Struikriet

Of het nou direct het gevolg was van corona of indirect, of helemaal niet, of van mijn eigen laksheid (die dan toch weer een beetje het gevolg was van het virusje dat ons allen zo bezighoudt), ik ben nogal wat moois misgelopen de afgelopen maanden. Ik noem geen namen maar ik vond het wel weer eens tijd worden voor een fijne en bovenal geslaagde twitch. Voor een dagje vogelen waarop het eens allemaal meezit, dat je achteraf kunt zeggen: ik heb er alles uitgehaald wat erin zat vandaag. Dus op deze zoveelste prachtige, zonnige lentedag van het jaar me door vrijwel lege, coronavrije treinen laten vervoeren naar station Nijmegen, vanwaar het vouwfietsje me de Ooijpolder in bracht.
Om struikrietzanger was het me te doen vandaag, een prachtig zingende struikrietzanger in de Millingerwaard. Dat was iets nieuws voor me. Ik had wel al eerder struikrieten natuurlijk, hoewel niet al teveel want ze zijn behoorlijk zeldzaam (twee om precies te zijn, allebei in de herfst op Texel), maar nog nooit zo. Nog nooit in het voorjaar en nog nooit volop zingend. En zang van struikrietzanger, dat is wat hoor, dat is iets waar je wel een tochtje naar de Millingerwaard aan wilt besteden. Dus onderweg maar weinig aandacht besteed aan sprinkhaanzangers, spotvogels, bosrietzangers, zwarte sterns en roeken, en maar ietsje meer aan een wespendief en een koninginnenpage. Ter plaatse in de Millingerwaard, een fraai en uitgestrekt doolhof van grindplassen, rivierbossen, rietvelden en drassige oeverlanden en een van de paradepaardjes van de Nieuwe Natuur in Nederland, meteen neus in de boter: zingende struikrietzanger! Die zong vervolgens zowat een uur lang vrijwel permanent, wat een heerlijk geluid, en liet zich geregeld ook zeer fraai zien, helemaal vrij en af en toe op amper tien meter. Dus daar stonden we, met een man of tien, te luisteren naar die fascinerende afwisseling van ratelende en knarsende en juist heldere, scherpe, zelfs melodieuze klanken waar men struikrietzanger aan kan herkennen. Alleen het ratelen van de camera’s verstoorde enigszins de idylle, hoewel dat eigenlijk ook wel aardig paste in het repertoire van struikriet. Eindelijk weer eens een fijne en geslaagde twitch dus. Waarna de vogel in de middag overigens een stuk stiller werd en nog maar sporadisch van zich liet horen.
Het waren ook de bonussen die deze dag zo’n topdag maakten. Een geweldige zwarte wouw vloog laag over ons heen. Een tweede kalenderjaar pontische meeuw, een heel karakteristieke vogel, was korte tijd ter plaatse. Af en toe liet een man blauwborst zich prachtig bekijken. Zingende bosrietzanger, matkop, en op de terugweg nogmaals koninginnenpage, en nu wel enige tijd voor haar genomen. Op diverse plekken zongen luid de nachtegalen. Twee boomvalken cirkelden driftig om elkaar heen. En tenslotte, na lang zoeken en toen ik me er al bijna bij had neergelegd dat de dag toch weer zou eindigen met een dipje, zwarte ooievaar laag over de dijk bij wat op de kaart Tiengeboden heet. Hij verdween achter de bomen en leek daar buitendijks neergestreken, maar ik kon hem niet meer vinden. Ik heb er ook niet al te lang mijn best voor gedaan. Ik wilde op tijd terug naar Nijmegen om me weer door lege treinen naar huis te laten vervoeren. Want ik ben nog wel een beetje bang voor de spits.

27 mei 2020


Meer lezen? L'amour