Val Sinestra is een voormalig kuuroord, gevestigd in een statig soort van kasteeltje uit het begin van de 20e eeuw, gelegen op de steile helling van het smalle dal van de Brancla, zijriviertje van de Inn, of de Enn zoals de Zwitsers zeggen. Beneden het hotel ruist voortdurend de beek. Meestal is ze een vriendelijk stroompje dat kalm over de rotsen omlaag kabbelt, maar gistermiddag na al die buien was ze aangezwollen tot een bulderende, bruine en alles verslindende vloedgolf.
Het hotel is indrukwekkend om te zien, met zijn torens en zijn vele verdiepingen die als het ware uit de rotswand lijken voort te komen. Als je door de hoofdingang naar binnen loopt, even doorloopt en het balkon opstapt, kijk je ineens in de diepte waar de Brancla stroomt, zie je de rotszwaluwen rondvliegen en zie je onder je ineens nog een aantal verdiepingen die je aan de voorkant niet gezien had. Het zijn de kelders van het hotel, waar onder andere de oude baden te vinden zijn uit de tijd toen het nog geen hotel was maar een kuuroord. Dat verleden zie je op een of andere manier op veel plaatsen terug. Aan de foto’s en de aandenkens aan vroeger natuurlijk, die vooral rond de ingang zijn tentoongesteld. Maar ook als je door de gangen loopt, schemerig, breed en recht met hier en daar een divan langs de muur, bekruipt je het gevoel dat je door dat verleden loopt. Op de begane grond zijn de ruime eetzaal waar je als je naar het raam loopt de rotszwaluwen soms op amper een meter afstand kunt zien langs vliegen, de salon waar onder andere Hans, onze ruim tachtigjarige geoloog, zijn geologiecolleges presenteert, aan de ene kant een serre en aan de andere kant een kleine, bijna intieme bibliotheek die beide prachtig uitzicht bieden op het bergland rondom, en de Stube, het café van het hotel waar we onder andere elke avond bij het avondeten ons glaasje wijn halen want wijn is niet bij de prijs inbegrepen. Statige brede trappen leiden naar de verdiepingen met de hotelkamers.
Nou ja, tot zover de inside information, ik zal het er verder niet meer over hebben. Aan het hotel broeden de rotszwaluwen; als je op het balkon staat, vliegen ze soms op amper een meter langs je heen. In de omringende hellingbossen huizen onder andere notenkrakers. En de kruidenrijke graslandjes, ook die pal naast het hotel, zijn een paradijs van orchideeën en meer, en vooral van vlinders. Talloze kunstige parelmoervlinders vliegen er, van allerlei typen. Ze hebben wel iets van vliegende QR-codes met al hun streepjes en vlekjes, codes die gekraakt moeten worden om ze op naam te brengen. Allerlei blauwtjes ook, meest van een soort die bij ons razend zeldzaam is of erger, en nog veel meer, het dartelt van bloem naar bloem. En alles omgeven door imposante bergtoppen in de hoogte, die af en toe boven de nabije hellingen uittorenen of tussen ze door gluren.
Vanmorgen een beetje lui geweest en me tot het ontbijt niet geroerd, maar dat hebben we na het ontbijt goedgemaakt met een mooie wandeling naar Vna, hoog gelegen aan de overkant van het riviertje. Eerst omlaag langs het Berghuis, over het bruggetje de beek over en omhoog langs de beek, zoals ik gistermiddag ook al gegaan ben. Daarna verder omhoog over een smal bosklimpaadje door steil hellingbos, in de schaduw van hoog oprijzende bomen, een menigte bomen om ons heen en onder en boven ons. Een rotsige klauterpartij langs steile afgrond met kettingen om ons te helpen niet in de diepte te vallen. Erebia's en mooie goudvinken (eindelijk weer eens! Daarvoor moet je dus naar Zwitserland).
Ze benauwen me een beetje, die smalle bergpaden waar je elke stap moet opletten dat je hem niet verkeerd zet want je ligt zo beneden. Er leek geen einde aan te komen, totdat er ineens een einde aan kwam. Het bos opende zich, de zon brak weer door en ik voelde me bevrijd. Eindelijk weer uitzicht op de bergen die zich hemelhoog verhieven uit donkere mantels van bos en voor ons een paradijselijke bergweide vol wilde bloemen en wilde vlinders. Onder andere het prachtige morgenrood vloog er, een vliegend vlammetje en een soort grote vuurvlinder van de bergen, en oranje luzernevlinder en witstreepblauwtje, terwijl geelgors en boompieper zongen en ook paapje zich liet horen, en ook heel mooi liet zien. Door de velden naar Vna, enkele kilometers verderop. Ik vond nog grote muggenorchis. Een opvallende vondst vond ik de rouwspanner, een nachtvlindertje slechts maar mooi, ravenzwart met subtiel wit randje. Rotszwaluwen vlogen ook hier boven het dal. Bijna bij Vna vond ik grauwe klauwier en kramsvogels en zong bergfluiter in de bosrand. In Vna tenslotte vlogen volop zowel huis- als rotszwaluwen en ook gierzwaluwen.
Vna zelf is een grappig dorpje. Geen architectonische of culturele hoogvlieger maar wel heel karakteristiek en heel klein. Een klein kerkje en een klein kroegje met terras, temidden van allemaal van die grootse vergezichten. De waard liet ons zien hoe de hagel van gisteren in verschillende tafelkleden gaten had geslagen. Die kon ie weggooien, vond ie.
Terug als heen: door het veld en door het bos, samen met onze nieuwe natuurvrienden Leo en Paula. Orchideeën waren het thema: naast de vele bosorchissen ook onder andere aangebrande orchis, welriekende nachtorchis en welriekende muggenorchis. Beneden bij de beek boswitje, hier helemaal niet zeldzaam, klaverblauwtje (idem) en nu toch echt rotsvlinder.
Vrijdag 27 juni 2025
Wakker te worden met dat bergland om je heen! Nou ja, vanuit onze kamer is het uitzicht nog beperkt, maar eenmaal in de eetzaal … Onafzienbare hellingwouden stapelden op onafzienbare hellingwouden tot een deinende zee van groen die daarboven de loodgrijze rotsen hieven als brachten ze een toost uit. Het is overweldigend!
Laatst stond prinses Irene in de krant. We hebben vaak om haar gelachen, vooral als het over bomen knuffelen ging en vaak ging ze inderdaad wat ver in haar ideeën maar in de kern heeft ze natuurlijk een goed verhaal: de mens maakt deel uit van de natuur, is afhankelijk van de natuur en uiteindelijk kunnen we dat niet blijven ontkennen zonder de catastrofale gevolgen daarvan te ondergaan. Het is goed af en toe de grootsheid van die natuur te beleven en je onze kleinheid en onze afhankelijkheid ten volle te realiseren. Geen betere omgeving daarvoor dan de bergen. Zoals daar die natuur op je af dendert, je oppakt en je overweldigt, het is ... overweldigend.
Als dan ook nog eens het weer meewerkt aan die overweldiging, dan is die daadwerkelijk overweldigend. Een groot deel van de dag zaten we als op een troon vanuit luie stoelen in een soort open schuur als een overdekt terras te kijken naar ons fraaie oude hotel met zijn robuuste schip en zijn sierlijke torentjes, naar de bergen hoog en ver daarachter en naar het weer dat zich als een wrekende geselaar over hotel en omgeving uitstortte. Bui na bui kwam over ons heen, met hagel en onweer, de hagel danste als het ware in het gras en tussendoor scheen de zon in volle hevigheid. Glinsterende vegetaties, spectaculaire buienluchten, de donder die over het gebergte rolt, het was een geweldig en kleinmakend theater.
Het is nog best opmerkelijk hoeveel ik onder die omstandigheden vandaag nog gezien heb. Zodra het weer droog was, draaiden de rotszwaluwen hun rondjes rond het hotel. Uit het steile hellingbos boven het hotel klonk geregeld gekras van notenkraker en tijdens ons wandelingetje door dat bos vanmorgen voor het ontbijt, over smalle klimpaadjes langs het soort dieptes waar ik nog even aan moet wennen, zag ik hem fraai hoog in een boom schuin onder me. Tijdens die wandeling ook onder andere matkop en zwarte mees, en bos- en welriekende nachtorchis en rond wintergroen. Het is ongeveer het standaardrepertoire dat onze huidige omgeving in de aanbieding heeft.
Tijdens inspectie van de bloemenweitjes naast het hotel na het ontbijt, toen er nog geen vuiltje aan de lucht was, kon ik onder andere dwerg- en klaverblauwtje, zilvervlek en boswitje noteren, vlinders waarvoor hetzelfde geldt maar die bij ons op zijn minst uiterst zeldzaam zijn. En toen ik tijdens een regenpauze langs de woeste beek beneden op zoek ging langs de weelderige oevervegetatie daar, leverde dat onder meer opnieuw boswitje en opnieuw klaverblauwtje op en daarnaast bosparelmoervlinder en bruin en bont dikkopje. Ook allemaal in Nederland zeldzaam. Als dat al effe tussen de buien door lukt, dan belooft dat nog wat.
Intussen zijn we verward geraakt in de seniorenweek. De bijbehorende senioren zijn toevallig gelijktijdig en met dezelfde bus als wij in het hotel gearriveerd. Het leidde in elk geval bij mij tot enige verwarring omdat me niet duidelijk was welke van alle activiteiten exclusief voor de senioren waren, maar inmiddels is ons duidelijk dat we gewoon met alles mogen meedoen. We voelen ons nog lang geen senioren en de meeste (maar niet allemaal) zijn aanzienlijk ouder dan wij, maar we mengen aardig met ze.
Donderdag 26 juni 2025
Tekening van Harriët.
Meer Val Sinestra: Val Sinestra
Een lange lange busreis. Uren en uren door Duitsland. Van redelijk saaie, vlakke landbouwgebieden tot mooie, woeste hooglanden, glooiend en overvloedig overspoeld door eindeloze bossen met af en toe zo’n stekelig randje van gesteente. En van alles daar tussenin. Duitsland is een veelzijdig land en zo'n urenlange busreis is een prima manier om een beetje een indruk van zo'n land te krijgen. Onderweg vier rode wouwen en één zwarte. Duitsland wouwenland.
Al enkele jaren hadden we het plan, op aanraden van een vriendin van ons, om een keertje op vakantie te gaan naar Val Sinestra, hoog in de Zwitserse Alpen. Dit jaar was het zo ver. Daarom zaten we nu urenlang in de bus dwars door Duitsland.
Het laatste stukje Duitsland werd het spannend, toen boven de nabije heuvels ver weg de echte bergen verrezen. In Oostenrijk reden we dwars door de Alpen. Spectaculaire bergketens met hoge toppen aan beide zijden, diepe kloven, langgerekte dalen, tunnels dwars door die bergketens heen, soms kilometers lang, en wilde rivieren en bergbeken. In Ramosch, Zwitserland, stapten we over naar twee kleinere bussen die ons over een bochtig bergweggetje naar Val Sinestra brachten waar we in het donker aankwamen en hartelijk ontvangen werden met een handdruk van de eigenaresse en een kop soep in de eetzaal.
Woensdag 25 juni 2025
Meer Val Sinestra: Overweldigend
