In één week bonte tapuit, vale gierzwaluw en
arendbuizerd: de twitcher in mij is aardig aan zijn trekken gekomen de
afgelopen tijd. Dan kan er een moment komen dat je denkt: Nu Even Niet! Ik doe
voor één keertje niet mee, trek me niets aan van
turkestaanse klauwieren, kleine toppers of ringsnaveleenden en ga lekker iets anders doen. (Makkelijk praten
natuurlijk: geen van drie nieuw. Als er bijvoorbeeld ergens een, ik noem maar
wat, afrikaanse woestijngrasmus had gezeten, had ik natuurlijk wel anders gepiept.) Vandaag met Harriët een heerlijk dagje herfst
gedaan, met bos en hei en veld en ven, alles in de daartoe geëigende
herfstsfeer. Nou ja, niets nieuws onder de zon natuurlijk, het is ieder jaar
min of meer hetzelfde liedje. Maar toch, ieder jaar minstens één keer
verplichte kost, wat mij betreft.
Allereerst naar het Leersumse veld, met zijn ongerepte
heidevelden, zijn stille vennen en zijn beboste kavels, alles gedrenkt in de
laatste kleuren die de herfst nog voor ons in petto had. Niet veel vogels, op
een van de vennen één dodaars, maar dat deed er niet toe.
En omdat we tijd over hadden, daarna de bus naar nog een
stukje verder genomen, naar Elst om precies te zijn, om daar de fraaie,
glooiende hooglanden van de Plantage Willem III te bezoeken. Nee, hoog is het
er natuurlijk lang niet, dat weet ik ook wel, maar je kijkt er toch een klein
beetje neer op het Rijndal en af en toe wekt die schijnbare ongereptheid van
geaccidenteerd open land met stille bosranden en wat verspreide bosjes en kale
boompjes toch die indruk. En ook al is ook die ongereptheid maar schijn en
vooral het resultaat van mijn eigen fantasie (er is hier flink gekapt om mijn
fantasie zover te krijgen, boomstronken steken als grafstenen uit de grond),
het is er niet minder mooi om. En het leverde me toch maar mijn eerste
klapekster op sinds anderhalf jaar: wel geen bonte tapuit, vale gierzwaluw of
arendbuizerd, maar wel mijn soort van deze week. Dus toch nog getwitcht.
23 november 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten