het Leersumse veld. Nou leek het er niet echt de meest geschikte dag voor: grijs (maar meest droog, dat dan weer wel) en stormachtig. Bos en hei gingen gebukt onder een deken van grauwte, van somberte en een harde wind deed bomen en struiken schudden en beven zodat te vrezen viel dat klapekster, die die bomen en struiken zo graag als uitkijkpost gebruikt, vandaag liever dekking zocht in het binnenste van die bomen en struiken. Ik kon ‘m dan ook vooralsnog niet vinden. Ik kon trouwens helemaal niets vinden, het was doodstil in het bos en op de hei, afgezien van het loeien van de wind die bomen en struiken zo deed schudden en beven. Ik zocht door maar dit leek weer eens zo’n gevalletje van tijdverspilling te gaan worden. Klapekster? Voorlopig even niet mijn soort. Maar toen een wit oplichtende gestalte ver weg op zo’n schuddend en bevend struikje, en dan weet je het eigenlijk al wel. De verrekijker zorgde voor bevestiging: klapekster. Hij vloog op, vloog mooi voor me langs, ging even prachtig hoog in een boomtop zitten maar hield het daar met deze wind niet lang uit, vloog weer door en verdween uit beeld.
En weer was er een vlekje weggewerkt.

17 februari 2023