Escapisme

De wind was hard, de golven hoog en veel ging schuil in golfdalen of elders waar wij geen weet van hadden. We hadden het ons gemakkelijker voorgesteld. Geregeld ontdekten we een beest dat ons tot dan volledig ontgaan was. Zo zat er ineens een man eider die we al die tijd over het hoofd hadden gezien: toch niet een type waarbij dat gemakkelijk is. De zwarte zeekoet vonden we pas toen een Belgische vogelaar ons had geantwoord: ‘The black guillemot’, in een pokdalig soort Engels zoals alleen Franstaligen dat kunnen uitspreken, ‘maar die zit een klein stukje terug, maar een paar meter uit de kant!’ en hij wees waar wij zojuist nog hadden staan zoeken.

Eenmaal daar terug na even zoeken inderdaad: zwarte zeekoet. En inderdaad: maar een paar meter uit de kant. Veel duikend, af en toe schuilgaand in een golfdal, maar tussendoor steeds fraai te zien, onder andere samen met zeekoet en kuifduiker, al even dichtbij, en op de achtergrond roodkeelduiker.

Zwarte zeekoet langs de Brouwersdam: je moet natuurlijk niet denken dat het enige relevantie heeft. Dat het iets zegt over de staat van de natuur in Nederland, of over de verhouding van de mens tot die natuur, zo’n eenzame vreemdeling verdwaald in Nederlandse wateren. Afval is het, een toevallige afwijking van het gangbare. Maar wel leuk.

Je reinste escapisme: de eurocrisis staat op springen, een onomkeerbare milieucrisis lijkt nabij, Ajax uit de Champions League, je wordt een beetje immuun voor dergelijke onheilsboodschappen. Doe mij dan maar een zwarte zeekoet langs de Brouwersdam. Een momentje om alle somberte weer even van je af te schudden en te bedenken: het leven is mooi! Als we dat maar vaak genoeg doen, als we gewoon ophouden somber te zijn, gaat die somberheid misschien vanzelf over. Vroeger had je een poster: ‘Stel je voor, het is oorlog, en niemand gaat er naartoe’. Misschien is het tijd voor een nieuwe variant: ‘Stel je voor, het is crisis, en niemand doet eraan mee.’

6 december 2011