Het was weer een klassieker in het genre Twitchen in Nederland hoor. Zeker anderhalf uur stond ik al te turen en te wachten daar op dat duintje langs het fietspad in het noorden van Texel, en ik zag de beoogde constructie van lijstjes-benefits al als een kaartenhuis in elkaar storten. Weg (eindelijk weer eens!) nieuwe soort voor Nederland. (De vorige was alweer meer dan een half jaar geleden, de vorige formeel aanvaardbare al meer dan een jaar.) Weg nieuwe soort voor het decennium. Weg nieuwe voor mei, weg nieuwe voor Texel. Ja, ik geef toe, het is allemaal onzin natuurlijk, zuiver lijstjesfetisjisme maar toch, ik wilde hem wel erg graag, die kuifkoekoek van de Slufterduinen. En hoe moest dat dan verder? Want hij zou vast als ik er niet meer was op een keer wel weer worden teruggevonden. Morgen weer proberen? Maar er moet toch ook nog gewerkt worden? Donderdag dan, op Hemelvaartsdag? Maar dan had ik andere afspraken en die waren niet goed te combineren met weer een dagje Texel. Die kon ik toch niet zomaar annuleren? Zaterdag dan? Moest-ie wel zolang blijven en bovendien, zondag excursie en niet iedereen zou er blij mee zijn als ik het hele weekend de hort op was. En intussen stonden we daar maar te turen naar dat veldje met duindoorns en helmgras aan de voet van die dicht begroeide duinrichel. Waar de lucht trilde van de zonnewarmte en waar een fazant korte tijd voor verwarring zorgde en een eenzame grauwe gans als aanwijsstok diende. Links achter de grauwe gans, precies voor de grauwe gans, in de bosjes recht achter de grauwe gans. Als we die grauwe gans toch niet hadden. Ik slenterde af en toe een rondje om mijn wat gebrekkige rug te ontzien. Kletste af en toe wat met een bekende hier en een bekende daar want ja, dit soort gelegenheden zijn voor ons ook een beetje wat voor normale mensen een terrasje in de binnenstad is. Af en toe claimde iemand de vogel en was de aandacht weer voor even gefocust. Maar steeds was het iets anders: een half verscholen fazant, of een gewone koekoek, of een propje, een vreemd gevormde tak, of helemaal niks.
Maar toen … gelukkig was er een ‘maar toen’: ik zie hem, riep iemand na meer dan twee uur wachten, en toen we allemaal zagen wat de persoon in kwestie gezien had, meenden we dat het hem dit keer toch echt was: kuifkoekoek teruggevonden. Eerst was het voor mij nog niet meer dan een vage vlek in een struikje maar uiteindelijk was het een vogel, scharrelend tussen de graspollen en onder duindoornstruikjes, waarvan je dacht, dat lijkt toch wel sterk op een kuifkoekoek: lichte keel en borst met donkere kopkap, langgerekt koekoekachtig postuur en lange staart. Ondanks de afstand en de warmtetrilling eigenlijk een onmiskenbare kuifkoekoek! Je kunt je natuurlijk afvragen of dat nou de hele reis waard was. Nou, dat was het! Ik was er in elk geval tevreden mee. Nou is dat natuurlijk ook een beetje de menselijke natuur. Vertaald naar dit geval: als je geweest bent, dan was het het waard. Als je thuis bent gebleven, dan heb je daar geen spijt van want lang wachten en dan hooguit even een vage schim tussen de struikjes ... We zullen die gemoedstoestand altijd tot het uiterste oprekken, tot we het tegendeel echt niet meer kunnen ontkennen.
Tijd voor iets anders, want op Texel is er altijd wel ook iets anders. Morinellen bijvoorbeeld, in een kale akker te Eierland, die ondanks de kaalte van die akker zowat net zo lastig waren als de kuifkoekoek zojuist. Achter op de akker en in de trillende lucht was er alleen iets van ze te zien als er een paar zich even boven de kleirichels verhieven en hun oranje buiken naar ons toekeerden. Noordse sterns en dwergsterns langs de Waddendijk. Een ketting van plasdrasjes met prachtige rosse grutto's, kanoeten, grote sterns en kluten. Velden vol orchideeën en nog altijd flinke groepen rotganzen, twee regenwulpen over, een paar drieteenstrandlopers en ik was alweer terug bij de boot en het dagje Texel was voorbij.
6 mei 2024
