Den Helder heeft het! Na witstaartkievit, sperwergrasmus
(nou ja, objectief gezien hoort die in dit rijtje misschien niet thuis maar
voor mij was-ie fantastisch) en grote franjepoot was het nu een steppeklapekster
die ‘ons’ naar de top van Noord-Holland lokte. De vogel zat al anderhalve week
of zo bij fort Erfprins achter de zeedijk, maar het was er tot vandaag niet van
gekomen. Typisch gevalletje ‘mongolenwaaier’ dus. Vandaag was wat mij betreft de
dag. Een tamelijk rustige, hoewel aan zee nog best winderige herfstdag, met wat
wolkenvelden en wat zon maar droog en vrij zacht.
Ik hoef de eventuele lezer niet lang in spanning te
houden want eenmaal bij het fort was het meteen raak. De vogel zat afwisselend
op het hek beneden de dijk, op het gras voor ons, nog dichterbij op het hek en
in de struikjes aan de overkant van de sloot. Gemiddelde afstand gedurende het
uur dat ik me met ‘m bezighield: een meter of tien. Vol in de telescoop:
geweldig! Wat een bruut van een vogel, zo’n steppeklapekster, met zware snavel
en agressieve blik. Het merkwaardige is dat we na een vogel in 1994 achttien
jaar hebben moeten wachten op het tweede geval voor Nederland, maar dat we twee
jaar later alweer aan ons vierde, misschien zelfs vijfde geval toe zijn. Op een
onbewaakt moment heb ik me laten ontvallen dat we er in al die jaren misschien een
paar over het hoofd hebben gezien. Maar hoewel je dat natuurlijk niet helemaal
kunt uitsluiten, moet ik daar nu toch van terugkomen. Bij een beetje vogelaar moeten
als-ie zo’n vogel ziet toch wel de alarmbellen gaan rinkelen. Natuurlijk, het
blijft een klapekster, maar die beige, wat zandkleurige tint die aan ‘m kleeft,
het geringe contrast tussen boven- en onderzijde, het bescheiden oogmasker,
zowel in omvang als in contrast en voor het oog afwezig, de grote handpenvlek
en de relatief lange handpenprojectie, alles bij elkaar maakt het toch een
behoorlijk afwijkende klapekster. Steppeklapekster dus. En hoewel velen voor
mij dat al hebben vastgesteld en de vele foto’s afdoende zijn, vind ik het
prettig om het ook zelf vast te kunnen stellen.
’s Middags nog een keer langs geweest. Aanvankelijk zat
de vogel wat verder weg, maar uiteindelijk zagen we hem vlak voor ons op de
dijk foerageren, vlak langs ons heen vliegen en zelfs enige tijd aan de zeekant
van de dijk bezig. Nee, schuw was-ie niet.
Tussendoor nog een prachtige middelste jager boven het Marsdiep.
Eerst vloog-ie dichtbij langs en daarna joeg hij boven zee achter de meeuwen
aan. Een forse, donkere jager zonder warme, geelbruine tinten, met beperkt wit
op de bovenvleugels en duidelijke dubbele flash op de ondervleugels. En bij Huisduinen
tussen een paar honderd rotganzen twee witbuikrotganzen die behalve door hun
opvallend witte buiken ook opvielen door hun wat bruinig ogende bovenzijde. Twee
keer een leuke bonus dus. Mooi dagje weer.
26 oktober 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten