Zeearenden

Met vogelwacht Utrecht een rondje Flevo gedaan. Bij best aardig, in de middag zelfs bijna lenteachtig weer, met een stevige zuidenwind die samen met af en toe een beetje zon voor een voor november ongekende zachtheid zorgde. Geen verrassingen, maar het was een leuke dag. We hadden onder de deelnemers twee jonge vrouwen voor wie bijna alles nog nieuw was en dat was erg stimulerend. Nu lifers voor mezelf tijdens een gemiddelde excursie inmiddels nog maar zelden zijn weggelegd, was het leuk om hen zoveel mogelijk nieuwe soorten te bezorgen.
Zeearend was in elk geval nog nieuw voor ze, dus dat was een inkoppertje. Ik herinner me nog dat je naar de Oostvaardersplassen kon gaan zonder zeearenden te zien, of hooguit een enkele na lang zoeken. Dat is lang geleden. Tegenwoordig zie je daar de zeearenden bij bosjes. Al vanaf onze eerste verzamelplek, de uitzichtbult aan het Jan van den Boschpad, zagen we er in de wijde omgeving diverse. Twee kwamen er vlak na elkaar prachtig laag en dichtbij overvliegen en hoeveel je er ook ziet, dat blijft een machtige gewaarwording. Vanaf de Grote Praambult zagen we er op zeker moment weliswaar vrij ver weg maar toch indrukwekkend genoeg vier bij elkaar, rond flappend aan hun brede vleugels en om elkaar heen draaiend laag boven het veld, waarbij ze een menigte aan kieviten en eenden de lucht in joegen. Ook vanaf de Kleine Praambult zagen we er vier bij elkaar. Dat konden natuurlijk dezelfde zijn geweest maar dat hoeft niet zo te zijn want er zaten er gewoon veel. En wandelend op weg naar uitkijktoren De Roerdomp (ook voor mij een lifer!) zagen we er in de verte zelfs vijf achter elkaar aan vliegen. En dat was nog niet eens alles. Zo zagen we er daar ook nog een paar keer eentje fraai laag overvliegen, evenals vanaf de uitkijktoren zelf en op de terugweg naar de het bezoekerscentrum. Er zullen heus wel wat dubbelen tussen gezeten hebben, maar we hebben er vast ook wel een paar gemist. Zoals gezegd: er zitten er gewoon veel in de Oostvaardersplassen. Het is inmiddels een bekend fenomeen, we kijken daar nauwelijks nog van op maar prachtig blijft het en je moet niet vergeten dat dat nog niet zo heel veel jaar geleden nog helemaal niet zo was.

Zeearend was dus het centrale thema van de excursie. Maar we hadden ook nog een paar andere leuke soorten. Wilde zwanen bijvoorbeeld. Zowel vanaf het Jan van den Boschpad als vanaf de Grote Praambult hadden we een groepje. Vanaf de Kleine Praambult hadden we juist een groepje kleine zwanen, tegenwoordig helemaal niet meer alledaags. We hadden blauwe kiekendieven, mooie grote zaagbekken en een massa grote zilverreigers (vanaf de Grote Praambult telde ik er een stuk of 45). En in Pampushaven vonden we in een grote groep kuifeenden diverse toppers terwijl verderop op het water een prachtige groep grote zaagbekken ons het zonlicht verschafte dat de zon zelf inmiddels niet meer verschaffen kon. De beide dames gingen zeer tevreden naar huis en dan heb je eer van je werk.

24 november 2024


Mijn weblogkasteel

Haarlerberg

Je kunt er natuurlijk van alles van denken. Bijvoorbeeld dat je eigenlijk staat te kijken naar een paar Zweedse kippen, je zou je er bijna voor schamen. Want de oorspronkelijke populatie hier is alweer een aantal jaren geleden uitgestorven en sindsdien zijn ze bezig met behulp van Zweedse vogels een nieuwe populatie te introduceren. Tot nu toe met weinig succes. Een exoot dus, zeggen de critici. Maar dat gezegd hebbende: het blijven gave beesten, en bovendien op een prachtige plek. En ik had wel weer eens zin in ze en meer reden heb ik niet nodig om voor het eerst in pakweg vijftien jaar weer eens de reis te ondernemen naar Nijverdal en naar de Haarlerberg voor de laatste korhoenders van Nederland. Als je ze zo nog mag noemen tenminste.
Machtige glooiingen van woeste gronden, een rijzen en dalen van uitgestrekte heidevelden waar her en der een bosje of een struikformatie uit omhoog steekt, omkaderd door verre bosranden die oplosten in de grijsheid van vandaag. Bosranden in prachtige herfsttooi, gouden glinsteringen van het laatste gebladerte dat nog aan de bomen hing. Ja, alleen al het decor was voldoende om deze grijze en kille, zonloze herfstdag aan te besteden. Ik nestelde me op wat klaarblijkelijk de juiste uitkijkpost was, een picknickbank met voortreffelijk uitzicht op die machtige glooiingen en die bosjes en struikformaties die her en der uit de hei omhoog steken, en ging op zoek. De eerste korhoen werd me al meteen aangewezen: een vaag mannetje in zijn eentje in de top van een half kaal struikje bovenop een helling. Ver weg en tegen de lucht als achtergrond: veel details waren er niet aan te zien maar de contouren waren onmiskenbaar. Even later vond ik er zelf eerst twee en kort daarop ook een derde in de top van een ander struikje, iets dichterbij en wat lager op de helling, tegen een donkere achtergrond, waardoor veel meer details zichtbaar waren. Onder andere de gespleten staart, de witte tekening op het zwartblauwe lijf en het rood op de kop waren prima te onderscheiden. Tenslotte zag ik er ook nog eentje over de hei vliegen. Verder had ik niets meer te wensen.
Prachtige plek, prachtige vogels (er vertoonden zich ook nog een man blauwe kiekendief en een klapekster, grijsheid alom dus) maar een andere kwaliteit van deze plek was de stilte. Af en toe vloog er een kwetterende groep kramsvogels over, af en toe piepten wat goudhaantjes in het bos achter me maar tussendoor was het volmaakt stil. Het overkomt me niet vaak en zeker in Nederland niet, dat ik heel goed probeer te luisteren en gewoon helemaal niks hoor. Een verademing in deze onrustbarende tijden.

Ook nog aan de andere kant van Nijverdal op het Wierdense veld geweest. Een heel ander soort landschap maar ook hier zo stil, ook hier zo sereen. Afgezien van de gakkende ganzentroep in een hoek van het terrein. Het was amper drie uur maar het oogde al als late namiddag. Nee, echt wakker werd deze dag nooit. Desondanks spatte het geel van de veengraslanden alsof daaronder toch de zon nog scheen. Kraanvogels kon ik niet vinden, maar wel opnieuw een mooie man blauwe kiekendief en dat is altijd een cadeautje.

10 november 2024


Mijn weblogkasteel