Weer eens meegedaan aan die sympathieke massahysterie die twitchen heet (massahysterie in het klein natuurlijk en van het vriendelijkste en onschuldigste soort; was alle massahysterie maar zo): naar Hoorn geweest, op jacht naar twee rotszwaluwen, het eerste twitchbare en goed gedocumenteerde (en wellicht binnenkort het eerste en tot nu toe enige aanvaarde) geval voor Nederland. Eigenlijk leek het me gekkenwerk: de kans op succes niet bijster groot (de vogels waren immers maar zeer incidenteel waargenomen) en veel anders zou er in Hoorn wel niet te halen zijn. Maar gezellig zou het in elk geval wel worden.
En gezellig werd het. En spannend bovendien, opwindend. Volop actie, volop beweging, wisselende kansen en wisselende stemmingen, totale gekte. Mensen (ik ook) die van hot naar haar snellen, elkaar achterna, achter ieder gerucht aan, en die net een minuut te laat kwamen (ik ook), de vogels net mis liepen. De wanhoop op hun gezichten, naast de euforie van hen die gelukkiger waren geweest. Nieuwe berichten, nieuwe paniek en nieuwe volksverhuizingen door de straten van Hoorn, te midden van het winkelend publiek dat verbaasd toekeek.
Maar op het eind van de dag voor de meeste onder ons (ook voor mij) toch feest, omdat ze de vogels uiteindelijk toch gezien hebben.
Mijn wedervaren deze dag, voor wie daar nog in is geïnteresseerd, begon bij de school waar de vogels de afgelopen dagen enkele keren gezien waren. Ik verwachtte daar grote drukte maar toen ik er aankwam stond er niemand. Daar moest iets mis zijn dacht ik en wat bleek: enige tijd tevoren ter plaatse gemeld bij de IJsselmeerdijk, ongeveer een kilometer verderop. Maar inmiddels daar ook weer afgemeld: weggevlogen ongeveer in deze richting. Dus hier afwachten, met een klein groepje inmiddels gearriveerde vogelaars, leek voorlopig de beste strategie.
Wat koperwieken over, wat veldleeuweriken over, maar geen zwaluwen. Tsja, wat is wijsheid? Die vraag zullen velen zich deze dag meermaals hebben gesteld. Veel hing af van de juiste beslissing op het juiste moment. Maar hoe kon je weten wat de juiste beslissing zou zijn?
Dan een nieuw bericht: ze waren (nog? weer?) ter plaatse bij de IJsselmeerdijk! Dus met zijn allen en in grote haast naar de dijk en hollend de dijk af naar de juiste locatie in het wijkje, waar enkele mensen ons vrolijk tegemoet kwamen lopen en nog misschien wel honderd vogelaars ontspannen stonden te kletsen en ongericht wat om zich heen stonden te kijken: de vogels waren zojuist gevlogen.
Terug op de dijk: wat is wijsheid? Afwachten maar. Dan zoemt het door de groep: rond de kerk, rond de kerk! Kijkers en telescopen worden gericht op de torenspits in het stadscentrum een paar kilometer verderop, half aan de overkant van de baai die het IJsselmeer hier heeft gecreëerd. En inderdaad zijn daar twee zwaluwen te herkennen die rond de torenspits cirkelen. Redelijkerwijs moeten dat ze wel zijn. Heel even de gedachte: voor mooie rotszwaluwen gaan we wel weer naar Portugal. Nou is dat natuurlijk een ernstige vorm van lijstjesfetisjisme dus ik stap bij Edwin in de auto en we snellen naar de binnenstad. Waar het druk is, waar wegen zijn afgesloten voor doorgaand verkeer of éénrichting zijn, en waar parkeerplekken schaars zijn, zoals dat hoort in een beetje stad. Zelden heb ik het auto-onvriendelijke beleid van stedelijke overheden zo vervloekt. Maar uiteindelijk vinden we een parkeerplaats en haasten ons de binnenstad in, naar de oude kerk. En daar …
Eindelijk de rotszwaluwen!
Die opluchting op zo’n moment, die last die van je afglijdt, die rust die over je heen komt, die gelukzaligheid ook: een beetje verslavend is het wel. Lukt het, dan smaakt het naar meer; gaat het mis, dan wil je dat zo snel mogelijk rechtzetten. Langdurig cirkelen de vogels rond de torenspits, soms recht boven mijn hoofd. Mooier kun je ze niet wensen. En: voor het eerst in Nederland, nou ja, afgezien van enkele onbevestigde claims. Deze laten geen enkele twijfel toe: alle kenmerken zijn te zien. Maar ineens zijn ze weg. Waarheen? Niemand die het weet.
Nog even terug naar de plek op de dijk, waar enkele mensen staan die een andere keus hebben gemaakt en ze nog steeds niet van nabij hebben gezien. Sommigen komen nog teruglopen uit het wijkje, waar de vogels al geruime tijd niet meer waren. Terug naar de school. Daar waren ze voor wij daar aankwamen weer enige tijd aanwezig geweest. Maar helaas zojuist weggevlogen. Dus als we … Verkeerde beslissing! En weer komen er mensen aan die net te laat zijn en ze nog altijd niet hebben. En weer een bericht: weer rond de kerk.
Op mijn eigen fietsje nog één keer de binnenstad in. Drukte, sinterklaasoptocht, dichte drommen publiek die van onze bijzondere belangstelling niets begrijpen, en uiteindelijk bij de kerk nog één keer even mogen genieten van de zwaluwtjes. Toen ze opnieuw verdwenen waren, zelf ook maar vertrokken, naar het station, terug naar huis. Met zo’n EO-achtig blij gevoel om mijn opwelling van vanmorgen om het toch maar te gaan proberen. Die glimlach, die krijgen ze voorlopig niet meer van mijn gezicht af.
18 november 2006
Meer: Blauwvleugeltaling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten