Soms heb je van die dagen dat alles meezit, dat alles lukt. Prettig tegengif tegen alle rottigheid … nou ja, is bekend. Vandaag was zo’n dag. Nou ja, even afgezien van de treinreis. Werkzaamheden bij Deventer brachten me ertoe om via Zwolle naar Hengelo te reizen maar dat beviel maar matig: ik kwam in een overvolle trein terecht waar ik met mijn vouwfietsje nog maar ternauwernood in paste. Wat volgde was zowat een uur lang staan en hangen tegen mijn reisgenoten aan. Want niet alleen de mensen die vanuit Utrecht naar Zwolle reisden, zaten in deze trein, maar vanwege de weken durende stremming tussen Lelystad en Dronten ook degenen die vanuit de regio Amsterdam of daarachter naar Zwolle reisden, plus degenen die zoals ik richting Enschede gingen en geen zin hadden in de bus en de bijgaande vertraging rondom Deventer. Dat moest op de terugweg anders. Dus terug via Hengelo, Zutphen en Arnhem, drie keer overstappen, om in Arnhem geconfronteerd te worden met een overladen perron en daarna een overvolle trein, omdat er een ICE was uitgevallen en al diegenen die vanuit Duitsland met die ICE op weg waren naar Amsterdam, nu ook met deze trein mee moesten.
Ach, het leed was allang vergeten (of had nog niet eens plaatsgevonden), toen ik na een vlotte fietstocht vanuit Hengelo naar Kristalbad (ik kende het nog van een vergeefse zoektocht naar dwergaalscholver anderhalf jaar geleden die door de geschiedenis die daarop volgde volkomen irrelevant is geworden) stond te kijken naar een juveniel klein waterhoen dat af en toe prachtig vrij zichtbaar over een slikje tussen twee slootkanten heen en weer wandelde. Vlak bij een petfles die figureert op vrijwel elke foto die van de vogel is gemaakt. Mooi beeld: zeldzame vogel, veelvuldig getwitcht en gefotografeerd bij een stuk zwerfafval. Wat de diepere betekenis daarvan is, mag ieder voor zichzelf uitmaken.
Het was alweer heel wat jaren geleden dat ik nog klein waterhoen had en nog een paar meer dat ik er een gezien had dus het was een hele welkome soort. Maar toen-ie na een half uurtje voor de zoveelste keer in een der rietranden verdween, was ik er weer klaar mee. Nog bonussen in de aanbieding? Ja zeker! De steppekiekendief en roodpootvalk die vanmorgen gemeld waren op vliegveld Twente, bleken daar nog steeds aanwezig en bovendien: hemelsbreed amper zes kilometer hier vandaan. Met de fiets werden dat er weliswaar een stuk of negen maar dat was nog altijd een ruimschoots overbrugbare afstand. Eenmaal bij het vliegveld leek er nog even een kink in de kabel: doodlopende weggetjes, bordjes met verboden toegang, dat werd nog lastig maar uiteindelijk vond ik de openbare fietsroute over die delen van het vliegveld (de grootste) die niet meer in gebruik waren en waren overgeleverd aan natuurontwikkeling. Ruige steppes, wuivende grasvlaktes, stukjes hei en struwelen: een eindeloosheid die reikte tot aan het hekwerk langs de niet toegankelijke delen, waarop je elk moment een roodpootvalk of steppekiekendief zou verwachten. We kennen het zo’n beetje van Soesterberg (maar dan zonder roodpootvalk of steppekiekendief). Ook hier paapje en veldleeuwerik. Aanvankelijk was het wat regenachtig maar later scheen de zon voluit en kon het zweten waaraan we de afgelopen weken zo gewend zijn geraakt, weer beginnen.
Vanaf een soort uitkijkbunker keek ik uit over de vlakte, met ver weg achter hekwerk een startbaan en een paar vliegtuigen, toen ik laag over de vegetatie een kiekendief zag vliegen. Een ringtail, dat was meteen duidelijk, en toen-ie dichterbij kwam, zelfs veel dichterbij, een overduidelijke steppekiek: een slanke vogel met hooguit vier vingers aan zijn vleugels, ongestreepte rossig bruine buik en duidelijke halsring achter de kop. Die was binnen. En al gauw ontdekte ik ook roodpootvalk, op en rond het hekwerk rond een vierkant stukje grasland in het veld. Verderop kwam ik die even later nog veel dichterbij tegen, rustend op en jagend vanaf het hekwerk langs de hier dicht onderlangs lopende startbaan. Prachtig!
Op weg naar de uitgang speurde ik nog alle hekjes en struikjes en kale terreintjes af naar draaihals want zo gaat dat nou eenmaal, wij willen altijd meer, maar vergeefs. Het was ook wel weer mooi geweest.
10 september 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten