Valreep

Een stralende herfstdag in drie bedrijven.
Eerst een uur of twee rondgehangen op en rond de Algemene begraafplaats van Noordwijk. Een mooie plek: zo’n karakteristieke oude begraafplaats bij zee, waar het oude duinreliëf zich vertaalt in de hoge wallen aan de rand van het terrein, als een militaire versterking die de aanrukkende westenwinden moet weerstaan. Daaronder liggen in de luwte de graven in wat wellicht ooit een duinpan is geweest. Graven van mensen die nog de eervorige eeuw hebben meegemaakt, de grafstenen verweerd en door mos begroeid, grafschriften vol god en gebod. En daaromheen bosjes, kreupelhout en een dennenbosje aan de rand. Zwarte mezen, twee goudhaantjes in de takken boven ons, keep over, koperwieken over, lekker herfstig dus maar van de kleine vliegenvanger die hier gisteren is gevonden, helaas geen spoor meer.

Daarna door de duinen via Katwijk naar de Wassenaarse slag en een uurtje door de Ganzenhoek gedwaald op zoek naar bladkoning. Ook al geen spoor. Ging lekker zo!

Tenslotte uren rondgesjouwd op Lentevreugd, inmiddels vermaarde nieuwe natuur aan de binnenduinrand even ten noorden van Wassenaar. Bij aankomst wist men ons te vertellen dat de grote pieper die hier al sinds in elk geval gisteren rondhangt, er nog wel was. We werden verwezen naar een groepje vogelaars verderop. Daar hield de vogel zich op in de ruige vegetatie en af en toe liet die zich ook wel zien.
Dus daar de ruige vegetatie aan een uitgebreid onderzoek onderworpen, bosjes afgespeurd en goed gelet op alle op en rondvliegende graspiepers (veel), op zoek naar die ene grote pieper (weinig). Diverse keren werd die omgeroepen, maar telkens vloog er precies waar de vogel zou zijn ingevallen even later een veldleeuwerik op. Van grote pieper geen spoor. Een drievoudige sofdag dreigde.
Een van dichtbij opvliegende velduil mocht tot troost dienen. Enige tijd vloog hij rond boven het terrein voor hij verderop weer in de vegetatie verdween. Ook een paapje, diverse roodborsttapuiten en een paar holenduiven, onder meer, maar toen alweer iemand grote pieper had geroepen, hij wist het zeker, en er opnieuw een veldleeuwerik opvloog, toen geloofde ik het wel en ik was niet de enige. Telescoop ingepakt en terug naar de fiets.
Toen vloog-ie over ons heen. Een forse vogel, beduidend groter dan de vele graspiepers maar minder plomp dan de leeuweriken. Relatief lange staart, diep golvende vlucht, geen veldleeuwerik, vond ik. Het GP-woord durfde ik nog niet uit te spreken, na al die misclaims van vanmiddag, maar toen-ie opnieuw van dichtbij uit de vegetatie opvloog, zag ik toch echt geen witte vleugelachterrand. En korte tijd later, toen de vogel voor de verandering eens in kort gemaaid grasland was neergestreken, stonden we wel degelijk te kijken naar een fraaie grote pieper. Op de valreep.

7 oktober 2012


En dan nog deze: Kooivogel