Limmen
Nou nou, het was weer een zware bevalling vandaag. Ik grossier in zware bevallingen, deze eerste weken van het nieuwe jaar: lang wachten, hard zoeken en eindelijk, dat dan weer wel, geduld beloond. Dit keer meenatortel, ondersoort van oosterse tortel, in het Noord Hollandse Limmen. Achtste voor Nederland, zeldzaam dus en afkomstig helemaal uit centraal Azië, maar voor mij alweer mijn derde. Heel veel haast had ik er afgelopen week dan ook niet mee gehad. Vandaag moest het er toch maar van komen. Maar juist vandaag was hij weinig coöperatief. Kun je zeggen, geen halszaak want alweer mijn derde en bovendien, zo’n duifje spreekt nou ook weer niet zo heel erg tot de verbeelding, categorie zeldzame eend zeg maar. Heel erg dringend is-ie dus niet, maar ben je eenmaal naar het pittoreske Limmen afgereisd, met zijn mooie, oude dorpskerkje omgeven door oud en vervallen kerkhofje, dan neemt toch het roofdier in je bezit van je. Dan wil je ‘m niet missen. Dan bijt je je er als een terriër in vast want je wilt niet alleen voor dat mooie, oude dorpskerkje en dat oud en vervallen kerkhofje naar het pittoreske Limmen zijn afgereisd. Dus dan is twee uur wachten, in de overtuiging dat-ie elk moment kan opduiken, een peulenschil. Maar het was een zware bevalling. Bij mijn aankomst was-ie al een uur uit beeld. Met tientallen stonden we verspreid langs de Zuidkerkerlaan de tuintjes, de dakranden en de bomen af te speuren en elke turkse tortel aan een nader onderzoek te onderwerpen, ettelijke keren fietste ik het bescheiden straatje af, van de ene kant naar de andere en weer terug, maar de vogel gaf geen krimp. En heel langzaam begon mijn aanvankelijke overtuiging dat-ie elk moment kon opduiken, plaats te maken voor twijfel. Voor de gedachte aan wat eerst nog ondenkbaar was: dat de vogel, vanmorgen nog gemeld, zich de verdere dag gewoon niet meer zou laten zien en we allemaal onverrichterzake weer op huis aan konden. Ik stond net met Ted H. de verschillende opties te overwegen, gegrepen door een kat? door zwakte het loodje gelegd? vanwege de weersomslag (alle sneeuw van de afgelopen dagen was inmiddels weggesmolten) juist vanmorgen vertrokken? ‘of’, zei Ted, ‘misschien is er niets aan de hand en zit-ie er zo meteen gewoon weer’, toen vogelaars een meter of honderd van ons vandaan heftig naar ons stonden te zwaaien. Het zal toch niet? Wel dus. Ik was blij met mijn vouwfietsje want daardoor kon ik hem nog net mooi zien zitten op een kale tak in de els achter nummer 11, een schattig duifje, nog wat grauw van kleur want jonge vogel, met opvallend patroon van lichte veerranden op zijn bovendelen. Ted zag hem alleen nog maar weg vliegen, anderen hadden hem helemaal gemist.
Gelukkig zat-ie een kwartiertje later opnieuw in de els, en nu zelfs wat langer. Daarna was-ie alleen nog maar ternauwernood te zien diep in een dichte conifeer een paar tuintjes verder. Ik was er wel klaar mee toen en fietste met een prettige omweg terug naar Castricum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten