Tijdens een fietstochtje door de Krimpenerwaard belandde ik bij de Loet. Voor wie de Loet niet kent, en dat zijn er vermoedelijk vele: een oeroude waterloop in het hart van de Krimpenerwaard, begeleidt door broekbossen, houtkades, hooilandjes en ruigtes. Een prachtig stukje Oudhollands veenweidelandschap, een stukje geschiedenis eigenlijk, geschiedenis van een landschap. En ik moet zeggen, in tegenstelling tot hoe dat meestal gaat: nog mooier dan ik me herinner. De af en toe ongerepte wildernissen, dooraderd door smalle zijloopjes, gaven de indruk van een soort mini-Biesbosch, hoewel zonder getij. De plantengroei langs de oever en langs slootkanten was weelderig als vanouds en opgaand hout werd her en der overwoekerd door klimop, hop en heggenrank.
Ik deel een stukje geschiedenis met de Loet. Ik ken de Loet nog van voor de onderwerping van de natuur in Nederland aan de tucht van de recreatie. Nog van voordat er overal in die natuur recreatieve faciliteiten werden aangelegd en je geen stap meer kon zetten zonder tegen een informatiebord of knooppuntenwijzers aan te lopen. Toen de Loet nog gewoon een oeroude waterloop was in het hart van de Krimpenerwaard, waar af en toe op een mooie lenteavond een paar eenzame natuurliefhebbers een wandeling maakten van parkeerplaats naar parkeerplaats. Nog nauwelijks bruggetjes naar de toen nog ontoegankelijke oude broekbossen, alleen nog maar enkele (ook toen al) half vermolmde houten bankjes, en van het Loetbos met uitgezette wandelingen en trimroute was nog lang geen sprake. Ik ken de Loet nog uit de jaren 70, toen ik er als jongetje in zijn tienerjaren vaak kwam, als ik logeerde bij mijn oom en tante in Krimpen aan den IJssel, degenen van wie ik ooit alles heb geleerd wat ik toen wist over natuur en over vogels. Zoete herinneringen uit lang vervlogen jaren, je zou er een roman over kunnen schrijven.
Vanavond diverse purperreigers: als vanouds. Maar ook een overvliegend grote zilverreiger. Wat dat niet teweeg had gebracht als ons dat dertig jaar geleden was overkomen! Niemand zou ons geloofd hebben.
Tijden veranderen.
11 augustus 2010
En dan nog deze: Winterswijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten