Hoevelaken

Het was een briljant concept. Omdat ze van maandag tot donderdag een cursus had in Hoevelaken, had Harriët daar voor de hele week een Bed & Breakfast gereserveerd. Ik zou daar overnachten en overdag in Utrecht werken. Want een week vakantie kon ik me na Marokko even niet veroorloven. Dus elke middag vertrok ik uit de wat saaie zakelijkheid van werk in Utrecht, nam de trein naar Amersfoort Vathorst en belandde in die compleet andere wereld van Hoevelaken en omstreken, dat op mij na die saaie zakelijkheid overkwam als een stukje paradijs op aarde. De meeste mensen kennen Hoevelaken wellicht alleen van het knooppunt (ik niet eens), maar daarachter schuilen een wereld van velden en akkers, omringd door bosranden en doorstoken door boomlanen en houtkades, en het prachtige, bijna sprookjesachtige Hoevelakerbos, ook wel landgoed Hoevelaken, met zijn weelderige bosschages in lentetooi, zijn elegante waterpartijen, zijn statige landhuis, zijn duistere wateren die schuilen in de schaduw van het bos en zijn fraaie open velden met monumentale boompartijen. Heerlijk was het om daar elke middag naar terug te keren, daar enkele uren te mogen verdwalen, al na één dag voelde het als thuiskomen, en om het ook de volgende ochtend nog even te mogen aanraken voor ik weer terugkeerde naar de alledaagse werkelijkheid van het werk in Utrecht. Het Hoevelakerbos was begin- en eindpunt van vrijwel elk van mijn verblijven in het Hoevelakense.
Voorjaar en zonneschijn, het is natuurlijk altijd een gelukkige combinatie maar zeker op een plek als landgoed Hoevelaken. Een luid lenteconcert van merel en zanglijster, roodborst en vink, zwartkop en tuinfluiter en noem maar op, daalt er op je neer uit het mild groene lenteloof en af en toe raken daartussen de klanken van een verre groene specht verdwaald. Eén keer zag ik die, prachtig klauterend langs een dikke boomstam, en het was alweer aardig lang geleden dat ik die nog zo mooi zag dus ik was er blij mee. In een slootje een paartje carolinaeend, een exoot natuurlijk, zeker hier op het landgoed maar toch een mooi stel. Een mooi stel goudvinken, een raaf, ja op het landgoed was altijd wel wat te beleven.
En tussendoor verbleven we in Hoevelaken zelf. Dat is op zich geen hoogvlieger maar het was prettig om er te zijn, om er door de hoofdstraat en over het hoofdplein te wandelen, om er elke avond een ander restaurantje te bezoeken waar we, hoewel eerlijk gezegd alleen op de eerste dag, zeearend zagen overvliegen vanachter onze dinertafel, en om er uiteindelijk te eindigen op onze B&B op een boerderij midden in de Hoevelakense ommelanden waar we wandelden over een onverharde kade tussen akkers door waar holenduiven, een paar kieviten en een enkele ree huisden.

Nijkerkerveen was saai. Misschien heb ik er niet goed genoeg rondgekeken maar het kwam op ons over als zo’n klein, saai, christelijk boerengat. 4125 inwoners en een begraafplaatsje dat uitstekend onze indruk van Nijkerkerveen weerspiegelde. Maar vanuit Nijkerkerveen fietsten we naar Driedorp en op een of andere manier oogde de omgeving daar nog intenser, nog uitbundiger dan we tot dan toe gezien hadden. Bossen, bosranden, boomlanen: in woorden uitgedrukt lijkt het niet veel anders dan wat we eerder gezien hadden van de omgeving maar het was er monumentaler en tegelijk intiemer. Een gaaf, goed geconserveerd coulisselandschap: daarvoor hoef je dus niet naar de Achterhoek. Een weitje met schapen die bij nader inzien varkens bleken, verdient nog een korte vermelding: wolvarkens. Het zijn natuurlijk slechts huisdieren, vee, en meestal vind ik dat niet het vermelden waard maar dit waren interessante wezens.
Vanuit het nabije Zwartebroek maakten we op een andere avond een klompenpadwandeling die na een minder interessant eerste stuk, langs onverwachts drukke wegen naar Terschuur, over onverharde paden dwars de velden in leidde naar ongeveer diezelfde bossen, bosranden en boomlanen. Doordat je er hier over die onverharde paden zo diep in verzeild raakte, beleefde je het toch weer anders, intenser, overweldigender.

Ten zuiden van Hoevelaken, aan de andere kant van het spoorlijntje van Amersfoort naar Ede, bevindt zich de ‘Heerlijkheid Stoutenburg’. Toch een beetje een andere wereld, hoewel bekend van het graslandje met bandheidelibellen langs de Barneveldsche beek. Een afwisseling van oud bos rond verborgen wateren, met monumentale oude en vervallen bomen, en schrale en bloemrijke graslanden met verspreidde bosjes en zingende boompiepers, alles in het bekende maar hier weer erg fraaie decor van velden, bosranden en boomlanen. Vrijdag waren we allebei vrij en hebben we de tijd genomen voor een mooie wandeling op en rond de Heerlijkheid. Onder andere op het bandheidelibellenveldje geweest. De bandheidelibellen vlogen uiteraard nog niet, die zijn er pas op zijn vroegst eind juli, maar wel landkaartje, een leuk en kenmerkend voorjaarsvlindertje. En dan mag men elders in Nederland rode rotslijsters zien en bruinkeelortolanen, met mijn landkaartje was ik ook best gelukkig want het was alweer een paar jaar geleden dat ik daarvan de voorjaarsgeneratie zag en die ziet er heel anders uit dan de veel algemenere zomergeneratie die vanaf juli overal rondvliegt. En dat op zich maakt landkaartje bijzonder want bij mijn weten is dat van geen enkele andere vlinder in Nederland bekend. Verder roffelende kleine bonte specht, oranjetipje, een poel met groene kikkers, sprinkhaanzanger en spotvogel.
Tot nu toe was de week wat het weer betreft vlekkeloos verlopen: in het begin weliswaar nog fris maar wel alle dagen zon en de laatste ook lekker warm. Maar nu drongen steeds driegender buienluchten op. We redden het nog net droog naar onze B&B maar op weg naar station Hoevelaken (aan de langere fietstocht naar Vathorst waagden we ons onder deze omstandigheden niet en dat bleek een verstandige keus) werden we overvallen door een bui zoals je ze zelden meemaakt en waarbij je als je binnen bent altijd met medelijden denkt aan de arme sloebers die nu buiten zijn. Zeiknat naar huis, waar gelukkig droge kleren wachtten.

5 mei 2023