Texel in tijden van corona

Het was een fantastische dag vandaag, een spannende dag, een dag die alles in zich had. Ook een klein duister schaduwrandje eerlijk gezegd. Toen gisteren de ultrageheime melding van een zwartkopzanger op Texel niet zo geheim meer was, toch maar de volgende dag op weg gegaan. Want ik had afgelopen jaar al dan niet door corona al zoveel megasoorten misgelopen dat ik dacht: deze wil ik nou eens niet missen! Een beetje ondoordacht wellicht, achteraf. Hoe dan ook, trein, boot en vouwfiets en om een uur of 11 stond ik op de Molenlaan te Cocksdorp te wachten op de dingen die komen gingen. Voorlopig kwam er niks. Overwegend droog tot nu toe, met zelfs af en toe een zonnetje, wat erg meeviel want er was erger voorspeld. Maar intussen was de begraafplaats waar we wezen moesten, wegens te grote drukte door de politie afgesloten. We moesten het doen langs de Molenlaan. Daar was afstand bewaren een koud kunstje maar de vogel veel lastiger. Al was er wel een melding van een kwartiertje voor aankomst. Het kon dus wel.
Maar voorlopig geen spoor. Wel berichten van vale gierzwaluwen nabij de vuurtoren, volgens sommige meldingen liefst vier, eentje noemde zelfs vijf! Niet zo lang geleden nog een grote vis dus toen er aan de Molenlaan nog altijd niks kwam, besloten we tussendoor even richting vuurtoren te fietsen. Dat bleek een goede keuze: al bij aankomst op de uitkijkheuvel bij het renvogelveldje was er één vogel in beeld boven de zeereep, en lopend richting die zeereep zagen we die enkele keren schitterend laag over ons heen vliegen waarbij diverse kenmerken konden worden vastgesteld: bruine kleur, lichte kop met uitgebreid witte keel en donker oogmasker, schubtekening, lichte ondervleugeldekveren en bleke delen op de bovenzijde met daar enigszins tegen afstekend een wat donkerder zadel. Ja, dit was er echt wel een! We zagen nog een tweede en een derde, tegelijkertijd in beeld. Verder kwamen we niet maar dat deerde ons niet. Mocht het hier vandaag bij blijven, dan was het in elk geval een hele sjieke troostprijs.
Terug aan de Molenlaan. Situatie ongewijzigd, inclusief de waarneming door een enkeling kort voor onze terugkeer. De meeste aanwezigen stonden nog droog. Op het goede moment op de goede plek staan, dat was blijkbaar de clou maar dat was verre van eenvoudig. Dat bleek ook later toen iemand riep dat-ie de vogel in beeld had. Toen ik ter plaatse was, enkele tellen later slechts, geen spoor meer. Ja, dit werd een lastig verhaal. Een paar uur stilte volgden. Af en toe een bui, af en toe zon, schuilen onder de bomen maar de vogel gaf geen kik. Volledig coronaproof, meest vanaf de overkant van de straat, speurde ik intussen de bosjes af.
Maar toen die melding: nu te zien vanaf de rand van de begraafplaats. En natuurlijk: in alle opwinding vergeten we alle regels. We rennen, we fietsen, we hobbelen langs struikjes en ineens bevond ik me met tientallen samengeklonterd langs de omheining van de begraafplaats en was er van afstand nauwelijks meer sprake. Maar zwartkopzanger: zat in de bosrand achter en boven het witte huisje, werd er omgeroepen. Kon hem niet vinden. Vloog naar een opvallende geelkleurende eik in de bosrand een stuk naar links en was daar goed zichtbaar, werd er omgeroepen. Kon hem niet vinden. Ja, wees dan maar eens verstandig, zeg dan maar eens tabé, ik ga de groep verlaten. Ik deed het niet, iets anders kan ik er niet van maken. Ja, ik was een van de dommeriken, een van de asocialen, wie zonder zonden is … Ik speurde de bosrand af, zag recht tegenover iets bewegen, zag twee vleugelstrepen, kon nog van alles zijn maar ineens kwam daar zwartkopzanger tussen de bladeren tevoorschijn. Wat een onvergetelijk moment, in vele opzichten! Enige tijd was-ie prima en herkenbaar in beeld, vaalgele borst, groenig gestreepte bovenzijde, wenkbrauwtje, twee vleugelstrepen, ik zal het me altijd herinneren, ook als corona allang vergeten is. En ik trok me terug uit het strijdgewoel, te laat natuurlijk maar ruim voordat naar verluidt de politie de zaak opnieuw was komen ontruimen.
Goed, het hoofd ligt op het hakblok, hak het er maar af. Normaal ben ik zo’n slecht mens niet hoor, vind ik zelf, maar dit is dus wat er gebeurt in de opwinding, als de spanning oploopt, als emoties de ratio benevelen, als je alleen nog maar kunt denken aan die ene vogel waar je al de hele dag op staat te wachten. Je kunt ons dat verwijten, natuurlijk, maar het is misschien ook gewoon onderdeel van de menselijke natuur. Van de menselijke zwakheid. Wil je dat voorkomen, dan moet je vermoedelijk dit soort evenementen voorlopig maar even niet meer mogelijk maken. Dat is waarschijnlijk ook het beste. Zeg ik nu, nadat ik naar zwartkopzanger ben geweest. Makkelijk praten.

De terugweg, tegen de wind in langs de duinrand, met buien, steeds meer buien en onweer meest (meest!) ver weg in het westen, ook die was memorabel, ik zei al, deze dag had alles in zich. In het begin nog betrekkelijk rustig. Het verlaten duinland en het fietspad dat zich daar doorheen slingert onder mooie buienluchten in de verte. Een paar rosse grutto’s vanaf het noordelijke uitzichtpunt bij de Slufter. Maar het werd schemeriger, en het werd heftiger. De wind harder en meest pal tegen, onweersflitsen aan de westelijke horizon, schemer gaat over in duisternis, onweersflitsen aan de oostelijke horizon, en onweersflitsen aan de noordelijke horizon terwijl ik tegen de wind en de regen in door het open polderland naar het zuiden zwoegde. Het werd wat apocalyptisch, het noodweer zat me op de hielen leek het en ik was best blij toen ik veilig de veerhaven bereikte.

26 oktober 2020


Meer vogelen in tijden van corona? Over de top
Meer twitchen: Paesens-Moddergat