Effe tussendoor

Er vindt, eigenlijk al maanden lang, in Nederland een soort van bombardement plaats van zeldzame vogels. De ene mega na de andere wordt gevonden en als je, zoals ik, bovengemiddeld geïnteresseerd bent in die zeldzaamheden, dan weet je af en toe niet meer waar je het zoeken moet. In één weekend witbandkruisbek, dwerguil en bruine klauwier, of in een ander weekend humes bladkoning en grote burgemeester, we draaien er onze hand niet voor om maar uiteindelijk kun je ze toch niet allemaal aandoen. Althans, ik niet. Want je wilt ook niet alleen maar bezig zijn met achter zeldzaamheden aan hollen. Althans, ik niet. Dus af en toe tussen al het geweld door neem ik even een time-out en maak een uitstapjes in de eigen omgeving, waar zoals bekend zelden zeldzaamheden te betrappen zijn. Zo maakte ik onlangs een mooie winterwandeling over de woeste leegte van de Lange Duinen bij Soest. Veel hondenuitlaters met nog aanzienlijk meer honden maar als je die wegdacht had je een mooi beeld van een oudhollands landschap van schier eindeloos zand met eilandjes van vliegdennen. En ransuilen. Het kostte even maar toen vond ik toch de juiste plek: een stuk of twintig uilen verspreid over drie bomen. De meeste half, of zelfs helemaal verscholen in de dichte dennentakken maar sommige volledig vrij zichtbaar. Dus na de spetterend gele ogen van sperwer- en dwerguil de afgelopen weken, nu de vertrouwde oranje ogen van ransuil. Heel af en toe, als een half-slapend beest even een ooglid bewoog.

30 januari 2014


Meer uit het Utrechtse: (On)gewoon