Mongolentwitch

Weer eens een klassieke twitch geprobeerd: mongoolse pieper in de Crezéepolder bij Ridderkerk. De dag tevoren gemeld als grote pieper maar ’s avonds ontmaskerd als de achtste (of negende of tiende) mongoolse pieper voor Nederland. Nogal een stukkie zeldzamer dan grote pieper dus, en zo bewees het internet weer eens zijn waarde. De volgende ochtend togen tientallen vogelaars naar deze uithoek van het land om een voor vele nieuwe soort te gaan scoren. Voor mij zou het overigens mijn tweede zijn, na de vogel van Woerden acht jaar geleden.
Met trein en vouwfiets was deze prima te doen, al dreigden onderweg eerst mist en daarna het vertrek van de vogel roet in het eten te gooien. Van mist bleek ter plaatse echter geen sprake en ik was nog maar net, na een korte aarzeling (plan B lag al klaar), in Zwijndrecht toch maar uit de trein gestapt toen de vogel alweer was teruggevonden. Met een gerust hart begon ik aan het fietstochtje naar de Crezéepolder.
Een verkeerde afslag leidde er toe dat ik aanvankelijk vanaf de dijk moest toekijken hoe beneden aan de overkant van de sloot een linie vogelaars omzichtig over het ruige grasland bewoog. Enkele keren zag ik de vogel opvliegen en even verderop weer verdwijnen: een forse, vrij donker ogende pieper in zware golvende vlucht. Nee, geen gras- of waterpieper leek me, maar grote was op basis hiervan natuurlijk niet uit te sluiten. Toen beneden een langdurige status quo leek aangebroken van vogelaars die probeerden een mongoolse pieper te vinden in een halfopen ruigtevegetatie en een mongoolse pieper die weigerde zich bloot te geven, heb ik me bij de vogelaars beneden gevoegd om actief aan die status quo deel te nemen. Die duurde echter nog geruime tijd voort; mijn bijdrage bracht daar geen verandering in. Uiteindelijk werd de vogel pas weer teruggevonden toen we ons heel voorzichtig in het terreintje waagden en hij van vlak voor ons opvloog. In golvende vlucht vloog hij dicht langs ons heen naar het hoge gras achter ons. Roepend! en dat was belangrijk want: mongoolse pieper! Die klinkt echt een beetje anders dan grote.
Intussen konden we van voren af aan beginnen, wat leidde tot een inmiddels bekend tafereel: een schare vogelaars die zich voorzichtig door het grasland bewoog en de vogel die uiteindelijk opvloog en verderop weer in het gras verdween. Nee, fraai was het misschien niet. Ter verdediging kunnen we aanwenden dat we echt ons uiterste best deden om opstoten te vermijden, om hem in beeld te krijgen voordat-ie er weer vandoor ging. Maar in het hoge gras was dat streven tamelijk kansloos. Dat lukte pas toen de pieper neerstreek aan de rand van hetzelfde stukje halfopen ruigte waar-ie eerder al gezeten had. Enkele tellen lang was-ie hier schitterend vrij zichtbaar, één moment zelfs vol in de telescoop, voor-ie naar achteren bewoog en weer in de vegetatie verdween. Nu hield iedereen afstand, in de hoop af en toe een glimp van hem op te vangen. Dat zal de meeste aanwezigen gelukt zijn, want af en toe was hij voor een stukje vrij zichtbaar, een kop, een snavel, een rug, en heel soms verenigden die stukjes zich tot een complete mongoolse pieper en klonk ons gekreun van genot en het klikken van tientallen camera’s.

Na afloop was het nog vroeg genoeg voor een stukje van plan B: met de trein naar Dordrecht Stadspolders, met de vouwfiets naar de Kop van ’t Land, overvaren en nog een paar uurtjes vogelen rond polder Hardenhoek. Het werd een schitterende, bijna lenteachtige middag met veel zon en zingende cetti’s zangers. Van die laatste ook eentje aardig gezien. En tussen de vele eenden op het water werd me ook nog de amerikaanse wintertaling aangewezen die hier al een tijdje aanwezig is. Nou is een wintertaling al een heel aardig eendje en als-ie dan ook nog een staand wit streepje heeft in plaats van een liggend, is het helemaal feest. Verder waren de wateren boordevol wintertalingen, smienten, pijlstaarten, bergeenden, wilde eenden, krak- en slobeenden, grauwe en brandganzen, kieviten, groepjes goudplevieren en een paar kleine zwanen en grote zilverreigers. En toen daaronder een massale en luidruchtige paniek uitbrak, was het feest compleet: zeearend was gearriveerd en vloog met bedaarde vleugelslag tussen de opgewonden vogelscharen door. Dat maakte deze dag helemaal af.

1 november 2015