Ik heb lang geaarzeld of ik hem wel zou doen. Ik had immers al de prachtige vogel op die mesthoop in Berkelland in de Achterhoek destijds, en daarna ook nog eentje in de echte bergen in Italië, en deze zal sowieso de vergelijking met die twee niet kunnen doorstaan. Maar die zijn allebei wel alweer van meer dan tien jaar geleden dus het mocht wel weer eens. En een tweede voor Nederland, dat telt natuurlijk ook. Aan de andere kant staat-ie ook al op het programma op mijn komende BB-reisje naar Marokko. Al telt die natuurlijk niet mee voor de Nederlandse lijstjes. Voor wat het waard is. En bovendien: hebben is hebben en krijgen is de kunst. Je moet altijd maar afwachten of-ie in Marokko werkelijk wil vallen.
Aanvankelijk waren al deze overwegingen natuurlijk louter hypothetisch van aard want het leek sowieso een kansloze affaire: deze leek alleen weggelegd voor wie daar op hoogte woonde of werkte en toevallig uitzicht had op de juiste daktuin of de juiste vensterbank. Maar een paar dagen terug ontdekte men hoe en van waar het beestje van beneden af was waar te nemen. Sindsdien regent het waarnemingen en hoewel dat allemaal waarnemingen zijn vanaf beneden van een vogeltje dat heel even ver daar in de hoogte zichtbaar was, getuige ook de ingevoerde foto’s, begon-ie toch steeds harder aan me te trekken. Dat kon natuurlijk niet goed blijven gaan en dus stond ook ik vanmorgen temidden van een groepje medewaarnemers op het Prins Bernhardviaduct tussen het langs snellende verkeer te turen naar het roodbakstenen muurtje daar schuin boven ons in de schoot van enkele reusachtige, hoog torenende torenflats op een steenworp afstand (daarboven waarschijnlijk letterlijk) van station Den Haag centraal. En toen ik daar zo stond kon ik me levendig voorstellen dat alpenheggenmus zich daar best thuis voelde: enige overeenkomsten met een onherbergzaam rotslandschap waren er wel.
Ik bofte: al na amper een kwartier verscheen het vogeltje op het muurtje dat me gewezen was, velen hebben langer moeten wachten, en het bleef daar net lang genoeg zitten om hem aardig door de telescoop te kunnen bekijken. En het was dan wel vrij ver boven ons, ik zag toch het grijze kopje, de oranje flanken en de gele snavelbasis en daarmee was de determinatie wel rond: dit was inderdaad de alpenheggenmus die al enkele dagen af en toe daar tussen de torenflats wordt gezien. En op zich is dat een intrigerend gegeven: dat daar hoog tussen het beton en de bakstenen, midden in de grote stad, misschien al wel weken lang ongezien een zeldzame bergvogel verbleven heeft, totdat eindelijk een oplettende kantoorambtenaar op het juiste moment uit het raam keek. Toch een gevalletje dat je ergens niet had willen missen.
De anderhalf uur daarna de vogel nog enkele keren kort gezien en daarna iets anders gaan doen.
5 maart 2023
Meer twitchen: Callantsoogervaart
Meer urban birding: Treintwitch
