Maar daarna moet er toch weer getwitcht worden. Want die kuifleeuwerik in Apeldoorn, die maakt het ons wel erg gemakkelijk. Kun je niet laten liggen, want tegenwoordig minder dan vijf gevallen per jaar en nauwelijks eentje daarvan twitchbaar en aanvaardbaar. Een grote zeldzaamheid dus, en een soort die getwitcht ‘moet’ worden. (Nee, ik weet het, niks moet, maar wil je nog eens een kuifleeuwerik in Nederland, dan zul je hem naar alle waarschijnlijkheid moeten twitchen.)
Op amper twee minuten lopen van het station, naast de stationsfietsenstalling, foerageert de vogel afwisselend op de stoep en in het naastgelegen grasveld. Nou ja, af en toe is-ie even zoek, zoals net toen ik aankwam, maar lang duurt dat nooit. Ik zat rustig op een bankje de krant te lezen toen-ie alweer terug was. Toen kon het feest beginnen. Hij kwam tot op enkele meters afstand en zat tussendoor af en toe ook zachtjes te zingen. Af en toe stak-ie fier de kuif overeind: prachtige vogel. Toptwitch. Al kleeft er natuurlijk wel een verleden aan het arme beestje: de wat oudere vogelaars waar ik me eerlijk gezegd toe moet rekenen, herinneren zich maar al te goed hoe gewoon de soort ooit was en ik heb dan ook nog steeds moeite die te zien als de mega die hij feitelijk geworden is.
9 november 2019
Ik ben tamelijk nieuw maar heb gelezen dat het ooit gewoon een broedvogel in Nederland was. Ik had hem eerder in de Extremadura gezien maar ben toch even langsgegaan.
BeantwoordenVerwijderen