Zoveel mogelijk profiteren van de schaarse momenten dat het droog was, dat moest maar mijn belangrijkste doelstelling zijn voor dit weekend. Dat is vanmorgen alvast mislukt. Al toen ik station Amsterdam Zuid uit fietste was het zachtjes aan het regenen. Toen ik op de inmiddels ook mij bekende plek aan de rand van het Amsterdamse bos stond, bij de waterpartij naast restaurant De Veranda, was het af en toe droog maar vaker niet. Meestal regende het zachtjes maar niet altijd. Zo staand in die regen, op die plek, omgeven door de grauwheid en door de onafgebroken ruis van de grootstad, dat was nou niet echt het soort besteding van je zaterdagochtend waar je blij van wordt. Zonder bruine boszanger zou het zelfs ronduit treurig zijn, zeker als het al de tweede keer is dat je daar staat en de eerste keer ook al vergeefs was geweest. Ik stond dan ook, na zowat anderhalf uur wachten in die regen, al te overwegen wat een idiote, zinloze en droevige hobby dit soms toch zijn kan, toen … Anderhalve tel, dat was voldoende om de stemming volledig te doen omslaan. Het miezerde nog steeds, nog steeds was het grijs en treurig maar anderhalve tel was voldoende om die miezer en die treurigheid blijmoedig op de koop toe te nemen want anderhalve tel had ik, op slechts anderhalve meter afstand, bruine boszanger in de kijker. Een onooglijk vogeltje, bruin met vuilwit en een opvallend wenkbrauwstreepje, dat was alles, dat zich al zachtjes smakkend had aangekondigd en toen zomaar ineens uit het niets in het struikje voor me was opgedoken en vervolgens alweer was doorgevlogen naar het kreupelhout verderop en van daar alweer was verdwenen in de kruipruimte onder het restaurant aan het water. Anderhalve tel, en ik was een gelukkig mens en kon eindelijk naar huis. Wat een idiote, zinloze maar leuke hobby hebben we toch.
Geweldig toch!
BeantwoordenVerwijderen