Opwindvogels

Mogen we het soms even over iets anders hebben dan over oorlog en Oekraïne? Nou vooruit, al is het natuurlijk volstrekt onbelangrijk, sorry, ik kan het niet laten daar nog even aan te herinneren al zal dat wel niet nodig zijn. Het was een prachtige, heldere lenteochtend. De eerste uren waren nog bitterkoud maar daarna begon de zon meer en meer aan kracht te winnen waardoor het uiteindelijk uit de wind en in de zon nog best behaaglijk was. Het was dus weer tijd voor een tochtje. Naar Zoetermeer en vandaar met de vouwfiets naar de Nieuwe Driemanspolder, had ik besloten. Naar weer zo’n mooi voorbeeld van Nieuwe Natuur in Nederland. Het concept is vaak heel simpel: als je nog ergens een stukje polder over hebt, zet het onder water en kijk wat er gebeurt. Natuurlijk, er zijn ook ander soorten natuur dan het waterige type waar we hier mee van doen hebben, en dus ook andere soorten Nieuwe Natuur, maar hier dus water, uitgestrekt water met drassige stukken, met ondieptes en slikjes, met natte oevers en met vogels, veel vogels. Tientallen grutto’s waaronder ook diverse mooie, karakteristiek ijslanders. Er zullen er vast meer gezeten hebben dan ik er telde want heel wat zullen er nog niet zo karakteristiek hebben uitgezien. Het is immers nog maar net lente. Verder op de slikjes een paar bonte strandlopers en een mooie watersnip en verderop onder andere diverse pijlstaarten. En op het uitgestrekte water honderden smienten.
Het was me natuurlijk te doen om rosse franjepoot. Die is hier al maanden aanwezig maar ik had tot nu toe nog niet de dringende behoefte gehad om te gaan kijken. Vandaag dan toch maar, ik had een dag over en ik was ook wel benieuwd naar die Nieuwe Driemanspolder. Franjepoot was gauw gevonden. Hij kwam nooit echt dichtbij maar liet zich aardig bekijken. En was in elk geval enorm franjepootachtig bezig, voortdurend rondtollend en steeds om zich heen in het water pikkend. Als een opwindvogel: wind hem even stevig op en hij doet urenlang hetzelfde.
Na de franjepoot moest ik ook nog even ijseend (moest ik, ja, wij moeten altijd van alles). Die was lastig: zat ver weg tussen de smienten en dook enorm veel, waardoor de trefkans klein was en als je hem dan eindelijk in beeld had, was-ie alweer onder voor je goed had kunnen kijken. Ik kom een andere keer wel weer een betere tegen, denk ik dan na een tijdje.

Het was nog vroeg dus ik dacht: ik doe nog effe de pabo van Leiden. Voor de mindere verstaander: pallas’ boszanger, zeldzame gast uit Siberië die zich sinds een week ophoudt in een plantsoentje in Leiden. Dus naar station Voorburg, had ik bedacht, maar onderweg dacht ik: Mariahoeve is handiger. Scheelt een overstap en is zelfs nog wat dichterbij. Een bordje: ‘Leiden 12 kilometer’ deed me nogmaals van gedachten veranderen. Het was heerlijk weer, dus waarom zou ik de trein nemen?
Weer zo’n hebbedingetje dus. Sommige mensen begrijpen daar niets van maar het is echt enorm leuk om naar zoiets op zoek te gaan en het dan ook te vinden (zo niet, dan is het minder leuk, maar dat hoort er af en toe bij), en intussen te kijken wat er op zo’n plek nog meer te beleven is. Hier was dat niet zo bijster veel. Plantsoentje in een buitenwijk, er zijn boeiender plekken denkbaar, maar we hadden dit keer voldoende aan de vogel. Die was gauw gevonden. Het was een erg beweeglijk gevalletje, weer een echte opwindvogel, zat bijna nooit stil maar af en toe kregen we hem toch even mooi en een enkele keer zelfs dichtbij in beeld. En dan zie je wat een prachtig vogeltje dat eigenlijk is. Beeld je een tjiftjaf in maar dan iets helderder van kleur, en voeg de nodige versierselen toe: een vleugelstreepje, nog een vleugelstreepje, een lange witte wenkbrauwstreep en een mooi patroon van witte randjes langs de tertials, en je hebt pallas’ boszanger.
Nou ja, je kunt natuurlijk ook denken: doe mij maar tjiftjaf, die is wat soberder, wat minder druk, in alle opzichten, dat heb ik liever. Prima, kan ook want die zijn er ook weer.

5 maart 2022