Een maand of drie alweer geleden was het dat ik, en velen met mij, me hals over kop en tussen hoop en vrees in mijn geval met trein en bus naar Medemblik spoedde voor een amerikaanse oeverloper. Om daar vast te stellen dat het beestje wel erg veel op onze oeverloper leek. Ik had enige moeite, destijds, om me ten volle te realiseren dat ik naar een grote zeldzaamheid stond te kijken. Aan de hand van enkele subtiele kenmerken lukte dat toen toch.
Achteraf was al die haast niet nodig geweest. Inmiddels zijn we drie maanden verder, is het volop lente geworden en zit de vogel er nog steeds. En sta ik opnieuw bij Medemblik naar een amerikaanse oeverloper te kijken, op enig moment op niet meer dan enkele meters afstand. En wat blijkt (wist ik natuurlijk al, daar was ik ook voor gekomen): de vogel heeft een halve metamorfose ondergaan. Hij heeft stippen op de buik, alsof-ie de mazelen heeft.
Nou kun je natuurlijk zeggen: nou en? Stippen op de buik, dat heeft een zanglijster ook. Hoef je niet voor naar Medemblik. Een wandelingetje naar het park om de hoek volstaat. Maar om die stippen te zien op de buik van een oeverloper, dat is een bijna schokkende ervaring. Want onze oeverloper heeft die stippen helemaal niet. Niet een. Nooit. Dit is zomerkleed amerikaanse oeverloper. En natuurlijk wisten we allang dat dit een amerikaanse oeverloper was, maar die stippen maken toch alle verschil. Het kostte me dit keer helemaal geen moeite om me te realiseren dat ik naar een grote zeldzaamheid stond te kijken.
Het was het beoogde hoogtepunt van een leuk hoewel nog altijd tamelijk koud lentetochtje door Noord-Holland. Op de vouwfiets vanuit Hoogkarspel naar Wervershoof en van daar langs de IJsselmeerkust richting Medemblik. Wateren, bosschages, stoere oude bomen, rietvelden met schetterende rietzangers en uiteindelijk de weidse wateren van het IJsselmeer. Pijlstaarten, kluten, een lepelaar over, enkele foeragerende dwergmeeuwtjes, een paar oeverlopers, twee prachtige zwartkopmeeuwtjes laag over en ineens een stuk of 10 gierzwaluwen boven het IJsselmeer die korte tijd later alweer onvindbaar waren. En amerikaanse oeverloper dus.
Als afsluiter had ik nog het mannetje ringsnaveleend in gedachte dat zich ophoudt in de buurt van Opperdoes. Die was lastiger dan ik gedacht had want in de op internet aangegeven plasjes was van de vogel geen spoor. Nog net op tijd wist een passerende auto-vogelaar me te vertellen dat ik aan de andere kant van de snelweg moest zijn. Waarvoor nog dank want daar vond ik alsnog deze best wel fraaie tweede Amerikaan van de dag. Een mooie afsluiter.
19 april 2015
Meer: Medemblik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten