Na een dag vol storm en regen nog effe naar de Molenpolder en daar eindelijk de klapekster gezien die ik er de laatste weken zo vaak ben misgelopen. En meteen erg mooi gezien ook: hoog in een nabij boompje, stukje vliegend, hoog in een volgend boompje enzovoort. Zoals je ze graag hebt, klapeksters. Terwijl intussen zelfs een vaag zonnetje tussen de wolkenlagen door sijpelt. Met ook nog een man nonnetje (ja, dat bestaat) en een havik over, toch nog een feestelijk besluit van dit verder wat treurige weekend. Storm en regen hadden me de meeste tijd binnen gehouden en daar word ik meestal niet erg vrolijk van. En des te minder omdat het al het derde weekend op rij is dat ons dit overkomt. Om er toch nog wat van te maken, gisteren nog even de trein naar Amsterdam Science Park genomen om in het naastgelegen Flevopark op zoek te gaan naar een daar verdwaald geraakte bonte kraai. Ach, bonte kraai, maar toch: het is niet meer zoals vroeger. Tegenwoordig is-ie zeldzaam en je moet toch iets op zo’n troosteloze zaterdag.
Regen, wind, hoge bomen die diep bogen voor het natuurgeweld, bronzen sculpturen die roerloos dat geweld weerstonden, en kraaien. Het leek een inkoppertje maar dat was het toch niet helemaal. Maar na het afspeuren van tientallen zwarte kraaien her en der in het park vonden we uiteindelijk de bonte terug tussen de takken en twijgen door in het bosje naast de oude begraafplaats waar enkele jaren geleden nog een krekelzanger zat te zingen. Met wat manoeuvreren kwam-ie nog heel aardig vrij en konden enkele medevogelaars (we stonden er met een stuk of zes) leuke plaatjes schieten. Waarna ze allemaal op hun cameraschermpjes stonden te kijken naar wat we zojuist in het echt hadden gezien. Is ook weer zo’n grappig tijdsbeeld: het lijkt wel alsof veel mensen meer geïnteresseerd zijn in wat ze op hun schermpje zien dan in wat ze in het echt hebben gezien.
23 februari 2020
Op zoek naar de oosterse tortel: mooie aanleiding om eens naar Sneek te gaan. Ik was daar immers nog nooit geweest. En het blijft een leuke soort, al is het niet meer helemaal zoals tien jaar geleden. Sommigen van ons herinneren zich nog wel hoe we tien jaar geleden door een besneeuwd Fries dorpje holden op jacht naar de eerste voor Nederland. Met honderden in smalle straatjes en op wankele bruggetjes, oosterse tortel-gondels voor € 1,95, gegrilde oosterse tortel voor € 4,95, ja, de lokale bevolking deed lekker mee, het was een evenement van jewelste. Vandaag was het allemaal wat alledaagser. Vandaag was het alweer de tiende voor Nederland en mijn vierde, dus het was een stuk rustiger.
Toen ik na een uurtje klaar was met de tortel, ging ik op zoek naar een passend tochtje in de omgeving. Ik fietste langs de ruige, natte oeverlanden langs het Sneekermeer. Slingerend dijkje langs uitgestrekte verten, langs glinsterende watervlaktes onder meest grijze luchten, langs vaalgele rietwaaiers en langs hier en daar wat kaal krioelend geboomte. Soms eenzaam in het veld, soms in processie langs sloot of greppel. Een flinterdun laagje landschap met een boerderij hier en een kerktoren daar, onder die ook hier peilloos hoge hemel al was die vandaag toegedekt door een dikke laag bewolking. Die kleinheid, die eindeloze platheid onder oneindig universum, dat is toch de kwaliteit waarop Nederland zich kan laten voorstaan waar andere landen pronken met kliffen en met hemelhoge bergen. Het moet haast wel de oorsprong zijn van onze calvinistische inslag: altijd gebukt te gaan onder dat loodzware uitspansel waar natuurlijk niets is maar waar we god en gebod zijn gaan vermoeden. Intussen volop drukte van ganzen, slob- en krakeenden en een paar mooie nonnetjes: versierselen van dat dunne laagje landschap.
Op de terugweg al een beetje regen en terug in Sneek regende het gestaag. Niet hard, maar wel gestaag. In de regen op zoek naar de Waterpoort. Ook die gevonden, het kon niet op vandaag. Een toeristische attractie van jewelste natuurlijk maar los daarvan een mooi, oud gevalletje. Verder nog oude grachtjes gezien, mooie geveltjes, een kerkje en een marktpleintje dus ik heb me weer eens als een voorbeeldige toerist gedragen.
