Eindelijk hadden we er weer een. Na maandenlang genoegen te hebben moeten nemen met kneusjes, met wat liflafjes van vorig jaar, met een lamme papduiker die verzeild was geraakt op een parkvijver in Dordrecht, een mees in Bergen die vrijwel zeker een ontsnapte kooivogel is en een zeldzame lijster die wat mij betreft iets te kort na de vorige opdook, hij zou nog gewoon worden, rustig was het natuurlijk ook wel, lekker onbekommerd vogelen, steppekiek oppikken boven Texel enzovoort maar eindelijk hadden we weer een echte Mega en dat was toch wel fijn. En dus gingen we er weer met zijn allen op uit, hongerig als koeien die voor het eerst weer de wei in mogen. Weer die spanning. Dat je ’s nachts ligt te woelen in bed, de wekker op half zeven maar dat je al om zes uur wakker bent en dat je ’s morgens met een knoop in je maag je ontbijt zit klaar te maken want: zou-ie er nog zitten? Altijd weer de vraag als-ie op de dag zelf niet meer haalbaar is: zou-ie er nog zitten? Gelukkig was er al vroeg de eerste melding: kalanderleeuwerik teruggevonden op dezelfde akker bij Ouddorp op Goeree Overflakkee waar die gisteren gevonden is en al door honderden is getwitcht. Beetje zenuwachtig wordt je daar wel van. Want zevende voor Nederland als ik goed tel en hoe dan ook voor mij een lifer op mijn Nederlandse lijst. En ook al had ik ze vorig jaar prachtig en met tientallen in Extremadura, dat laatste telt toch wel, eerlijk gezegd.
Dus vanochtend met Janneke en Toon in het rode Greenwheels-autootje op weg. De zon scheen. Mooie lentedag rond de Zeeuwse wateren: het zou vast een heerlijk dagje worden maar op dat moment telde dat niet. Op dat moment telde alleen kalanderleeuwerik die alweer zowat een uur niet meer gemeld was op Waarneming.nl. Ja, het blijft altijd spannend tot het moment dat je hem in beeld hebt. Als we aankomen bij het betreffende akkertje staan al diverse vogelaars het veld in te loeren. Ik stel de ‘moeder aller vragen’: is-ie in beeld? Vooruit, voor die titel komen andere vragen misschien eerder in aanmerking maar wat ook de vraag, als het antwoord ja is, ziet het leven er meestal een stuk beter uit. Het is nog heel even zoeken maar dan heb ik hem: kalanderleeuwerik in de pocket!
Je kon de vogel van twee kanten bezichtigen: van waar wij stonden met schuin tegenlicht en van een weggetje tegenover waar we ook de vogelaars zagen staan en van waar je de zon in de rug had. Van beide kanten was-ie goed zichtbaar. Weliswaar vrij ver, maar dat postuur, een hele forse, stevige leeuwerik, die enorme snavel en die prominente zwarte zijborstvlekken, het was allemaal prima te zien. Onmiskenbaar kalanderleeuwerik dus. Fantastisch!
Waarop de tijd was aangebroken om van die heerlijke lentedag rond de Zeeuwse wateren te gaan genieten. Met een kalanderleeuwerik op zak lukt dat natuurlijk altijd wel. Onder andere jubelende veldleeuweriken (dat we kalander niet hebben horen zingen is het enige wat er vandaag nog aan ontbrak), zwartkopmeeuwtjes als engeltjes in de blauwe lucht en strandplevier en dwergsterns op en rond het eilandje Markenje in het Grevelingen hielpen daar nog aanzienlijk aan mee. Ja, het was een topdag, zomaar cadeau gekregen van een verdwaalde kalanderleeuwerik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten