Het oorspronkelijke plan was om naar de Biesbosch te gaan, maar wegwerkzaamheden op de A2 maakten dat tot een nogal hachelijke onderneming. Verkeerschaos dreigde. Zondagochtend heen zou wellicht nog wel goed gaan, maar ’s middags terug zouden we mogelijk in een fuik van urenlange files terechtkomen. Dat wilden we onszelf maar liever niet aandoen en een alternatief was gauw gevonden: in de kop van Noord-Holland wachtte ons met een beetje geluk een fraaie bonapartes strandloper. En dus stonden we vanaf half 10 ’s ochtends een ondergelopen bollenveldje bij Callantsoog af te speuren. Vergeefs, helaas. Met tientallen vogelaars zowat twee uur staan zoeken maar bona, zoals we de soort liefkozend noemen, kon niemand vinden. Uit nader onderzoek op Waarneming.nl bleek dat die niet de enige was die vanmorgen vertrokken leek. Tegen de zeven zeer zeldzame soorten die gisteren door in totaal 88 waarnemers waren gemeld, stonden vandaag slechts één soort en twee waarnemers. Er is vannacht schijnbaar iets dramatisch gebeurd en wij plukten daarvan de wrange vruchten.
En toen we in de middag besloten al vogelend weer op huis aan te gaan, bleek dat door uitgebreide wegwerkzaamheden rond Amsterdam onderweg naar Utrecht toch weer verkeerschaos en urenlange files dreigden. Zo was onze expeditie naar Noord-Holland in feite een dubbele mislukking: geen bonapartes kunnen vinden en geen verkeerschaos kunnen vermijden. Gelukkig bood de dijk van Enkhuizen naar Lelystad uitkomst en wisten we via Flevoland toch nog aan de verkeerschaos te ontsnappen.
Was er ook nog wat leuks te beleven vandaag? Ja hoor. Zo zaten er op ons eerste bollenveldje, waar we zo vergeefs naar bonapartes strandloper hadden staan zoeken, wel vele tientallen kemphanen. Kemphanen in de fraaiste kleurschakeringen en de meest uitzinnige uitdossingen. Er waren erbij die oogden als dalmatiërs uit een Walt Disney-strip: bijna helemaal wit met een paar kunstzinnige zwarte vlekken. Met ook nog onder andere volop bonte strandlopers en bontbekplevieren, wat kleine strandlopers, een paar drieteenstrandlopers, kanoeten en krombekstrandlopers, een temmincks strandloper en een prachtige engelse kwikstaart konden we onmogelijk ongelukkig zijn.
Daarmee was de Noord-Hollandse koek wel zo’n beetje op. We gingen nog naar de plek waar bona enkele dagen geleden gevonden was, op een bollenveldje langs de Belkmerweg, maar vonden daar slechts bontbekplevieren met drie bonte en één kleine strandloper ertussen. En bij Anna Paulowna gingen we op zoek naar een gestreepte strandloper. Die vonden we: ver weg en ternauwernood herkenbaar.
In Flevoland gingen we nog even langs bij de Kleine en de Grote Praambult. Die leverden nog enkele hoogtepuntjes op die definitief de pijn van de gemiste bona wegmasseerden. Naast blauwe kiekendief, vele tientallen lepelaars en tientallen casarca’s speelden hier vooral zeearenden de hoofdrol. Verschillende zagen we er in de lucht en ook enkele mooi in het veld, en tenslotte vonden we er een heel stel bij elkaar op een rijtje ver weg voor een rietrand. Af en toe sprongen er een of twee op om een klein stukje te gaan vliegen en af en toe leken ze enthousiast tegen elkaar aan te springen. Ze leken wel een schoolklasje van baldadige kinderen die wat met elkaar aan het spelen waren. Af en toe kwam er een nieuwe zeearend aanvliegen en uiteindelijk telden we er liefst twaalf. Vroeger zou je dat een on-Nederlands tafereel genoemd hebben maar ja, de tijden veranderen.
17 augustus 2024
Mijn weblogkasteel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten