Laatst stond prinses Irene in de krant. We hebben vaak om haar gelachen, vooral als het over bomen knuffelen ging en vaak ging ze inderdaad wat ver in haar ideeën maar in de kern heeft ze natuurlijk een goed verhaal: de mens maakt deel uit van de natuur, is afhankelijk van de natuur en uiteindelijk kunnen we dat niet blijven ontkennen zonder de catastrofale gevolgen daarvan te ondergaan. Het is goed af en toe de grootsheid van die natuur te beleven en je onze kleinheid en onze afhankelijkheid ten volle te realiseren. Geen betere omgeving daarvoor dan de bergen. Zoals daar die natuur op je af dendert, je oppakt en je overweldigt, het is ... overweldigend.
Als dan ook nog eens het weer meewerkt aan die overweldiging, dan is die daadwerkelijk overweldigend. Een groot deel van de dag zaten we als op een troon vanuit luie stoelen in een soort open schuur als een overdekt terras te kijken naar ons fraaie oude hotel met zijn robuuste schip en zijn sierlijke torentjes, naar de bergen hoog en ver daarachter en naar het weer dat zich als een wrekende geselaar over hotel en omgeving uitstortte. Bui na bui kwam over ons heen, met hagel en onweer, de hagel danste als het ware in het gras en tussendoor scheen de zon in volle hevigheid. Glinsterende vegetaties, spectaculaire buienluchten, de donder die over het gebergte rolt, het was een geweldig en kleinmakend theater.
Het is nog best opmerkelijk hoeveel ik onder die omstandigheden vandaag nog gezien heb. Zodra het weer droog was, draaiden de rotszwaluwen hun rondjes rond het hotel. Uit het steile hellingbos boven het hotel klonk geregeld gekras van notenkraker en tijdens ons wandelingetje door dat bos vanmorgen voor het ontbijt, over smalle klimpaadjes langs het soort dieptes waar ik nog even aan moet wennen, zag ik hem fraai hoog in een boom schuin onder me. Tijdens die wandeling ook onder andere matkop en zwarte mees, en bos- en welriekende nachtorchis en rond wintergroen. Het is ongeveer het standaardrepertoire dat onze huidige omgeving in de aanbieding heeft.
Tijdens inspectie van de bloemenweitjes naast het hotel na het ontbijt, toen er nog geen vuiltje aan de lucht was, kon ik onder andere dwerg- en klaverblauwtje, zilvervlek en boswitje noteren, vlinders waarvoor hetzelfde geldt maar die bij ons op zijn minst uiterst zeldzaam zijn. En toen ik tijdens een regenpauze langs de woeste beek beneden op zoek ging langs de weelderige oevervegetatie daar, leverde dat onder meer opnieuw boswitje en opnieuw klaverblauwtje op en daarnaast bosparelmoervlinder en bruin en bont dikkopje. Ook allemaal in Nederland zeldzaam. Als dat al effe tussen de buien door lukt, dan belooft dat nog wat.
Intussen zijn we verward geraakt in de seniorenweek. De bijbehorende senioren zijn toevallig gelijktijdig en met dezelfde bus als wij in het hotel gearriveerd. Het leidde in elk geval bij mij tot enige verwarring omdat me niet duidelijk was welke van alle activiteiten exclusief voor de senioren waren, maar inmiddels is ons duidelijk dat we gewoon met alles mogen meedoen. We voelen ons nog lang geen senioren en de meeste (maar niet allemaal) zijn aanzienlijk ouder dan wij, maar we mengen aardig met ze.
Donderdag 26 juni 2025
Tekening van Harriët.
Meer Val Sinestra: Val Sinestra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten