Binnenveld

Het was kermis, gistermiddag in het Binnenveld tussen Wageningen en Veenendaal: poelruiter, steppekievit en steppekiekendief binnen een straal van een kilometer. Gisteren lukte het me niet om te gaan kijken maar vanochtend dwongen ze me tot actie. Vooral die steppekievit had wat mij betreft de hoogste prioriteit: een wereldwijd bedreigde soort uit zuidelijk Azië, en naar verluidt ook nog eens prachtig in zomerkleed. Het zou pas mijn derde ooit zijn en mijn eerste sinds 17 jaar. Tussendoor ook nog eens twee keer gedipt. Dus Poetin mag op het punt staan de derde wereldoorlog te beginnen, Wilders mag op het punt staan Nederland de vernieling in te helpen en wat was er toch nog meer aan de hand in de wereld? oh ja, klimaat: het klimaat mag misschien wel binnen enkele decennia aan alles een einde maken, Anton en ik gingen naar het Wageningse Binnenveld, dat stukje boerenlandnatuur waar samenwerking tussen boeren en natuurbeheerders zoveel moois heeft gebracht. Overal baltsende grutto’s en wulpen, zingende blauwborsten, maar hoewel dat eigenlijk van veel grotere waarde is dan zo’n eenzame verdwaalde zeldzaamheid, hadden we daar nog even geen aandacht voor want we haastten ons over het fietspad langs het valleikanaal naar de plek waar we volgens aanwijzingen van Google maps moesten wezen om steppekievit te zien.
Op de aangewezen plek aangekomen inderdaad: steppekievit. Daar kan ik verder kort over zijn: hij zat op beschaafde afstand, herkenbaar door de verrekijker en prachtig door de scope. Hij bevond zich in een groepje kieviten en af en toe gingen die op de vleugels, zodat ons ook zicht op een vliegende steppekievit werd gegund en ook zo is die het aanzien waard. Het was een heel gelukkige afloop na een uur dat toch weer spannender was geweest dan ik gehoopt had. Toen hij al om half zeven in de ochtend werd terug gemeld ging ik nog hoopvol op weg. Maar een kwartier later was de melding: ‘nu uit beeld en eigenlijk kwijt’. Poelruiter en kiekendief waren toen helemaal nog niet gemeld dus ik zag al een driedubbele dip aankomen. Maar kort voor we de parkeerplaats aan de Werftweg opreden, werd steppekievit weer teruggevonden en even later werd ook de poelruiter ter plaatse gemeld. Dus toen we op de kievit waren uitgekeken (nou ja, eigenlijk nog lang niet natuurlijk maar wanneer wel?) gingen we op weg naar de poelruiter, hemelsbreed amper een kilometer verderop.
Ook deze werkte voorbeeldig mee en zat meteen voor ons klaar. Sterker nog: hij foerageerde langs de oever van de plas water voor ons en belandde daarbij uiteindelijk op amper twintig meter van ons vandaan. Volledig open en bloot toonde hij al zijn bijzondere kwaliteiten, zijn ranke gestalte, zijn fijne snaveltje, zijn subtiele tekening: het fotomodel onder de steltlopers. Terwijl een bokje, af en toe zichtbaar foeragerend in de oevervegetatie, een prettige bijrol vervulde.
Wat nog ontbrak was steppekiekendief. Een zoektocht in de omgeving leverde onder andere nog vele baltsende grutto’s en wulpen op, een mooie zingende blauwborst, een paar zomertalingen, een paar pijlstaarten, een volwassen pontische meeuw en een groepje kemphanen, maar steppekiek liet het afweten. Niemand kon hem vinden vandaag.

Twee uit drie dus, ik kan ermee leven en ga over tot de orde van de dag. Weer met Poetin en Wilders.

26 maart 2024


Meer twitchen: Stukjes griel