Vandaag het nieuwe excursieseizoen van vogelwacht Utrecht geopend met een dagje Biesbosch. Met acht mensen op pad en in een context van wijde wateren, ondoorgrondelijke moerasbossen en gouden rietoevers op zoek naar de lokale specialiteiten en wie weet wat leuke extra's. Het was een prachtige zomerdag, bijna te mooi: volop zon, na een frisse start weer behoorlijk warm en uiteraard geen druppel regen.
Wat betreft de lokale specialiteiten: al in de muggenwaard, ondergelopen polderland teruggegeven aan de natuur, vloog een visarend over. Eigenlijk waren we op zoek naar leuke steltjes. Die waren er nauwelijks maar deze arend maakte veel goed, zeker toen hij ook nog eens een tijdje ging staan bidden. En toen poelruiter werd terug gemeld, gisteren gevonden langs ‘Pannenkoek’ aan de rand van polder Hardenhoek, leek ook de eerste leuke extra in de maak en begonnen zich al de contouren te vormen van een uiterst succesvolle herstart van het excursieseizoen.
Te Pannenkoek was poelruiter eigenlijk betrekkelijk vlot gevonden, al was-ie door de vegetatie tussen het voetpad en het slikkige watertje waar de vogel zich bevond, lang niet altijd gemakkelijk te zien. Maar was-ie dat wel, dan was-ie prachtig: een mooi, klein en rank ruitertje tussen de veel grotere en grover gebouwde groenpootruiters. Lange poten, een overwegend wit gezichtje, een fijn, recht snaveltje en de determinatie was rond.
De volgende fijne soort die zich aanbood was koereiger. Eerst probeerden we die langs de Deeneplaatweg, maar daar zagen we er alleen eentje overvliegen. Vooral voor diegenen onder ons die nog nooit een koereiger hadden gezien, maar eigenlijk voor ons allemaal was dat ontoereikend. Dus gingen we met het pondje naar de Kop van ’t Land, aan de overkant van de Nieuwe Merwede. Daar waren er vanmorgen liefst 22 gemeld. Die zaten er lang niet allemaal meer maar de zes die er nog wel zaten, foeragerend tussen een stel koeien, die waren prachtig. Sommige waren zelfs nog in broedkleed, met fraaie rossige tinten.
We sloten af met Hania’s Polder in de Nieuwe Dordtse Biesbosch. Langs de rietrand foerageerden daar enkele leuke ralletjes. Vanaf een metalen loopbrug hadden we er prachtig zicht op. Minstens twee waterrallen lieten zich af en toe mooi vrij zien en op slikrandjes zaten een of twee blauwborsten, maar hoogtepunt was wel het porseleinhoen dat zich op zeker moment zelfs op amper tien meter afstand liet bekijken. Helemaal vrij en vol in de telescoop: ik kan me niet heugen deze meestal toch schuwe soort ooit eerder zo fraai gezien te hebben. Het was een prachtig begin van het nieuwe excursieseizoen van vogelwacht Utrecht.
21 augustus 2022
woensdag 24 augustus 2022
Leuke soorten
Als vogelaar wil je ook af en toe een leuke soort opstrijken. Dat geldt althans voor veel van ons. Mij lukte dat de laatste tijd even niet zo goed. Zo was ik gisteren naar Soesterberg, de voormalige luchtmachtbasis, voor duinpiepers die daar de vorige dag gezien waren. Helaas, geen duinpiepers meer. Wel een mooie zomerdag en wat veldjes bloeiende hei die paars opblonken temidden van de vergeelde steppe, en wel het altijd wat absurdistische maar wat mij betreft ook bezienswaardige decor van bunkers, hangars en stroken asfalt die hun oorspronkelijke functie hebben verloren en nu nog slechts dienst doen om ons aan de oorspronkelijke functie van dit landschap en de daaraan onlosmakelijk verbonden historische context te herinneren. Wel alweer diverse tapuiten en paapjes en op het hek langs de basis een vrouwtje gekraagde roodstaart: de vogeltrek is alweer in volle gang. Wel twee juveniele grauwe klauwieren en wel een prachtige wespendief eerst hoog maar later minder hoog boven ons. En volop vlinderend: gaver dan zo'n duinpieper, zeg je dan tegen elkaar, natuurlijk nadat je zo'n duinpieper gedipt hebt.
Maar dus niet de beoogde leuke soort. Die moest vandaag dan maar. Daarom toen daar de lachsterns weer gemeld waren, na het trektellen (paapjes en grauwe vliegenvangers onder andere) met de trein naar Zoetermeer en van daar naar de Nieuwe Driemanspolder gefietst. Dat leek me wel een zekerheidje: zitten er al meer dan een week en worden elke dag gezien. Maar daar aangekomen: lachsterns al enkele uren uit beeld. Leken vertrokken. Tsja, soms moet je daar even doorheen, op een keer komt alles weer goed. Dat geldt voor bijna alles in het leven, niet waar? (Althans, voor een welgestelde westerling, blank en man bovendien en van goede gezondheid voor zover ik weet.) Ik troostte me dan maar met een fraaie bosruiter, een kleine zilverreiger als een engeltje zo mooi, een paar bonte strandlopers, een kemphaan en twee geoorde futen. Onder andere. We waren alweer een dik uur verder en ik was al begonnen met me af te vragen al hoe lang ik hier nog ging blijven, toen ze daar ineens toch weer waren: twee lachsterns. Moeder (nou ja, dat nemen we maar even aan) en kind. En die gaven vervolgens een geweldige show weg. Het jonge beest zat meest vrij dichtbij op een soort grindbank te bedelen en te wachten tot moeder weer een hapje kwam brengen. En moeder was in de buurt op jacht, soms vlak voor of achter ons, en kwam af en toe haar kind een hapje brengen. Het was een onvergetelijke belevenis. En dus is het inderdaad weer helemaal goed gekomen.
20 augustus 2022
Maar dus niet de beoogde leuke soort. Die moest vandaag dan maar. Daarom toen daar de lachsterns weer gemeld waren, na het trektellen (paapjes en grauwe vliegenvangers onder andere) met de trein naar Zoetermeer en van daar naar de Nieuwe Driemanspolder gefietst. Dat leek me wel een zekerheidje: zitten er al meer dan een week en worden elke dag gezien. Maar daar aangekomen: lachsterns al enkele uren uit beeld. Leken vertrokken. Tsja, soms moet je daar even doorheen, op een keer komt alles weer goed. Dat geldt voor bijna alles in het leven, niet waar? (Althans, voor een welgestelde westerling, blank en man bovendien en van goede gezondheid voor zover ik weet.) Ik troostte me dan maar met een fraaie bosruiter, een kleine zilverreiger als een engeltje zo mooi, een paar bonte strandlopers, een kemphaan en twee geoorde futen. Onder andere. We waren alweer een dik uur verder en ik was al begonnen met me af te vragen al hoe lang ik hier nog ging blijven, toen ze daar ineens toch weer waren: twee lachsterns. Moeder (nou ja, dat nemen we maar even aan) en kind. En die gaven vervolgens een geweldige show weg. Het jonge beest zat meest vrij dichtbij op een soort grindbank te bedelen en te wachten tot moeder weer een hapje kwam brengen. En moeder was in de buurt op jacht, soms vlak voor of achter ons, en kwam af en toe haar kind een hapje brengen. Het was een onvergetelijke belevenis. En dus is het inderdaad weer helemaal goed gekomen.
20 augustus 2022
woensdag 10 augustus 2022
Müllerthal
Tot besluit een spektakeltocht naar de regio Müllerthal. Met bus na bus, uren onderweg, vertragingen en onvolledige informatie op de OV app waardoor ons op het eind in Echternach nog slechts anderhalf uur restte, wat weinig is voor een stadje als Echternach. Ons enthousiasme over het openbaar vervoer in Luxemburg heeft er wel een klein knauwtje van gekregen.
Maar eerste Müllerthal zelf, en omgeving. En dan met name de vermaarde waterval met de wat bizarre naam Schiessentümpel, naar verluidt de mooiste van Luxemburg. Die was eerlijk gezegd niet helemaal zo spectaculair als ik me had voorgesteld. Het zal wel met de zomerse droogte te maken hebben dat we ons tevreden moesten stellen met een paar pisstraaltjes die over een paar meter rots omlaag druppelden. Maar de omgeving was prachtig. Steile hellingbossen, spectaculaire rotspartijen, griezelige klimpaadjes en grazige bergweiden. Het gebied wordt niet voor niets Luxemburgs Klein Zwitserland genoemd.
En die anderhalve uur Echternach, de oudste stad van Luxemburg, waren wel besteed. Vooral in het buurtje rond het oude klooster / de Willibrorduskathedraal geweest en het is imposant daar. Een machtig kerkgebouw met vier stoere torens, een fraai neoklassiek front aan een sjiek plein, schattige pleintjes in zoete pasteltinten, de toeristenindustrie weet daar wel raad mee.
De wouwen waren weer goed geregeld vandaag: paar rode op de heenweg en twee zwarte terug. Allemaal vanuit de bus dus, zoals eigenlijk de meeste (zeker als we de trein mogen meetellen). Ter plaatse in Müllerthal vooral kortsnavelboomkruiper: veel gehoord en vluchtig gezien. Iepenpage en keizersmantel en in Echternach eindelijk turkse tortel.
Maar eerste Müllerthal zelf, en omgeving. En dan met name de vermaarde waterval met de wat bizarre naam Schiessentümpel, naar verluidt de mooiste van Luxemburg. Die was eerlijk gezegd niet helemaal zo spectaculair als ik me had voorgesteld. Het zal wel met de zomerse droogte te maken hebben dat we ons tevreden moesten stellen met een paar pisstraaltjes die over een paar meter rots omlaag druppelden. Maar de omgeving was prachtig. Steile hellingbossen, spectaculaire rotspartijen, griezelige klimpaadjes en grazige bergweiden. Het gebied wordt niet voor niets Luxemburgs Klein Zwitserland genoemd.
En die anderhalve uur Echternach, de oudste stad van Luxemburg, waren wel besteed. Vooral in het buurtje rond het oude klooster / de Willibrorduskathedraal geweest en het is imposant daar. Een machtig kerkgebouw met vier stoere torens, een fraai neoklassiek front aan een sjiek plein, schattige pleintjes in zoete pasteltinten, de toeristenindustrie weet daar wel raad mee.
De wouwen waren weer goed geregeld vandaag: paar rode op de heenweg en twee zwarte terug. Allemaal vanuit de bus dus, zoals eigenlijk de meeste (zeker als we de trein mogen meetellen). Ter plaatse in Müllerthal vooral kortsnavelboomkruiper: veel gehoord en vluchtig gezien. Iepenpage en keizersmantel en in Echternach eindelijk turkse tortel.
Niets om het lijf
Dit stukje kunt u misschien wel overslaan. Vandaag had niets om het lijf. Al is een dag die niets om het lijf heeft op vakantie ook heel prettig. Misschien buiten de vakantie ook wel. Of ben ik nu een oersaaie burgerlul? Vandaag weer boodschappen gedaan in Ettelbruck: een eens-in-de-twee-daagse onderneming, een halve dagbesteding, een verzetje. De bustocht, het centrumpje van Ettelbruck met zijn winkelstraten en pleintjes, een terrasje: we raken er al aardig thuis. En altijd wel ergens een rode wouw, meestal uit de bus.
En in de namiddag effe met Renske en (deels) met Harriët heen en weer naar de Napoleonboom. Grijs vandaag, miezerig en fris. Mooie rode wouw weer. Nog elke dag minstens één rode wouw tot nu toe hier.
Donderdag 7 juli 2022
Verder in Luxemburg: Mullerthal
En in de namiddag effe met Renske en (deels) met Harriët heen en weer naar de Napoleonboom. Grijs vandaag, miezerig en fris. Mooie rode wouw weer. Nog elke dag minstens één rode wouw tot nu toe hier.
Donderdag 7 juli 2022
Verder in Luxemburg: Mullerthal
Een tocht en een tochtje
Twee mooie tochten weer vandaag. Nou ja, een tocht en een tochtje. Vanmorgen voor het ontbijt in mijn eentje achter de kerk van Bourscheid omhoog het land in. Tot aan een bosrand en langs de bosrand tot aan een oud en vervallen, verlaten vakantieparkje. Centre de vacanses ‘Les Ardennes’, was te lezen op een oud en half overwoekerd bord. Oude houten chaletjes maar geen mensen en vooral: geen auto's. Asfalt bedekt met centimeters dik mos, verdwenen verkeersborden, overwoekerde pleintjes. Op internet was er niets van terug te vinden, dat zegt tegenwoordig alles. Wat niet op internet staat, bestaat niet. Geluidjes van onder andere middelste bonte specht, kortsnavelboomkruiper, groene specht en goudvink, maar niets kunnen vinden.
Vanmiddag met Harriët en Renske naar Goebelsmühle gewandeld. Spectaculaire wandeling hoog over steil hellingbos. Af en toe over griezelige klimpaadjes langs diepe afgronden maar ook langs mooie uitzichten in de diepte, op het kasteel in de verte en op rustieke hellingweiden. Eenmaal beneden op het intercitystation van Goebelsmühle, zelf nauwelijks meer dan pakweg zeven huizen en 34 inwoners rijk, de trein genomen naar Ettelbruck en de bus terug naar Bourscheid.
Wat vogels betreft was het best aardig vandaag, met op de camping roepende kleine bonte specht en tijdens de wandeling zomertortel en eindelijk mooi middelste bonte specht. Verder zoals inmiddels bekend hier: de dagelijkse rode wouw, zingende geelgorzen, massa zwartkoppen, tuinfluiter en zwarte roodstaart natuurlijk, echt vakantie dus maar nog steeds géén spreeuw, géén turkse tortel en géén heggenmus, onder andere.
Vanmiddag met Harriët en Renske naar Goebelsmühle gewandeld. Spectaculaire wandeling hoog over steil hellingbos. Af en toe over griezelige klimpaadjes langs diepe afgronden maar ook langs mooie uitzichten in de diepte, op het kasteel in de verte en op rustieke hellingweiden. Eenmaal beneden op het intercitystation van Goebelsmühle, zelf nauwelijks meer dan pakweg zeven huizen en 34 inwoners rijk, de trein genomen naar Ettelbruck en de bus terug naar Bourscheid.
Wat vogels betreft was het best aardig vandaag, met op de camping roepende kleine bonte specht en tijdens de wandeling zomertortel en eindelijk mooi middelste bonte specht. Verder zoals inmiddels bekend hier: de dagelijkse rode wouw, zingende geelgorzen, massa zwartkoppen, tuinfluiter en zwarte roodstaart natuurlijk, echt vakantie dus maar nog steeds géén spreeuw, géén turkse tortel en géén heggenmus, onder andere.
Esch sur Sure
Vandaag oude herinneringen deel 2. Het is natuurlijk geen wereldgeschiedenis, maar het is wel een stukje van mijn geschiedenis. Mijn geschiedenis als middelbare scholier, onzeker, twijfelend, nou ja, wie kent dat niet?
Vandaag stond Esch sur Sure op het programma. Niet alleen om nostalgische redenen overigens, al speelden die natuurlijk wel mee. Esch sur Sure is ook een van de mooiste en meest authentieke dorpjes in Luxemburg, zegt iedereen die het weten kan. ‘Verschillende oude smalle straatjes nemen je mee terug naar lang vervlogen tijden. De belangrijkste bezienswaardigheid is de kasteelruïne. Deze is te bereiken via een steile klim over eeuwenoude kinderkopjes. Opgravingen hebben geleerd dat het kasteel in de eerste helft van de negende eeuw gebouwd is, wat betekent dat dit het oudste kasteel van Luxemburg is’.
De dag begon, zoals zo vaak hier, met een prachtige bustocht. Van Bourscheid naar Heiderscheid over het dak van de Luxemburgse Ardennen. Half uurtje wachttijd in Heiderscheid waar niet veel te beleven was. En omlaag naar Esch, in de kelder van de Ardennen.
Die bus- (en af en toe trein-)reizen, dat gratis openbaar vervoer, dat is toch wel één van de zegeningen van onze dagen hier. Zomaar zo’n bus in te kunnen stappen, niemand die om een kaartje vraagt, en weer uitstappen waar je eruit wilt, heerlijk.
We begonnen bij de stuwdam. In heel zijn kolossaliteit toch mooi en elegant van vorm. Mooie ronding, mooie zichten op het meer en op de diepte aan de andere kant, en enige tijd een fraaie wespendief in de lucht.
Daarna het stadje zelf. Langs de Sure, hier een soort kanaal diep onder ons, liepen we erheen en daar lag het ineens, in 45 jaar schijnbaar niets veranderd: de eenzame wachttoren, daarachter de kasteelruïne, daarachter het kerktorentje en eromheen de verzameling huizen en straatjes die oprijst in de bocht in de Sure. Historische grond: ik was hier als vijftienjarige. Sindsdien is er veel veranderd, in de wereld, in mijn leven, maar zo te zien niet in Esch sur Sure. Misschien is het nog een tikkeltje toeristischer geworden, misschien wonen er nu helemaal geen lokale mensen meer, er zijn ook geen gewone winkels, geen supermarkt meer zagen we op internet, dus nog meer dan destijds is het louter gericht op het ontvangen van toeristen. Maar een prachtige plek is het nog steeds.
In mijn eentje (de anderen gingen zwemmen in het stuwmeer) een wandeling langs de Sure gemaakt. Aanvankelijk een langgerekt, niet onfraai meer dat stil en roerloos tussen de heuvels ligt, een soort ministuwmeer, maar na een ministuwdam verderop als het ware vrijgelaten en verjongd tot een wild bergriviertje. Al was het helaas niet wild genoeg voor waterspreeuw.
Op de terugweg boodschappen gedaan in Heiderscheid: voelde een beetje als vreemdgaan maar was wel grappig.
Vandaag stond Esch sur Sure op het programma. Niet alleen om nostalgische redenen overigens, al speelden die natuurlijk wel mee. Esch sur Sure is ook een van de mooiste en meest authentieke dorpjes in Luxemburg, zegt iedereen die het weten kan. ‘Verschillende oude smalle straatjes nemen je mee terug naar lang vervlogen tijden. De belangrijkste bezienswaardigheid is de kasteelruïne. Deze is te bereiken via een steile klim over eeuwenoude kinderkopjes. Opgravingen hebben geleerd dat het kasteel in de eerste helft van de negende eeuw gebouwd is, wat betekent dat dit het oudste kasteel van Luxemburg is’.
De dag begon, zoals zo vaak hier, met een prachtige bustocht. Van Bourscheid naar Heiderscheid over het dak van de Luxemburgse Ardennen. Half uurtje wachttijd in Heiderscheid waar niet veel te beleven was. En omlaag naar Esch, in de kelder van de Ardennen.
Die bus- (en af en toe trein-)reizen, dat gratis openbaar vervoer, dat is toch wel één van de zegeningen van onze dagen hier. Zomaar zo’n bus in te kunnen stappen, niemand die om een kaartje vraagt, en weer uitstappen waar je eruit wilt, heerlijk.
We begonnen bij de stuwdam. In heel zijn kolossaliteit toch mooi en elegant van vorm. Mooie ronding, mooie zichten op het meer en op de diepte aan de andere kant, en enige tijd een fraaie wespendief in de lucht.
Daarna het stadje zelf. Langs de Sure, hier een soort kanaal diep onder ons, liepen we erheen en daar lag het ineens, in 45 jaar schijnbaar niets veranderd: de eenzame wachttoren, daarachter de kasteelruïne, daarachter het kerktorentje en eromheen de verzameling huizen en straatjes die oprijst in de bocht in de Sure. Historische grond: ik was hier als vijftienjarige. Sindsdien is er veel veranderd, in de wereld, in mijn leven, maar zo te zien niet in Esch sur Sure. Misschien is het nog een tikkeltje toeristischer geworden, misschien wonen er nu helemaal geen lokale mensen meer, er zijn ook geen gewone winkels, geen supermarkt meer zagen we op internet, dus nog meer dan destijds is het louter gericht op het ontvangen van toeristen. Maar een prachtige plek is het nog steeds.
In mijn eentje (de anderen gingen zwemmen in het stuwmeer) een wandeling langs de Sure gemaakt. Aanvankelijk een langgerekt, niet onfraai meer dat stil en roerloos tussen de heuvels ligt, een soort ministuwmeer, maar na een ministuwdam verderop als het ware vrijgelaten en verjongd tot een wild bergriviertje. Al was het helaas niet wild genoeg voor waterspreeuw.
Op de terugweg boodschappen gedaan in Heiderscheid: voelde een beetje als vreemdgaan maar was wel grappig.
Aan de andere kant van de weg
Vanmorgen in mijn eentje geprobeerd een wandeling te vinden aan de andere kant van de weg naar Bourscheid, zo'n beetje voorbij Laurentides, de blokkendoos die zou moeten dienen als vakantieparadijs maar waarover de recensies op internet zo weinig paradijselijk zijn en waar we dan ook nooit iemand zien. Mijn poging is mislukt: alle weggetjes daar liepen radicaal dood, ook voor wandelaars. Maar niet getreurd: achter de kerk vond ik een veelbelovend begin de andere kant op en uiteindelijk belandde ik in het prachtigste hellingbos. Boommonumenten die stijl uit de diepte verrijzen, langs het pad dicht warrelende struwelen en glooiend afdalende ruige weiden. IJle geluidjes van kortsnavelboomkruiper en braamparelmoervlinder nu zo dichtbij dat ik er een acceptabele foto van kon maken die de goedkeuring kon wegdragen zowel van Obsmapp als van Toon.
Vanmiddag met zijn drieën (Esther bleef op de camping) alsnog een prachtige wandeling gemaakt aan de andere kant van de weg naar Bourscheid, aan de overkant van het Suredal, waar we vanaf de camping zicht op hebben (maar waarop niet?). Ongeveer waar ik vanmorgen naar op zoek was. Daarvoor moet je dus helemaal naar het begin van Bourscheid (vanaf de bus uit Ettelbruck gerekend). Daar kun je omhoog over de hooggelegen akkers waar we vanaf de camping … Een rode wouw stal de show. Ja, die zien we hier iedere dag maar toch kan-ie nog steeds de show stelen want wat een prachtige vogel. Deze joeg langdurig dicht om ons heen. Verderop verdwenen we in het bos en uiteindelijk daalden we af over een fraaie half open helling waar we vanaf de camping … (we konden inderdaad de camping zien liggen), met prachtig uitzicht op het kasteel en op Bourscheid, omlaag naar Michelau. Opnieuw een rode wouw, dit keer hoog boven ons, langs het pad een struikje met wel vijf braamparelmoervlinders, roepjes van kortsnavelboomkruiper en met de bus terug.
Vanmiddag met zijn drieën (Esther bleef op de camping) alsnog een prachtige wandeling gemaakt aan de andere kant van de weg naar Bourscheid, aan de overkant van het Suredal, waar we vanaf de camping zicht op hebben (maar waarop niet?). Ongeveer waar ik vanmorgen naar op zoek was. Daarvoor moet je dus helemaal naar het begin van Bourscheid (vanaf de bus uit Ettelbruck gerekend). Daar kun je omhoog over de hooggelegen akkers waar we vanaf de camping … Een rode wouw stal de show. Ja, die zien we hier iedere dag maar toch kan-ie nog steeds de show stelen want wat een prachtige vogel. Deze joeg langdurig dicht om ons heen. Verderop verdwenen we in het bos en uiteindelijk daalden we af over een fraaie half open helling waar we vanaf de camping … (we konden inderdaad de camping zien liggen), met prachtig uitzicht op het kasteel en op Bourscheid, omlaag naar Michelau. Opnieuw een rode wouw, dit keer hoog boven ons, langs het pad een struikje met wel vijf braamparelmoervlinders, roepjes van kortsnavelboomkruiper en met de bus terug.
Boodschappendag
Het was weer boodschappendag vandaag. Geen winkels van betekenis in de buurt dus eens in de ongeveer twee dagen moeten we op pad om onze voorraad wijn en chips en wat dies meer zij aan te vullen. Meestal gaan we daarvoor naar Ettelbruck en dat is eigenlijk elke keer een plezierig uitje. Bus heen. Er is een korte variant meest over de hoogvlakte met verre uitzichten op Luxemburg, en een wat langere die vooral door fraai dallandschap voert, onderlangs steile hellingbossen en langs kabbelende beken en besloten weilanden, en tezamen geven ze een perfecte impressie van hoe Luxemburg er voor 90% uitziet: je hebt de open, glooiende hoogvlaktes, je hebt de smalle, diepe dalen en daartussen heb je steile, dicht beboste hellingen. Meer is het niet. Ettelbruck is nog steeds een leuk stadje en de bus terug biedt dezelfde twee opties als die heen.
Verder een dag met weinig hoogtepunten. Vanmorgen prachtige keizersmantel langs het pad richting kasteel en weer mibo in de buurt. De rode wouw van de dag vloog mooi laag over de camping. En vanmiddag na Ettelbruck maakte ik met Harriët een wandeling naar de Napoleonboom, een historische boom op de hoogvlakte net buiten Bourscheid. De boom was maar een boom, ondanks zijn historie, maar hij stond wel op het hoogste punt van de omgeving en de uitzichten waren ernaar. Uitzichten over de heuvelruggen heen tot in de verste verten van Luxemburg. Wat natuurlijk grootser klinkt dan het in werkelijkheid is, want Luxemburg is niet groter dan een flinke provincie in Nederland. Maatje Gelderland, dan heb je het wel gehad. Maar we zagen onder andere Luxemburg stad met zijn rechthoekige flatgebouwen, elders in het land een zeldzaam verschijnsel, en het had ons toch een paar uur met trein en bus gekost om van daar naar hier te komen. Aan de andere kant stak de toren van de abdij van Clervaux zijn rode puntmuts boven de golvende bossen uit. En om ons heen uitgestrekte akkers en velden met zingende veldleeuweriken.
Verder een dag met weinig hoogtepunten. Vanmorgen prachtige keizersmantel langs het pad richting kasteel en weer mibo in de buurt. De rode wouw van de dag vloog mooi laag over de camping. En vanmiddag na Ettelbruck maakte ik met Harriët een wandeling naar de Napoleonboom, een historische boom op de hoogvlakte net buiten Bourscheid. De boom was maar een boom, ondanks zijn historie, maar hij stond wel op het hoogste punt van de omgeving en de uitzichten waren ernaar. Uitzichten over de heuvelruggen heen tot in de verste verten van Luxemburg. Wat natuurlijk grootser klinkt dan het in werkelijkheid is, want Luxemburg is niet groter dan een flinke provincie in Nederland. Maatje Gelderland, dan heb je het wel gehad. Maar we zagen onder andere Luxemburg stad met zijn rechthoekige flatgebouwen, elders in het land een zeldzaam verschijnsel, en het had ons toch een paar uur met trein en bus gekost om van daar naar hier te komen. Aan de andere kant stak de toren van de abdij van Clervaux zijn rode puntmuts boven de golvende bossen uit. En om ons heen uitgestrekte akkers en velden met zingende veldleeuweriken.
Twee vruchtbare ommetjes
's Morgens een vruchtbaar ommetje gemaakt. Niet verder dan halverwege het kasteel geweest maar dat leverde heel wat leuks op. Parelmoervlinders bijvoorbeeld: goed genoeg gezien om overtuigd te zijn van braamparelmoer en dat is toch wel erg leuk. In Nederland razend zeldzaam maar goed, we zijn hier niet in Nederland. Verder onder andere weer een mooie keizersmantel en terug op de camping een mooi dambordje en iepenpage. Die laatste was een lifer. Allemaal vlinders dus, het is hier een goeie plek voor vlinders. Er hangt ook een middelste bonte specht rond op en rond de camping. Laat zich regelmatig horen; een keer kort gezien.
Zo kabbelt de vakantie voort, op een aangename manier, zoals het dagelijks leven eigenlijk te zelden kabbelt. Al die mensen die roepen dat vakantie alleen maar stress oplevert en dat je beter thuis kunt blijven, ze kunnen m’n rug op.
Een korte onderbreking van het gekabbel, en een momentje van stress (maar aangename stress!), was toen Harriët me wees op twee grote vogels hoog in de lucht. Eerste gedachte was natuurlijk rode wouw maar de verrekijker wees anders uit: twee zwarte ooievaars hoog naar noordwest!
's Middags een mooie wandeling gemaakt. Vanaf het kasteel omlaag door fraai hellingbos naar het dal van de Sure. Eerst langs een smal beekje in een vouw in het landschap, daarna langs de Sure zelf. Prachtige uitzichten op de Sure en zijn oeverlanden en omhoog op de weldadige hellingbossen die het heuvelland overspoelen en het riviertje begeleiden op zijn tocht door het heuvelland. Kleine tanglibel, bosbeekjuffers en dambordjes, geluidjes van kortsnavelboomkruiper en opeens braamparelmoervlinder op fotografeerbare afstand en bevestigd door Obsmapp. En een mooie rode wouw hoog boven de helling als toetje. Ja, het was weer een vruchtbaar ommetje.
Zo kabbelt de vakantie voort, op een aangename manier, zoals het dagelijks leven eigenlijk te zelden kabbelt. Al die mensen die roepen dat vakantie alleen maar stress oplevert en dat je beter thuis kunt blijven, ze kunnen m’n rug op.
Een korte onderbreking van het gekabbel, en een momentje van stress (maar aangename stress!), was toen Harriët me wees op twee grote vogels hoog in de lucht. Eerste gedachte was natuurlijk rode wouw maar de verrekijker wees anders uit: twee zwarte ooievaars hoog naar noordwest!
's Middags een mooie wandeling gemaakt. Vanaf het kasteel omlaag door fraai hellingbos naar het dal van de Sure. Eerst langs een smal beekje in een vouw in het landschap, daarna langs de Sure zelf. Prachtige uitzichten op de Sure en zijn oeverlanden en omhoog op de weldadige hellingbossen die het heuvelland overspoelen en het riviertje begeleiden op zijn tocht door het heuvelland. Kleine tanglibel, bosbeekjuffers en dambordjes, geluidjes van kortsnavelboomkruiper en opeens braamparelmoervlinder op fotografeerbare afstand en bevestigd door Obsmapp. En een mooie rode wouw hoog boven de helling als toetje. Ja, het was weer een vruchtbaar ommetje.
Clervaux
Vandaag was Clervaux onze bestemming, en met Clervaux hele oude herinneringen: 46 jaar geleden, ik was nog maar een broekie van 15 jaar, waren we met de familie op vakantie in Luxemburg en één dagje zijn we toen naar Clervaux geweest. Ik heb er weinig actieve herinnering aan maar ongetwijfeld hebben we toen ook het fraaie 12e-eeuwse kasteel gezien met zijn wit bepleisterde muren en torentjes en intieme pleintjes, al zullen we de permanente fototentoonstelling ‘The Family of Man’ met zwart-witfoto’s uit de jaren vijftig en zestig, toen wel hebben overgeslagen. Ook al was die ook toen al aanwezig want de tentoonstelling, in 1955 geopend in het Museum of Modern Art in New York, is sinds 1964 in Clervaux te bewonderen. En staat sinds 2003 op de ‘Memory of the world’-lijst van UNESCO. Niet niks dus maar geen internet in die dagen dus waarschijnlijk wisten we nergens van.
Ongetwijfeld hebben we toen ook de imposante bakstenen kerk gezien, in Romaans-Rijnlandse stijl aldus Wikipedia, die van hoog over het stadje uitkijkt. Zeker hebben we toen de Benedictijnenabdij van St-Maurice gezien, die nog hoger boven het stadje ligt, want daar heb ik wel nog een soort van herinnering aan. Het is een indrukwekkend complex, in 1910 gebouwd in neoromaanse stijl, niet zo oud dus maar wel erg fraai, met hoge toren die van ver boven de bossen en de velden uitsteekt, onmiskenbaar vanwege zijn rode puntdak. Alles in een context van bebost heuvelland.
We waren met zijn drieën vandaag want Esther bleef vanwege werkgerelateerde zaken op de camping. Zij had de kronkelende straatjes met mooie geveltjes en vooral de gezellige terrasjes ook wel gewaardeerd denk ik. We hebben het allemaal gezien en het was prachtig.
Boodschappen gedaan in Ettelbruck en de dag was alweer om.
Ongetwijfeld hebben we toen ook de imposante bakstenen kerk gezien, in Romaans-Rijnlandse stijl aldus Wikipedia, die van hoog over het stadje uitkijkt. Zeker hebben we toen de Benedictijnenabdij van St-Maurice gezien, die nog hoger boven het stadje ligt, want daar heb ik wel nog een soort van herinnering aan. Het is een indrukwekkend complex, in 1910 gebouwd in neoromaanse stijl, niet zo oud dus maar wel erg fraai, met hoge toren die van ver boven de bossen en de velden uitsteekt, onmiskenbaar vanwege zijn rode puntdak. Alles in een context van bebost heuvelland.
We waren met zijn drieën vandaag want Esther bleef vanwege werkgerelateerde zaken op de camping. Zij had de kronkelende straatjes met mooie geveltjes en vooral de gezellige terrasjes ook wel gewaardeerd denk ik. We hebben het allemaal gezien en het was prachtig.
Boodschappen gedaan in Ettelbruck en de dag was alweer om.
Kasteel Bourscheid
Vanochtend naar het kasteel geweest, op 20 minuten lopen. Het was weer zonnig en bloedheet. Kasteel Bourscheid is het grootste kasteel van Luxemburg. De eerste versterkingen dateren uit de 10e eeuw en het werd voltooid in de 15e. De heren van Bourscheid, zo lees ik, behoorden tot de meest invloedrijke ridderfamilies in de regio. Een bezienswaardigheid dus, zomaar om de hoek. En het is inderdaad een prachtig oud kasteel, veel ruïne natuurlijk maar er staat ook nog heel wat fier overeind. Ruim voldoende om de fantasie te prikkelen. Het is een fraai doolhof van trappetjes omhoog en omlaag, pleintjes en binnenplaatsjes, gangetjes, torentjes enzovoort. En natuurlijk is de ligging geweldig en zijn de uitzichten op het omringende rijzen en dalen van de wereld fenomenaal. Een klassieker dus. Er waren muurhagedissen, een prachtige keizersmantel en er vloog zomaar een zwarte wouw laag over.
En vanmiddag vanaf de camping eerst twee wespendieven en kort daarna onze dagelijkse rode wouw. Een mooi trio.
Daarna het reeds lang aangekondigde noodweer. Nou, dat viel nogal mee. Of eigenlijk tegen. Het duurde en duurde maar voor het eindelijk begon, werd telkens uitgesteld maar uiteindelijk raakte het betrokken, ging er een frisse wind waaien en dreven er donkere wolkenluchten over verre heuvelkammen. Er viel ook wat regen maar dat mag geen naam hebben en het beloofde onweer bleef uit. Een storm in een glas water.
Intussen is de berm bij de ingang gemaaid. Ik kon nauwelijks nog dambordjes vinden.
Donderdag 30 juni 2022
Verder in Luxemburg: Clervaux
En vanmiddag vanaf de camping eerst twee wespendieven en kort daarna onze dagelijkse rode wouw. Een mooi trio.
Daarna het reeds lang aangekondigde noodweer. Nou, dat viel nogal mee. Of eigenlijk tegen. Het duurde en duurde maar voor het eindelijk begon, werd telkens uitgesteld maar uiteindelijk raakte het betrokken, ging er een frisse wind waaien en dreven er donkere wolkenluchten over verre heuvelkammen. Er viel ook wat regen maar dat mag geen naam hebben en het beloofde onweer bleef uit. Een storm in een glas water.
Intussen is de berm bij de ingang gemaaid. Ik kon nauwelijks nog dambordjes vinden.
Donderdag 30 juni 2022
Verder in Luxemburg: Clervaux
Suredal en Ettelbruck
Vroeg wakker en vroeg opgestaan voor een prachtige ochtendwandeling. Omlaag richting kasteel en daarna het pad omlaag naar het Suredal. Door fraai en steil hellingbos, langs een verruigde en vergeelde grasweide en op het eind over een smal, onverhard en heel steil klimpaadje. Een klus, vooral later weer omhoog. Beneden bevond ik me in het uitzicht vanaf de camping. De Sure een rustige, bedaarde rivier die kalmpjes door zijn bedding gaat, omgeven door overvloedig beboste heuvelen. Aan de overkant het hotel, de ligweide en de beide tenten die ons van boven ook al waren opgevallen. Op één plek was er een serieuze stroomversnelling maar die bracht niets belangwekkends teweeg. Wel verschillende keren middelste bonte specht gehoord, dus die hebben we hier ook.
's-Middags met Harriët en Renske eerst Bourscheid bekeken, wat niet veel om het lijf heeft maar natuurlijk toch bekeken moest worden, en daarna met de bus naar Ettelbruck. Het was een mooie bustocht en een leuk stadje met centrumpje van winkelstraten en overvloedig beterraste pleintjes, getooid in zachte pasteltinten. Terrasje gedaan, uitgebreid boodschappen gedaan (gaan we vaker meemaken want in Bourscheid zijn geen winkels. Ettelbruck wordt zo onze ‘Second Hometown’) en met de bus terug. Drie rode wouwen vanmiddag. Een vanuit de bus heen en een vanuit de bus terug, en eentje fraai hoog boven Ettelbruck. Dat kunnen toch niet veel stadjes waar ik geweest ben nazeggen: dat ik er een rode wouw zag.
's-Middags met Harriët en Renske eerst Bourscheid bekeken, wat niet veel om het lijf heeft maar natuurlijk toch bekeken moest worden, en daarna met de bus naar Ettelbruck. Het was een mooie bustocht en een leuk stadje met centrumpje van winkelstraten en overvloedig beterraste pleintjes, getooid in zachte pasteltinten. Terrasje gedaan, uitgebreid boodschappen gedaan (gaan we vaker meemaken want in Bourscheid zijn geen winkels. Ettelbruck wordt zo onze ‘Second Hometown’) en met de bus terug. Drie rode wouwen vanmiddag. Een vanuit de bus heen en een vanuit de bus terug, en eentje fraai hoog boven Ettelbruck. Dat kunnen toch niet veel stadjes waar ik geweest ben nazeggen: dat ik er een rode wouw zag.
Grund
Een dorp in de kelder van de grote stad. Dat is Grund, stadsdeel op de bodem van de Grote Kloof aan de oever van het riviertje de Alzette, een van de twee die door de stad stromen. Grund was de hoofdbestemming van de tijd die ons nog restte in Luxemburg stad voordat we vanmiddag naar onze caravan in Bourscheid zouden afreizen. Het was een fijne wandeling, daar op de bodem van de kloof. Ook Grund heeft monumentale architectuur, zoals het kerkje met omringende vestingwerken, maar het heeft ook een landelijke, dorpse atmosfeer. Het riviertje stroomt soms langs oeverbossen en soms langs moestuintjes die vanaf de oevers terrasgewijs opstijgen, terwijl de grote stad vanuit de hoogte toekijkt. Een lift in de rotsen bracht ons terug in die grote stad.
Intussen zitten we in onze caravan op de camping bij Bourscheid. Het is een rustige, om niet te zeggen stille camping op een magistrale plek. Het uitzicht vanaf het uitzichtpunt bijna naast onze caravan is adembenemend! Een diepe afgrond, ver beneden het Suredal, de Sure die zich slingert rond een lage heuvelrug en tegenover nieuwe hoge heuvelwanden, waarachter Luxemburg zich eindeloos uitstrekt. En onder ons op de helling het fraaie kasteel van Bourscheid. Het is een uitzicht waarop je niet uitgekeken raakt.
Voor het eerst deze vakantie zijn we omringd door echte, soms ongerepte natuur en dat heeft zich al direct uitbetaald. We zitten naar verluidt in broedgebied van de rode wouw en al op onze wandeling van de bushalte bij het kerkje van Bourscheid naar de camping, hoog over de heuvelrug met zichten over de dieptes heen tot in de blauwe verte, zag ik er een overvliegen. (Vanuit de trein zag ik een zwarte.) In de berm bij de ingang van de camping vlogen volop dambordjes, zo zeldzaam in Nederland, en in een stuk bos onder de camping had ik parelmoervlindertjes die me nog het meest deden denken aan braamparelmoer (idem). Maar lastig, vooralsnog. Verder zingen onder andere geelgors en grote lijster
Het belooft allemaal veel voor ons verblijf hier.
Intussen zitten we in onze caravan op de camping bij Bourscheid. Het is een rustige, om niet te zeggen stille camping op een magistrale plek. Het uitzicht vanaf het uitzichtpunt bijna naast onze caravan is adembenemend! Een diepe afgrond, ver beneden het Suredal, de Sure die zich slingert rond een lage heuvelrug en tegenover nieuwe hoge heuvelwanden, waarachter Luxemburg zich eindeloos uitstrekt. En onder ons op de helling het fraaie kasteel van Bourscheid. Het is een uitzicht waarop je niet uitgekeken raakt.
Voor het eerst deze vakantie zijn we omringd door echte, soms ongerepte natuur en dat heeft zich al direct uitbetaald. We zitten naar verluidt in broedgebied van de rode wouw en al op onze wandeling van de bushalte bij het kerkje van Bourscheid naar de camping, hoog over de heuvelrug met zichten over de dieptes heen tot in de blauwe verte, zag ik er een overvliegen. (Vanuit de trein zag ik een zwarte.) In de berm bij de ingang van de camping vlogen volop dambordjes, zo zeldzaam in Nederland, en in een stuk bos onder de camping had ik parelmoervlindertjes die me nog het meest deden denken aan braamparelmoer (idem). Maar lastig, vooralsnog. Verder zingen onder andere geelgors en grote lijster
Het belooft allemaal veel voor ons verblijf hier.
dinsdag 9 augustus 2022
Luxemburg stad
Dagje Luxemburg stad: I don't know what to say. Het was, om kort te gaan, geweldig. Sprookjesachtig. Dramatisch. Het Efteling-gehalte was hoog, evenals het Madurodam-gehalte.
Je hebt dus 'gewoon' de stad, een monumentale oude stad met zijn deftige straten en lanen en zijn statige pleinen. Met zijn monumenten, ik noem de kathedraal, het groothertogelijk paleis en het monumentale hoofdgebouw van de nationale spaarbank, monumentale gebouwen die in geen enkele historische wereldstad zouden misstaan. Met zijn levende ziel van mensen, van volle terrassen (corona ook hier ver weg), van drukke winkelstraten en levendige pleinen. Een prachtige stad dus. Een wereldstad, al rechtvaardigt het inwonertal (in 2018 116.328) die kwalificatie niet helemaal. Zelfs in Nederland is dat een provinciestadje, maar voor Luxemburg (het land) met zijn in totaal 628.381 inwoners (in 2020) is Luxemburg stad natuurlijk reusachtig. En hoe dan ook een van de rijkste steden van Europa. Het is een belangrijke stad voor de internationale financiële sector en een van de belangrijkste vestigingsplaatsen van Europese instituties. Onder andere het Europese Hof van Justitie is er gevestigd.
Maar Luxemburg zou gewoon maar een wereldstad zijn zoals je er zoveel hebt, als er niet de kloof was. De kloof die zich dwars door de stad kronkelt, met steile wanden en diepe dieptes en beneden een andere wereld. Een rustige, landelijke, bijna arcadische wereld. Het was grijs en af en toe zelfs miezerig toen we voor even in die diepte afdaalden en verzeild raakten bij de werkzaamheden aan wat in de nabije toekomst een paradijselijk stadpark moet worden. Er waren beboste hellingen, loodrechte rotsen en de beek die kronkelde rond grote stenen en waar grote gele kwikstaart huisde.
En boven de kloof zijn de bruggen. Prachtige bruggen, soms oude en soms nieuwe bruggen maar allemaal als luchtkastelen aan sierlijke bogen, hoog boven de kloof verheven, en allemaal met geweldige uitzichten in en over de diepte, je raakt er niet uitgekeken.
In die stad een hele dag mogen verblijven, dat is waarlijk een feest. Ook nog een museumpje gedaan, het Mudam: Musée d’Art Moderne, vol met, nou ja, moderne kunst, soms prachtig en soms ook moeilijk, en van waar je trouwens ook weer een magistraal uitzicht hebt over de kloof en over de stad daarachter. De kathedraal bezichtigd. Duur uit eten geweest aan het gezelligste plein van de stad. De plaatselijke HEMA bezocht. Teveel om op te noemen.
Je hebt dus 'gewoon' de stad, een monumentale oude stad met zijn deftige straten en lanen en zijn statige pleinen. Met zijn monumenten, ik noem de kathedraal, het groothertogelijk paleis en het monumentale hoofdgebouw van de nationale spaarbank, monumentale gebouwen die in geen enkele historische wereldstad zouden misstaan. Met zijn levende ziel van mensen, van volle terrassen (corona ook hier ver weg), van drukke winkelstraten en levendige pleinen. Een prachtige stad dus. Een wereldstad, al rechtvaardigt het inwonertal (in 2018 116.328) die kwalificatie niet helemaal. Zelfs in Nederland is dat een provinciestadje, maar voor Luxemburg (het land) met zijn in totaal 628.381 inwoners (in 2020) is Luxemburg stad natuurlijk reusachtig. En hoe dan ook een van de rijkste steden van Europa. Het is een belangrijke stad voor de internationale financiële sector en een van de belangrijkste vestigingsplaatsen van Europese instituties. Onder andere het Europese Hof van Justitie is er gevestigd.
Maar Luxemburg zou gewoon maar een wereldstad zijn zoals je er zoveel hebt, als er niet de kloof was. De kloof die zich dwars door de stad kronkelt, met steile wanden en diepe dieptes en beneden een andere wereld. Een rustige, landelijke, bijna arcadische wereld. Het was grijs en af en toe zelfs miezerig toen we voor even in die diepte afdaalden en verzeild raakten bij de werkzaamheden aan wat in de nabije toekomst een paradijselijk stadpark moet worden. Er waren beboste hellingen, loodrechte rotsen en de beek die kronkelde rond grote stenen en waar grote gele kwikstaart huisde.
En boven de kloof zijn de bruggen. Prachtige bruggen, soms oude en soms nieuwe bruggen maar allemaal als luchtkastelen aan sierlijke bogen, hoog boven de kloof verheven, en allemaal met geweldige uitzichten in en over de diepte, je raakt er niet uitgekeken.
In die stad een hele dag mogen verblijven, dat is waarlijk een feest. Ook nog een museumpje gedaan, het Mudam: Musée d’Art Moderne, vol met, nou ja, moderne kunst, soms prachtig en soms ook moeilijk, en van waar je trouwens ook weer een magistraal uitzicht hebt over de kloof en over de stad daarachter. De kathedraal bezichtigd. Duur uit eten geweest aan het gezelligste plein van de stad. De plaatselijke HEMA bezocht. Teveel om op te noemen.
Een niet zo voorspoedige reis
Na een niet zo voorspoedige reis kwamen we met twee uur en drie kwartier vertraging aan in Luxemburg stad. En dan tel ik het ingeplande half uur als gevolg van de werkzaamheden tussen Roermond en Sittard nog niet eens mee. Ach, er is erger leed in de wereld. Ja, ik ben een held in het weg relativeren van mijn leed en in de meeste, zo niet alle gevallen is dat volkomen terecht.
De vertraging in Den Bosch had geen consequenties: de busreis van Roermond naar Sittard verliep vlekkeloos en we waren ruim op tijd voor de geplande trein naar Maastricht. Een defecte trein tussen Sittard en Maastricht kostte ons echter de aansluiting naar Luik en daarmee die naar Luxemburg: + 2 uur. En de internationale trein naar Luxemburg bleek een boemeltje dat stopte op vrijwel elk dorpsstationnetje onderweg en tussendoor herhaaldelijk om onduidelijke redenen stilstond in the middle of nowhere. Maar het gaf ons intussen wel alvast een voorproefje van het weelderige heuvelland dat ons de komende weken te wachten staat want Luxemburg bestaat feitelijk uit niet veel meer dan heuvels en dalen, heel veel heuvels en heel veel dalen, veelal bekleed met heel veel bossen.
Nou ja, we zijn er: in Luxemburg stad. Hebben ons hotelletje gevonden, hebben nog gauw wat gegeten bij onze buren en zijn daarna nog effe de stad in geweest. Al wat schemerig en wat regenachtig maar wat een uitzichten! Bijna onheilspellende dieptes, van die uitnodigende leegtes onder je waarin het zo heerlijk vallen is, steile kliffen en een madurodamachtige wereld beneden. En hierboven om ons heen de prachtige en historische oude binnenstad van Luxemburg.
Morgen meer.
Zondag 26 juni 2022
Verder in Luxemburg: Luxemburg stad
Meer buitenlandse zaken: Marokko: maandag13 03 23 Aankomst
De vertraging in Den Bosch had geen consequenties: de busreis van Roermond naar Sittard verliep vlekkeloos en we waren ruim op tijd voor de geplande trein naar Maastricht. Een defecte trein tussen Sittard en Maastricht kostte ons echter de aansluiting naar Luik en daarmee die naar Luxemburg: + 2 uur. En de internationale trein naar Luxemburg bleek een boemeltje dat stopte op vrijwel elk dorpsstationnetje onderweg en tussendoor herhaaldelijk om onduidelijke redenen stilstond in the middle of nowhere. Maar het gaf ons intussen wel alvast een voorproefje van het weelderige heuvelland dat ons de komende weken te wachten staat want Luxemburg bestaat feitelijk uit niet veel meer dan heuvels en dalen, heel veel heuvels en heel veel dalen, veelal bekleed met heel veel bossen.
Nou ja, we zijn er: in Luxemburg stad. Hebben ons hotelletje gevonden, hebben nog gauw wat gegeten bij onze buren en zijn daarna nog effe de stad in geweest. Al wat schemerig en wat regenachtig maar wat een uitzichten! Bijna onheilspellende dieptes, van die uitnodigende leegtes onder je waarin het zo heerlijk vallen is, steile kliffen en een madurodamachtige wereld beneden. En hierboven om ons heen de prachtige en historische oude binnenstad van Luxemburg.
Morgen meer.
Zondag 26 juni 2022
Verder in Luxemburg: Luxemburg stad
Meer buitenlandse zaken: Marokko: maandag13 03 23 Aankomst
Abonneren op:
Posts (Atom)