Winterdag

Mooie, heldere winterdagen zijn schaars de laatste tijd. Dus als we er weer eens eentje hebben, dient daarvan geprofiteerd. Een dagje Biesbosch leek me daartoe wel geschikt. Treintje naar Dordrecht Stadspolders, fietsje naar de Kop van ’t Land, overvaren en vogelen maar. Zonnetje, weinig wind en in de middag een prettig stel graadjes boven het vriespunt: wat wil je nog meer?
Ik was Dordrecht nog niet uit toen ik langs het Wantij al de eerste cetti’s zanger hoorde, specialiteit van de streek. Doet het goed in het gewarrel van riet en dicht kreupelhout langs de eindeloze wateren in de Biesbosch en omgeving. Toen cetti’s nog een grote zeldzaamheid was in Nederland, tientallen jaren geleden alweer, begonnen ze zich in destijds opmerkelijke aantallen in de Biesbosch te vestigen. Inmiddels kijken we van inventarisaties van honderden broedparen al niet meer op en breidt de soort zich gestadig uit over de rest van het land. Toch iets met klimaatverandering misschien? Ook Utrecht is inmiddels bereikt, al is de dichtheid daar nog niet te vergelijken met die hier in de Biesbosch. Toch heb ik er niet zo erg veel gehoord vandaag, ze waren betrekkelijk zwijgzaam, misschien was het ze als van oorsprong mediterrane vogels te koud. Aan een poging om er eentje in beeld te krijgen, heb ik me maar niet gewaagd.
Een paar uur later stond ik bij Boomgat te kijken naar vier ransuilen die me gewezen waren, verscholen in een struikje aan het water. Zo goed verscholen, dat ik ze nooit gevonden had als ze me niet gewezen waren. Ik heb het al vaker bedacht: je moet als vogelaar niet alleen goed op de vogels letten, maar ook op de vogelaars.
Waar het me vooral om te doen was vandaag, was het gebied ten oosten van hier. Boomgatweg, Lijnoorden, Galeiweg, Noordwaardweg. Kale, half verruigde akkers, oude waterlopen en ondiepe plassen. Hier moest gezocht worden want hier was, als het goed was, een en ander te vinden. Om te beginnen een vrouw bruine kiekendief, niet alledaags in februari. Flinke aantallen brandganzen vlogen heen en weer. Op de akkers ook kolganzen. En toen: ruigpootbuizerd, één van mijn twee doelsoorten voor vandaag. Een paar keer zag ik hem in de buurt rondvliegen, jagen en bidden. Toen-ie op zeker moment bijna recht boven me vloog, was net een auto gestopt en stond een aantal fotografen fanatiek te klikken. ‘Mooi hè’. ‘Ja’, zeiden ze; ‘het zijn er zelfs drie’. Drie? Wacht effe, drie wat? ‘Kijk, drie buizerden’. Waarop ik ze er maar even op wees dat een van de drie een ruigpootbuizerd was, veel zeldzamer dan de andere twee. Ja, ik vind alles goed hoor, en ik hoef mezelf ook echt niet op de borst te kloppen om wat ik allemaal weet wat sommige anderen niet weten, in de wetenschap dat weer anderen heel veel weten dat ik niet weet. Maar ik verbaas me toch wel eens een beetje over het gebrek aan kennis dat gepaard kan gaan met zulke dure apparatuur. Ik bedoel, zulke lenzen maar het verschil tussen buizerd en ruigpootbuizerd? Ach, … En het was helemaal geen lastige hoor: vette polsvlekken, donkerbruine buik, witte staart met donkere eindband, zelfs de aanzet tot een subterminaal bandje. Maar ze leken zelfs amper geïnteresseerd.
Tweede doelsoort van vandaag was natuurlijk zeearend. Een dagje Biesbosch zonder zeearend is niet compleet. En ook die vond ik. Twee volwassen vogels zaten fraai hoog in een forse, kale boom, prachtig zichtbaar vanaf de Boomgatweg. Iconische beesten, pronkstukken van de Nieuwe Natuur in Nederland. Na enige tijd vlogen ze op en cirkelden een tijdje rond. Twee adulte zeearenden zwevend aan hun eindeloze vleugels tegen de achtergrond van enkele opkomende wolkenluchten, mooier bestaat denk ik niet. Toen ook ruigpootbuizerd nog even langs kwam, was een herinnering geboren.
Een klapekster, gisteren in de sneeuw op het Wekeromse zand als hoofddoelsoort nog jammerlijk gemist maar vandaag bijzaak. Een mooi stel nonnetjes. Fraaie grote zaagbekken en onder andere ook kuifduiker op spaarbekken Petrusplaat. Ja, ook na zeearend was er nog een en ander te beleven. En nog altijd scheen de zon.

03 februari 2019