Landen

Dat beeld van zo’n specht die komt aangevlogen en pats, daar zit-ie tegen een boom geplakt. Onge­looflijk dat-ie zich niet tegen die boom te pletter vliegt, denk je. Terwijl je aandacht verderop alweer wordt opgeëist door een haas die over het veld holt. Ja, er is heel wat te beleven in de levende natuur.

Soms zie je ook bijvoorbeeld een koolmeesje aan komen vliegen dat ineens als het ware uit de lucht wordt geplukt door een takje. Wat het ene moment nog een vliegende mees was, is het vol­gende ineens een zittende mees, gevangen in een struikje. En dat is echt iets heel anders.

Dat vogels kunnen vliegen is natuurlijk knap, maar nog veel knapper is misschien, hoe ze kunnen landen. Hoe ze mikken, hoe ze navigeren, hoe ze met hoge snelheid toch op de millimeter nauwkeurig het juiste plekje weten uit te kiezen. En hoe ze zich in één keer vastgrijpen, zich achteloos van hun snelheid ontdoen, met die dunne pootjes van ze. De enorme klap die ze daarmee opvangen, het is eigenlijk niet te geloven.

Of een vlucht ganzen die zich moeiteloos en zonder moderne navigatiemiddelen tussen duizenden soortgenoten voegen, die in die krioelende menigte ganzen allemaal een plekje weten te vinden. Je ziet ze met grote vaart aan komen zeilen, de vleugels uitslaan, afremmen en daar zitten ze. Geen ongelukken, geen botsingen. Trouwens ook niet als de hele groep massaal op de vleugels gaat: kom daar maar eens om bij onze door de modernste technologieën ondersteunde vliegtuigindustrie. Opvliegen, ook al zo knap.