De krokussen bloeien, de merels zingen en ’s middags zijn langs de gracht de terrassen overvol. Het voorjaar heeft zich als een wervelwind over het land uitgestort en we genieten daar met volle teugen van. Ik ook hoor, als mensen mij vragen hoe het met me gaat, antwoord ik natuurlijk ‘goed’, zoals dat hoort. En nou ga ik heus niet beweren dat het niet goed met me gaat, wees gerust. Ik geniet er nog altijd erg van, van dat leven van me. Van het voorjaar dat zich als een wervelwind over het land heeft uitgestort. Alleen, ik merk dat ik er steeds meer toe neig er vooral nu van te genieten, want ik weet af en toe niet wat er in de toekomst nog te genieten valt. Want ik maak me wel wat zorgen. Zorgen of ik de deur wel op slot heb gedaan en het fornuis uit, toen ik vanmorgen de deur uitging. Zorgen of ik mijn telescoop niet heb laten staan toen we zojuist wegreden, en of de vogel waar ik naar op weg ben, er nog wel zit. Zorgen over het werk, of ik over een jaar nog wel voldoende geld te besteden heb om ook dan van het voorjaar te genieten dat zich als een wervelwind over het land heeft uitgestort. Al is dat in het verleden zelden anders geweest. Zorgen over onze dames, of het wel goed met ze komt, zorgen over de conjunctuur en over de stemming in het land. En zorgen over het voorjaar zelf, dat veel te vroeg gekomen is. Over de warmte, alweer de warmte, dat is niet normaal. En over de mensen die met volle overtuiging roepen dat het wel normaal is, dat er niets aan de hand is, gaat u maar rustig slapen (en ‘stem op mij’ natuurlijk, vooral dat, ‘stem op mij’), alsof ze daar voor hebben doorgeleerd. Ik ook niet hoor, maar waarom zou ik hen dan geloven, in plaats van iemand die er wel voor heeft doorgeleerd?
Zorgen over de arrogantie van mensen die nergens vanaf weten maar net doen alsof ze overal vanaf weten en worden geloofd door mensen die liever geloven dat alles goedkomt dan dat het misschien, heel misschien weleens faliekant mis zou kunnen gaan als we niets doen want het komt een beetje slecht uit om dat te geloven. Je kiest gewoon de mening die jou het best bevalt, dat wil zeggen: die het prettigst voor je is, en geloven dat alles goed komt is natuurlijk veel prettiger. Zorgen ook omdat uiteindelijk, als het erop aankomt, toch nu even iets anders belangrijker is, dat veel geld verdienen belangrijker is en dat het daarom nu even niet zo goed uitkomt om te geloven dat het misschien weleens faliekant mis zou kunnen gaan als we niets doen. Strakjes, strakjes misschien maar nu nog even niet want nu moet Schiphol nog even groeien want dat moet nou eenmaal en nu moeten er nog even wat wegen aangelegd want we moeten natuurlijk wel kunnen doorrijden allemaal en nu moeten nog even de schorstenen roken want anders staan we straks allemaal op straat enzovoort.
En zo maak ik me af en toe alsmaar zorgen en word ik daar af en toe steeds somberder van. Iets minder zorgen zou me wellicht goed doen. Ik moet maar weer naar buiten, waar het heerlijk voorjaar zich als een wervelwind over het land heeft uitgestort. Waar vanmorgen alweer de eerste tjiftjaf zong. Buiten ben ik zorgeloos. Nog steeds. Nou ja, afgezien van die tjiftjaf dan, want die is wel erg vroeg dit jaar. Ook al.
28 februari (!) 2019
Niet bij vogels alleen: Zwartkop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten