Sibstreep

‘Ziezo, sibstreep binnen, nazomerdepressie over’, appte ik in onze Utrechtse vogel-appgroep. Het was het slot van een enerverende dag die me om te beginnen om 7 uur vanochtend samen met Erik plus een paar ervaren zeetrektellers op de zeetrektelpost op de Maasvlakte bracht. De straffe noordwestenwind van de afgelopen dagen, ook voor vandaag nog voorspeld, had ons op het idee gebracht om een paar uur op een geschikte plek aan zee door te brengen. En dat bleek een goed idee: een woeste zee en al binnen vijf minuten een kleine jager naar zuid. Er volgden er de daaropvolgende twee uur nog minimaal tien, onder andere eentje mooi dichtbij over de branding en een spectaculair groepje van vier tegelijk. Verder nog een middelste jager, een kleinste jager die met een kleine meevloog zodat het verschil in formaat goed te zien was, en tenslotte een juveniele vorkstaartmeeuw die weliswaar vrij ver maar toch goed herkenbaar over zee vloog. Alles naar zuid. En om ons bij de les te houden geregeld jan van genten, grote sterns, een zwarte stern en een juveniele drieteenmeeuw. Onder meer.
Al met al een zeer bevredigende opbrengst waarna, om een uur of half 10, de boel volkomen stilviel en er helemaal niks meer vloog. We probeerden nog wat op de Maasvlakte zelf maar dat leverde niet al te veel op. Het was er stil, en wellicht woei het er te hard. Dat kon echter geenszins ons goede gevoel wegnemen. Toen echter het bericht binnenkwam van een siberische strandloper bij Camperduin, was dat goede gevoel ineens helemaal verdwenen. Want wat is een vorkstaartmeeuw waard, vergeleken met een siberische strandloper?
Siberische strandloper is zeldzaam, en niet zo’n beetje: slechts acht keer eerder in Nederland. Nieuw zou-ie niet zijn voor me: acht jaar geleden had ik ‘m al eens toen we toevallig een weekje herfstvakantie hielden op Ameland, juist toen er daar een gevonden was. Maar volgens de berichten en de eerste foto’s liet deze zich vele malen beter zien dan de vogel destijds.

Sta je dan op de Maasvlakte. Erik moest tijdig thuis zijn en is sowieso niet zo van het twitchen dus nee, met de auto ging ik er niet komen. Om kwart over twee waren we terug bij stadion Galgenwaard. Wat te doen?
Om te beginnen maar eens naar het station gefietst. Zou ik daar wel zien of ik er een trein ging nemen.
Op het station toch maar in een trein gestapt. En in Uitgeest toch maar in de bus gestapt die vanwege spoorwerkzaamheden, ook dat nog, was ingezet om ons naar Alkmaar te brengen. Dit was natuurlijk gekkenwerk, bedacht toen ik in Alkmaar een uur moest wachten op de bus naar Camperduin. Zondagmiddag: één bus per uur, en de vorige was net een paar minuten weg. Sta je dan te wachten op een winderig busstation, terwijl je je, vanochtend immers om half 5 opgestaan, nog zo had verheugd op een welverdiende luie middag en avond thuis. Het zou laat worden vanavond, had ik het thuisfront inmiddels gemeld.
Maar kort voor 5 uur in de middag was daar dan toch de bus naar Camperduin, en even na kwart over 5 stapte ik uit aan de Hondsboschse weg te Camperduin.

Grijs, miezerig, winderig. Dreigende luchten pakten samen achter het dijklichaam. Het oogde als een cliché, als een mooi maar ook wat onheilspellend oudhollands schilderij. Maar verderop een enigszins geruststellend groepje vogelaars, ja, dit ging warempel goed komen, begon ik te geloven. In één ruk van Maasvlakte naar Camperduin: meer iets voor autovogelaars maar ook (half, moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen) met OV kan het. Want om even over half 6 stond ik naar een werkelijk schitterende siberische strandloper te kijken, zo zeldzaam en zo anders dan de omringende bonte strandlopers. Kijk toch dat roodachtige petje, kijk toch die lichte wenkbrauwstreep. Rossig bruine kleuren, mooie snipstrepen over de rug en vooral subtiele pijlpuntjes op de flanken. Ik geef toe, het zijn details, je moet er oog voor hebben, maar een vogel uit het boekje. Wat was ik blij dat ik niet thuis van een welverdiende luie middag en avond zat te genieten.
Niets is zo heerlijk als teruglopen van een succesvolle toptwitch. Als alle spanning, alle onrust zijn weggewaaid en je alleen maar met een big smile op je gezicht loopt na te genieten. Ik kan dat iedereen aanraden. Zelfs in de regen. Het leven kan zo simpel zijn: geef mij zo’n siberische strandloper en ik ben weer een week gelukkig.

6 september 2015