Het was dit keer een zwartkoprietzanger die ons uit de dagelijkse sleur bevrijdde: gisteren ontdekt in een klein rietveldje langs de Grebbedijk bij Rhenen. Zat volgens de berichten gistermiddag in de motregen nog af en toe te zingen dus het moest raar lopen, wilde hij er op deze stralende lenteochtend het zwijgen toe doen. Dat moest wel een inkoppertje worden, dachten we, waarna we iets anders konden gaan doen. Iets met dwergarend, hoopten we.
Maar zoveel logica was aan de vogel niet besteed: bij aankomst was-ie stil. Hij had al zowat een uur niet van zich laten horen, werd ons verteld, dus dat werd weer wachten, dat werd weer nagelbijten. We glibberden over de dijk omlaag naar een plek aan het prikkeldraad dichtbij de rietrand. Dat bood de beste kansen, werd ons verzekerd. Waarom anderen daar dan niet stonden, is mij niet helemaal duidelijk maar aan de staat van het gras aan de voet van de dijk was wel duidelijk te zien dat velen ons hier waren voorgegaan. Urenlang stonden we met onze poten in de modder. Ruim twee-en-een-half uur ingespannen luisteren leverde echter slechts cetti’s zanger op (ook mijn jaarlijkse zichtwaarneming, dus die heb ik maar alvast binnen), roepende groene spechten, overvliegende appelvink en grote lijsters, rietgorzen en een roepend waterral. Hoe ik ook mijn best deed om uit de omgevingsruis (wind, passerende auto’s, keuvelende vogelaars, een overvliegend vliegtuig) dat zo vurig gewenste geluidje te filteren, er was niets van te horen. Intussen glibberden we wat over de tot modder gemaakte voet van de dijk en over de dijkhelling om te kijken of ze elders meer succes hadden. Neen!
We vreesden al de tweede Dip van het Jaar, een prijs die je liever maar één keer per jaar uitlooft en liefst zelfs dat niet (en het is nog nauwelijks maart), toen iemand besloot hem toch maar even te tapen. Helpt niet, werd er geroepen, is gisteren al veelvuldig geprobeerd, reageert hij niet meer op, maar binnen een minuut was-ie aan het zingen. Eerst nog wat ver, eerst nog wat gedwee maar al gauw een stuk dichterbij en uiteindelijk vrij uitbundig. Het klinkt, vond ik, net een beetje anders dan de gemiddelde kleine karekiet: wat levendiger, minder nasaal, minder monotoon, en toen hij uiteindelijk ook wat hoge en heldere fluittonen door zijn voordracht begon te strooien, was ik zelf in ieder geval helemaal voldaan. Het was weer een toptwitch geweest.
Oh ja, dat ik tot twee keer toe ongeveer waar we hem hoorden zingen iets in het riet omlaag zag duiken, laat ik even buiten beschouwing. Zo’n mogelijke zichtwaarneming telt niet mee. Heb je niks aan.
1 maart 2024
Meer: Zwartkoprietzanger revisited
Geen opmerkingen:
Een reactie posten