Alaska

Vijf jaar geleden werd bij Westhoek aan de Friese waddenkust de eerste alaskastrandloper van Nederland ontdekt. De vogel bleef een paar dagen dus iedereen die in de gelegenheid was en er enigszins belangstelling voor had, kon hem intikken. Maar ik niet. Ik was die dagen op vakantie in Schotland, wandelde door Oban en keek af en toe op mijn telefoon om te zien wie er vandaag allemaal die alaska hadden opgestreken. Het was een hele fijne vakantie en je wilt die niet laten bederven door zo’n vogeltje maar een beetje zuur voelde het wel. Vooral omdat je niet wist wanneer er weer een kans zou komen.
Die kwam vijf jaar later. Afgelopen donderdag, op de dag af vijf jaar na de ontdekking van de eerste, werd ’s avonds bij de veerdam van Holwerd de (toen nog mogelijke) tweede alaskastrandloper van Nederland ontdekt. Nou ben ik een slome twitcher, ik heb het vaker gezegd. Een tikje te sceptisch vaak. Ondanks de onberispelijke reputatie van de ontdekkers was ik niet helemaal overtuigd. De foto’s, genomen in het laatste licht, lieten nog wel enige ruimte voor twijfel, vond ik. Hoe dan ook dacht ik niet dat dat beestje ooit nog zou worden teruggevonden, want hoe vind je zoiets tussen duizenden bontjes en meer? Speld in een hooiberg. Ja, ik ben er goed in redenen te bedenken om niet de volgende ochtend de eerste trein te nemen. Ik zou de nadere berichtgeving wel afwachten.
Nee, een toptwitcher word ik nooit.
Die nadere berichtgeving kwam al snel. Om een uur of acht las ik de melding: alaskastrandloper teruggevonden. Te laat, meende ik, die zou met komend laagwater wel vertrekken en ik zou nooit op tijd op de veerdam zijn om nog kans te maken. En laat ik daar nou wél gelijk in gekregen hebben: de vogel was inderdaad gevlogen voordat ik met trein en bus ter plaatse had kunnen zijn. Ik heb het speciaal nog even gecheckt in de reisplanner. In zekere zin was dat een geruststelling: dit keer had ik de juiste beslissing genomen. Maar wel pas nadat ik eerder de foute beslissing had genomen om niet vanochtend de eerste trein naar Leeuwarden te nemen. En toen de vogel ’s avonds bij opkomend tij niet meer werd teruggevonden, realiseerde ik me dat die beslissing me waarschijnlijk een mooie inhaler zou gaan kosten. Gemiste kans.
Afijn, ik vergat hem en nam me voor de volgende ochtend te gaan trektellen op de Jacobssteeg. Maar net toen ik me opmaakte voor vertrek naar de telpost kwam de piep: alaskastrandloper weer ter plaatse. Mooi op tijd, vond ik, dit keer geen enkele reden om niet te gaan: ik kon nog makkelijk de trein van half 8 halen en zou dan als alles goed ging om half 11 op de veerdam zijn. Dat zou vroeg genoeg moeten zijn. Gisteren was de vogel pas om kwart voor 12 het droogvallende wad opgevlogen en vandaag was het ruim een uur later hoogwater dus wellicht zou hij ook een uur later vertrekken. Dat bood voldoende ruimte.
Dat was natuurlijk slechts theorie, het kon nog op heel wat manieren misgaan.
De praktijk bleek genadig. In Utrecht netjes de trein gehaald. Die was precies op tijd in Leeuwarden. In Leeuwarden haalde ik gemakkelijk de bus naar Holwerd en om half 11 stond ik inderdaad op de veerdam. Ik liep naar de menigte vogelaars die verderop stond te turen en daar wezen ze me de vogel en liet men me zelfs alvast even door een scope kijken: alaskastrandloper binnen! Hosanna!
Ja, soms klopt de theorie.

Dat was de opluchting. Daarna volgde de euforie.
De vogel zat aanvankelijk vrij ver en stilletjes met de kop in de veren, maar was er desondanks nog betrekkelijk gemakkelijk uit te pikken. Vooral het vele wit op buik en kop was opvallend. Af en toe deed-ie zijn kop uit te veren, af en toe deed-ie een stapje en dan was een vermoeden waarneembaar van het vogeltje dat we wilden zien: een compact gevalletje met een relatief lang en slank snaveltje dat hem een beetje het uiterlijk gaf van een miniatuur bonte strandloper.
Veel beter werd het toen de hele groep opgevlogen was en we even verderop alaska veel dichterbij terugvonden. Hij liep te foerageren bij een plasje op het drooggevallen wad. Nu zagen we daadwerkelijk het vogeltje dat we wilden zien: een compact beestje met kort achterlijf en korte hals, iets kleiner dan de talrijk aanwezige bonte strandlopers en met relatief lange en iets gebogen snavel, dat ons inderdaad deed denken aan een mini-bontje. Veel wit boven het oog en op het voorhoofd, wit keeltje, aanzet tot donker halsbandje en ongetekende witte onderdelen. Zelfs af en toe het vermoeden van webjes tussen de tenen al durf ik niet te zweren dat dat geen modder was. Maar die zat dan wel precies op de goede plek. Al met al het complete plaatje perfect in beeld! Meer kan een mens zich niet wensen.
Later foerageerde de vogel langdurig en op zeer plezierige afstand op het droogvallende wad één dammetje verderop en bood zodoende alle toegesnelde vogelaars de gelegenheid uitgebreid van hem te genieten. Genoten werd er dan ook volop. Wij waren als kinderen zo blij.

17 augustus 2024


Meer twitchen: Stukjes griel
Mijn weblogkasteel

Foto van Jeroen Steenbergen.