Ralreiger

Als een verleiding maar lang genoeg aanhoudt, ga je daar op een keer wel aan toegeven. Dus vandaag ralreiger, Berkel en Rodenrijs, want die zat me al langer dan een week te verleiden. Op de fiets vanuit Rotterdam: dat was nog een puzzel. Een dwaaltocht door buitenwijken en bedrijventerreinen, langs rechthoekige opslagloodsen en kantoorpanden, en langs autowegen en spooremplacementen. Gelukkig hebben we afgelopen weken in Luxemburg heel veel moois gezien, dus ik kon wel weer wat lelijkheid verdragen maar mijn charmante assistente was er helemaal van slag van. Er was soms geen touw aan haar vast te knopen. Ter plaatse was het feitelijk zo lelijk niet, uitgestrekte veenweiden doortrokken met ijlgele rietwaaiers en aan de horizon de torens van Delft, tezamen een beeldmerk van het platte Nederland, en die ralreiger was al helemaal niet lelijk.
Dit keer eens een vogel die niet moeilijk deed en lekker meewerkte. Al bij aankomst meende ik in de oever aan de overkant van de vaart iets te zien dat hem best weleens zou kunnen zijn: iets torpedoachtigs van vorm met een kleur tussen wit en beige in. De verrekijker bracht duidelijkheid: het was ‘m. Het uur daarop liet-ie zich van alle kanten bekijken. Hij was net Barbapappa: telkens nam hij een andere vorm aan. Op het ene moment langgerekt en rank, op een ander ineengedoken en bol. Soms zat-ie roerloos op de oever, soms sloop hij behoedzaam langs de rietrand om zich plots te strekken en waakzaam in het water te turen. Een flitsende beweging en hij had een visje in zijn snavel. En de camera’s ratelden.
Dat gebeurde een aantal keer. We zagen hem ook in het water duikelen en flapperend met de vleugels weer op de oever belanden: visje in zijn snavel. En de camera’s ratelden. We zagen hem over de waterleliebladen lopen alsof hij niets woog, en zich weer bliksemsnel bukken: visje in zijn snavel. En de camera’s ratelden. Een keer plukte hij ineens een juffertje uit de lucht. Ja, de plaatselijke fauna had het zwaar te verduren.

Terug maar niet naar Rotterdam gefietst, was me niet zo goed bevallen, maar door polders en langs veenplassen naar Delft, wier torens al van verre boven de horizon uitstaken. Ja, Delft weet ik na al die jaren nog altijd wel te vinden.

15 juli 2022


En dan nog deze: Hoge Veluwe