Onderhoudend ook vanwege smelleken die ik, helaas als enige van de aanwezigen, kort in vlucht zag, vrij ver maar toch onmiskenbaar: klein, fel valkje met relatief korte, puntige vleugels. Dook helaas te snel naar beneden. En vanwege die fraaie man beflijster, best vroeg eigenlijk, die korte tijd open en bloot in een meidoornbosje in het weiland zat en daarna alweer verdwenen was. En vanwege het fraaie groepje van drie grote zilverreigers dat vanuit oost strak naar west vloog. En ook vanwege die enige tijd aanwezige vrouw havik die kieviten en spreeuwen de stuipen op het lijf joeg. Ja, onderhoudende uurtjes.
Drie uur later stond ik in de duinen bij Egmond aan Zee aan een stille duinpoel met een paar paarden erin te kijken naar een rosse franjepoot, tollend als een dolle, alsof-ie defect was, op hol geslagen. Almaar rondjes draaiend, alsof er iets niet in orde was met zijn aandrijvingsmechanisme. Onvermoeibaar: dit komt toch wel het dichtst in de buurt van zo’n speelgoeddingetje waarmee ze altijd reclame maakten (maken?) voor een bepaald soort batterij (Duracel?). Rondom stilte. En boven me overtrekkende graspiepers, af en toe een keep, wat vinken, paar groepjes spreeuwen, terwijl een late vlinder passeerde en wat late duinroosjes bloeiden.
Een moment van perfectie. Het gaat nogal eens over de zin van ons bestaan de laatste tijd, nou ja, altijd al natuurlijk. Over de betekenis van het leven, over het goddelijke, ach, ik geloof niet zo in god maar zo’n moment als dit, dat komt er geloof ik dicht bij. Als je mij ooit nog eens vraagt, waartoe zijn wij op aarde, dan denk ik misschien wel aan enerzijds die verheven stilte hier beneden en anderzijds die dynamiek van de vogeltrek boven je hoofd, en dan die franjepoot daar voor me, als een dolle rondtollend in dat plasje.
29 september 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten