Roodstuitzwaluw

5 minuten, stond te lezen op het perronbord op station Utrecht ten tijden van de vertrektijd van de intercity naar Den Helder van 7.08. Vertraging, werd er met die 5 minuten bedoeld. Tegen de tijd dat die 5 minuten voorbij waren, stond er ineens 10 minuten. En toen die 10 minuten zo’n beetje om waren, stond er ineens een nieuwe vertrektijd: 8.09. Want wegens werkzaamheden maar één trein per uur, in het gunstigste geval. Dat betekende +1, wat betreft aankomsttijd op Texel; +1 uur, welteverstaan. Soms zit het mee, soms echter …
Het zijn de kleine tegenslagen die je als OV-twitcher af en toe te verduren krijgt. Het zou er niet toe doen, als je later op Texel alsnog alle leuke soorten kreeg voorgeschoteld die het eiland de voorafgaande zaterdag in petto leek te hebben. En zo niet, dan doet dat ene uur er natuurlijk ook niet meer toe. Op Texel was het vooral koud en voelde de noordenwind naarmate ik vorderde niet alleen steeds kouder maar ook steeds krachtiger. En daardoor nog kouder. Winterjas was nog helemaal zo gek niet geweest. Maar ja, mei … Geen enkel bericht intussen omtrent draaihals of roodstuitzwaluw, soorten waar ik me nogal op had verheugd. Tsja, dat moet je als vogelaar maar accepteren. Eerste hoogtepunt moest de grauwe franjepoot worden die al een week lang bivakkeert in de plasjes van Dijkmanshuizen. Daar aangekomen echter was die in geen velden of wegen te bekennen. Welja, dat kon er ook nog wel bij. Als het dan toch een sofdag moest worden, dan maar een echte. Al waren de fraai uitgedoste kemphanenmannen hier natuurlijk prachtig, en zaten die drie temmincks strandlopers best mooi dichtbij. Niet louter kommer en kwel dus. En verderop, langs de Muyweg, werkten de jaarlijkse morinelplevieren op de akker aldaar wel mee. Morinellen in het voorjaar op Texel: het is een jaarlijkse traditie, geen wereldschokkende gebeurtenis, maar elk jaar weer zijn het prachtige vogels.
Zingende veldleeuweriken, zingende nachtegaal, fraaie eiders vanaf het kijkpunt bij de Slufter, mooie zwartkopmeeuw op het renvogelveldje: het blijft Texel natuurlijk, altijd de moeite waard. Maar de pronkstukken van gisteren leken voor mij vandaag niet weggelegd. Al was er wel ineens nieuws op Waarneming: de roodstuitzwaluw was vanmorgen toch nog gezien, langs La Redoute, bij Oudeschild. Waarom daar geen alert aan was gewijd, mogen ze me uitleggen. Dan had ik die vanmorgen misschien nog kunnen meepikken. Intussen de hele dag niet meer gemeld dus zal wel vertrokken zijn.

Terug: eindelijk meewind. Het voelt als een verlichting, na urenlang zwoegen. Langs de waddenkant. Bij de Volharding mooie dwergsterntjes en een constante stroom grote sterns. Langs de kwelders aan het begin van de Schorren overtijende rosse grutto’s en kanoeten, mooi dichtbij en mooi op kleur. In Utopia tussen de duizenden grote sterns ook diverse noordse, mooi en helder, met ‘schone’ bovenvleugels, doorschijnend witte ondervleugels met smal en scherp zwart randje, en lange staart. En kluten, zoals overal, rotganzen idem, een paar lepelaars, een slechtvalk boven de dijk: het blijft Texel natuurlijk, altijd de moeite waard.
Terug in Dijkmanshuizen, waar ik me even lekker begraaf in de kijkhut, zit daar toch gewoon de grauwe franjepoot weer, een mooi adult vrouwtje, mooi op kleur. Zodat het toch nog een redelijk succesvol dagje Texel wordt.
Terug nog even langs La Redoute, je weet immers maar nooit. De hele dag niet meer gemeld dus veel verwacht ik er niet van maar warempel, daar vliegt-ie: roodstuitzwaluw tovert vandaag in een klap om in een topdag! Lang heb ik hem niet in beeld, maar duidelijk genoeg. Ik stuur mijn tweede alert ooit de wereld in, zoek een tijdje rond het boerencomplex maar kan hem niet meer terugvinden, en ga de 7-uurboot halen. Waar ik tevreden nageniet met een hapje en een drankje.

7 mei 2017