Een paar uur in trein en bus waaronder zowat een uur op het druilerige busstation van Middelburg, uurtje in de regen op Neeltje Jans gestaan, weer paar uur in trein en bus waaronder een uurtje schuilend in een winderig bushokje langs de N57 waar de miezerregen binnen woei door het weg gevandaliseerde glas en tenslotte in de regen naar huis gefietst: dat is in het kort mijn verhaal van vandaag. Het was een leuke dag. Dat vergt wel enige toelichting. Hoe kan zoiets nou leuk zijn? En waarom doet men dan zoiets op een dag dat het KNMI voor de ochtend code geel afgeeft vanwege sneeuw en gladheid en voor de verdere dag eigenlijk alleen maar regen voorspelt?
Het was natuurlijk om een zeldzame vogel te doen. Want er was weer eens, het zal ook eens niet, tijdens mijn vakantie, op Texel dit keer, een nieuwe soort voor Nederland ontdekt: pacifische parelduiker bij werkeiland Neeltje Jans in de Oosterschelde. Verder van Texel kan in Nederland bijna niet en ook los daarvan die dag uiteraard onhaalbaar want ik zat en ik bleef op Texel. Ook op zaterdag zat het er niet in want ik moest eerst nog terugkomen uit Texel. Dus moest ik het vandaag maar doen, met ’s morgens nog een besneeuwde wereld en code geel en verder de hele dag regen. Ik had het natuurlijk ook graag anders gezien maar het was niet anders. Dus de trein naar Den Bosch genomen, van daar de trein naar Middelburg, de bus naar Neeltje Jans en nog tien minuten lopen en daar stond ik, in de regen, te kijken naar pacifische parelduiker. Want dat zat dit keer wel mee: de vogel zat meteen voor me klaar. Het was een moment om nooit te vergeten, in meerder opzichten want ongetwijfeld een van die bizarre twitches die je altijd gaan bijblijven.
Pacifische parelduiker was inmiddels ook landelijk in het nieuws en daar wist men ons te vertellen dat-ie nauwelijks te onderscheiden is van zijn Europese verwant. Nou is dat wat overdreven maar eenvoudig is het niet en je kijkt er gemakkelijk overheen. Hulde dus voor de ontdekker die wel de subtiele verschillen tussen beide oppikte. Staande in de regen en kijkend naar die fraaie parelduiker die daar midden in het haventje dreef, wilde ik natuurlijk ook zelf zien waarom het de pacifische was en niet onze veel algemenere eigen parelduiker. Dat is gelukt. Want hoe hij zich ook wendde en keerde, nooit zag ik de voor parelduiker zo kenmerkende witte achterflankvlek. Nee, die had-ie niet en dat was eigenlijk al voldoende want het is het doorslaggevende kenmerk voor pacifische. Als je goed keek was ook het donkere keelbandje te zien, een belangrijk ondersteunend kenmerk want onze parelduiker heeft die zelden. Daarnaast viel me op dat de snavelvorm anders was. Wat dunner en spitser. Af en toe leek die zelfs enigszins opgericht en herinnerde me daardoor een beetje aan roodkeelduiker. Dat blijkt ook een hint voor pacifische, al is er bij beide variatie en is er enige overlap tussen de twee soorten. Maar het lijkt er al met al dus sterk op dat ik inderdaad naar een pacifische parelduiker heb staan kijken. Vele anderen hadden natuurlijk voor mij ook al die conclusie getrokken en uiteindelijk gaan we daar niet over want het finale oordeel is straks aan de Commissie, maar ik stel het graag ook zelf vast. Dat maakt voor mij zo’n waarneming helemaal af. En dat het regende, en dat ik tussen het urenlange reizen al met al amper een uur op Neeltje Jans ben geweest, wachten in het bushokje niet meegerekend, ach, dat ben ik morgen weer vergeten. Of juist niet.
5 januari 2025
Meer twitchen: Stukjes griel
Mijn weblogkasteel
Miezerig en grijs vanochtend, zoals al dagen, nee, al weken, en een lastige zoektocht door de buitenwijken van Lelystad. Ook al vond ik uiteindelijk mijn weg wel, op irrationele wijze gaf het me weinig vertrouwen op eindelijk weer eens een goede afloop. Maar de wereld is klote dus ik zal niet klagen over mijn miezerige muizenissen zoals het missen van een amerikaanse smient, het missen van grauwe gorzen of het missen van een dwergaalscholver. Maar toen ik, eenmaal in het park, op mijn telefoon keek, zag ik dat de dwergaalscholver die inmiddels alweer ruim een week in Natuurpark Lelystad rondhangt, ook vandaag alweer gemeld was. Eenmaal op de betreffende plek aangeland was-ie weliswaar niet in beeld, dat zou ook al te mooi zijn, maar het duurde niet lang voor-ie laag over het water kwam aanvliegen en zich nestelde in de verzameling van over de oever hangende kale takken waar-ie ook vanmorgen al gefotografeerd was. Korte tijd was-ie daar mooi te zien maar toen ik even bezig was geweest met mijn telefoon om een poging te wagen hem te fotograferen en daarna weer keek, zag ik hem niet meer. Ik zag hem nog net overvliegen en hoog over de bomen verdwijnen. De verdere ochtend en vroege middag werd de vogel niet meer teruggevonden. Het was dus wat kort geweest, maar de beoogde doelsoort dit keer weer eens vlotjes en bevredigend binnen, dat mocht ook wel weer eens een keer.
Verder de paar uur die ik beschikbaar had besteed aan een primeur: Natuurpark Lelystad. Want ik was daar nog nooit eerder geweest. En ik moet zeggen, het was een prettige eerste kennismaking. In deze grauwe, winterse ambiance vormde het een aangenaam decor bij de zoektocht naar dwergali. Fraaie waterpartijen, soms met rietovers erlangs, soms met overhangend kreupelhout op de oevers, diverse al even fraaie nonnetjes, winterse bosschages waar af en toe het kaal geboomte hoog bovenuit stak, statige bomenlanen langs het fietspad en op de oever een paar wilde zwanen van twijfelachtige herkomst. Ik zag ook nog otters en Pater Davidsherten maar over hun herkomst bestond geen twijfel. Al met al was het een zeer geslaagde kortstondige ontsnapping aan de talrijke familieverplichtingen van de kerstdagen
26 december 2024
Mijn weblogkasteel
